Oorlogsfamillie

Gevangen

Dit hoofdstuk gaat weer over Lisa
-SifanieLove.

Ik voelde me opgelucht toen ik hem zag. Mama vertrouwde hem en we hadden hem achtergelaten.. Ik wou naar hem toe rennen maar Chris hield mij tegen. "Niet doen, kijk eens goed naar hem.", zei Chris. Ik keek naar hem en ik zag het.. "Hij heeft zich aangesloten.", zei Chris. Ik liep naar achteren en keek naar Chris. Hij keek boos. Esteban zei nog steeds niks maar inplaats daarvan nam hij ons gevangen. Onze handen waren geboeid en daaraan zat een stuk touw die hij vasthield. We liepen erg lang en ik dacht aan oom Jack, Sarah en die kut Esteban. Hoe konden we hem vertrouwen?! Mama wist dit vast ook niet... Een tijdje later hoorde we stemmen. Het klonk gezellig net als in een café. We kwamen op een kamp, een kamp voor soldaten. "Hola Esteban!", riep een van de mannen. Tegelijkertijd kwamen een paar andere soldaten van ons af. Ze keken eerst stil naar ons maar daarna lachten ze. Ze wezen naar ons, ze raakte ons aan en ze duwde ons. Ik ging dichterbij Chris staan. Toen trok Esteban aan het touw en nam ons mee. We liepen naar een grote tent waar waarschijnlijk iemand op ons zat te wachten. We liepen naar binnen. Er zat een man aan een tafel. Esteban duwde ons op de grond en bond de handen van Chris en mij bij elkaar met het stuk touw. Esteban en de man aan de tafel gingen praten. Ongeveer tien minuten. Toen ze klaar waren keek ik op, Esteban nam ons weer mee. Hij nam ons het kamp uit de bergen in. We liepen tussen een paar rotsblokken in en daar stopte we. Chris keek niet eens bezorgd, bang of verdrietig. Hij keek al de hele tijd boos. Esteban draaide zich om en pakte een pistool. Hij richtte op ons. Chris ging bij me staan. We wisten beide niets te zeggen. Wat moest je zeggen als je werd neergeschoten?