Oorlogsfamillie

Oude vrienden gaan, nieuwe vrienden komen.

Dit hoofdstuk is nog een keer over Chris.
-SifanieLove

Oom Jack verzamel zo veel mogelijk eten en water, ik pak alle spullen in.", zei ik. Voordat ik de spullen ging pakken ging ik naar Lisa toe. Ik wilde haar niet wakker maken maar ik moest haar op de hoogte stellen. "Lisa, wakker worden.", fluisterde ik. Ze reageerde niet. "Lisa, wordt wak-", ik maakte mijn zin niet af want Lisa schoot overeind. Ze hijgde. "Ik zou je graag willen vragen wat er is maar..", ik maakte mijn zin niet af. Ik besloot het niet te vertellen, ik wou haar niet overbelastten met stress, hoe erg de situatie eigenlijk al was. "Chris!", hoorde ik oom Jack opeens roepen. "Wacht hier.", zei ik tegen Lisa. Ik liep de hut uit, naar oom Jack. Ik gebaarde naar hem dat hij zachtjes moest praten. "Ik hoorde wat in het bos.", fluisterde oom Jack. "We gaan nu meteen weg.", zei ik. Ik had de spullen nog niet bij elkaar gepakt maar ik deed het in principe voor mijn leven dus het ging snel. Ik pakte als laatste mijn rugtas en maakte het open. Het pistool lag er nog.. Ik pakte het snel en zette er een paar kogels in. Er viel een traan op het geweer. "Ik mag niet huilen, ik ben een jongen.", dacht ik. Ik veegde de tranen weg en verborg het pistool onder mijn vest. Voor het geval dat... Oom Jack had Lisa uit de hut gehaald en bracht haar naar mij. "Ga maar alvast vooruit, ik breek de hut even af.", zei hij. Daarna waren we snel vertrokken. Lisa hoestte. Ik keek naar haar en zag dat ze er slap bij liep, ze leek een beetje op een zombie. "Kom we lopen nog even naar de vijver, daar kunnen we wat drinken.", zei ik. Lisa knikte. Even later waren we bij de vijver aangekomen waar Lisa meteen op de grond ging zitten. De vijver was niet groot, het leek meer op een kleine regenplas maar ergens kwam er water vandaan dus het was altijd gevuld. Lisa en ik dronken wat, zaten even en wouden iets later alweer vertrekken. Toen hoorde ik iets en ik dacht aan het pistool. "Nog niet." Had ik in mijn gedachten. "Kijk!", zei Lisa zwak en ze ging achter mij staan. We zagen iemand lopen. We konden niet zien wie het was aangezien het best donker is in het bos. Hij kwam dichterbij en we wachtte af. Ik kon zien wie het was. Lisa liep naar voren "Esteban!"