Oorlogsfamillie

Verraden

Ik verliet de hut en keek rond. Ik zuchtte. Ik liep naar de vijver en zag Sarah. Ze keek naar het water. Ik ging naar haar toe. "Wat zie je?", vroeg ik. "Ik kijk naar mezelf.", antwoordde ze. Opeens zag ik druppels in het water vallen. Sarah huilde. "Het spijt me.. Ze komen jullie halen..", zei Sarah. Ik schrok, wat bedoelde ze?  "Ze zouden mij en mijn vader ook vermoorden als ik niet zou vertellen waar jullie waren, ze wisten dat jullie zouden vluchten.", zei Sarah. "Mijn moeder was al dood, ik wou mijn vader dat besparen en ik wist precies hoe het zou gaan.", zei ze. "Fuck you Sarah.", zei ik. Mijn hand rijkt naar haar, ik wou haar slaan maar ik hield me in. In plaats daarvan pakte ik haar bij haar arm en nam haar mee, terug naar het kamp. Ik nam haar mee naar de bladeren hut waar Lisa lag te slapen. Sarah keek naar beneden. "Kijk naar haar!", riep ik. "Lisa is ziek en nou komen ze ons ook nog eens halen.", zei ik. Sarah huilde en ik nam haar weer mee, de hut uit. Ze was het niet waard Lisa nog te zien. "Rot op.", zei ik tegen haar. Sarah keek me recht in de ogen aan maar ze wist dat ze niet mocht blijven. Ze pakte haar spullen en liep weg, ze keek nog een keer om maar liep toen verder.