Oorlogsfamillie

Veilig?

We vaarde op zee. Dagenlang. Alsof de rij van de McDonalds oneindig is. Over de McDonalds kon ik nu alleen maar dromen, als ik ooit nog slaap kreeg.... Op het schip kregen we tijden om te slapen maar ik dat lukte mij niet en als ik dan toch sliep dan had ik alleen nog maar nachtmerrie's. Hoe kan het eigenlijk dat we nog kunnen praten? Hoe komt het dat we niet huilen de hele dag? Is het de adrenaline van het overleven? Hoe dan ook.. Mijn gedachten werden verstoord door Lisa die schreeuwde van de pijn. De drugs waren uitgewerkt. Ja, ik had mijn zusje drugs gegeven. Ze had zoveel pijn en we moesten weg. Ik legde één pil in haar hand en ze at het nogal gierig op. Ik keek de verte in. Land! "Kijk!", riep ik. Iedereen zag het en de twee Nederlandse soldaten juichte. "Zijn we nu dan veilig?", vroeg Lisa. "Voorlopig wel.", antwoordde een van de soldaten. Een half uur later waren we bij de kust waar allemaal mensen op ons zaten te wachten. Journalisten, politiemannen, cameramannen, nieuwslezers echt van alles. We liepen de kade op en er werden allemaal microfoons en camera's in ons gezicht gedrukt. Ik drukte ze weg met mijn handen en probeerde tegelijkertijd niet te worden verblind door het licht die ze in mijn ogen schenen. Toen we uit de menigte waren kwam er een vrouw op ons die (in het Engels) vertelde waar we heen gingen. Eerst naar een dokter hadden ik begrepen. We stapten met de vrouw een sjieke auto in en we reden weg.