Oorlogsfamillie

Lopen

Esteban keek naar ons. Toen richtte hij het pistool in de lucht en schoot. Vier keer. "Gaan we nog niet dood?", dacht ik. Esteban maakte ons los en wees de bergen in. "Kom Lisa.", zei ik. Esteban stopte ons en gaf ons een opgevouwen envelop. Ik  griste de envelop uit zijn handen en liep weg daarna keek ik om naar Lisa. "Dag..", zei ze tegen Esteban. Esteban zette een hand op haar hoofd en glimlachte. Daarna rende ze weg. We rende samen.. We rende samen weg.. We rende samen de bergen in.. "Chris?", zei Lisa zacht. "Ja.", antwoordde ik. "Wat moeten we doen?", vroeg Lisa. Ik dacht na. Inderdaad, wat moesten we eigenlijk doen? Ik besloot niet te antwoorden. We liepen verder. Na een tijdje waren we al kilometers omhoog gelopen, in stilte. De stilte verbrak toen ik wat gerommel hoorde. Het geluid kwam niet van Lisa, niet vanuit de rotsen of struiken, het kwam van mij. Ik had honger. Eten hadden we niet want de soldaten hadden onze rugzakken leeggehaald. Het geluid uit mijn buik ging lang door. "Moeten we even stoppen?", vroeg Lisa. "Nee, loop door!", riep ik. Lisa schrok van mijn reactie en keek boos weg. We liepen weer verder. Mijn benen wilde niet meer bewegen en mijn schoenen zakte weg in het zand maar ik liep toch door. Lisa stopte en ging op de grond zitten. "Wat doe je?", vroeg ik. "Ik zit, dat zie je toch!", antwoordde ze fel. "We moeten verder lopen!", zei ik tegen Lisa. Lisa keek op. "Waarheen dan?!"

Bedankt dat jullie al tot zo ver hebben gelezen. Als je een idee voor in het verhaal hebt zet het dan even in de reacties. Misschien kan ik uit jouw bericht wel inspiratie halen. -SifanieLove