Oorlogsfamillie

Doorzetten.

We rende hard, tot diep in het bos. Mijn benen werden zwaar en mijn adem raakte op maar door de angst rende ik door. Opeens stopte Lisa en k botste tegen haar op waardoor we vielen. "Kijk." Zei ze. Ik keek op. "Sarah!!", riep Lisa. "Lisa!!", het was onze klasgenoot Sarah. Lisa rende naar haar toe en ze omhelsde elkaar. Ik stond daar maar naar hun te kijken maar ik zag geen blijdschap zoals ik zou verwachten maar verdriet! Ze huilden! Lisa kwam terug en gaf mij een envelop. Het was een andere brief van mama. "Heb je die gekregen van Sarah?", vroeg ik. Ze knikte "Ik weet ook niet waarom maar maak het open.", zei Lisa. Ik wilde de envelop openmaken maar toen scheen er een fel licht. "Rennen!", riep ik. Lisa schrok en stond stil. "Lisa rennen!", riep ik. Ik pakte haar hand en nam haar mee en we rende nog verder het bos in. We hoorde pistoolschoten, ze klonken alleen realistischer en harder dan op tv. Ik zag een grot en sleurde Lisa er mee naartoe. We hoorde weer pistoolschoten. "HELP!!", het was Sarah's stem. "Sarah!", riep Lisa, ze wou uit de grot rennen maar ik hield haar tegen en schudde nee. Lisa zakte door haar knieën en huilde, ze huilde (zoals ze het noemen) op mijn schouder uit. Ik legde een arm om haar heen. We hoorde weer pistoolschoten. Ik stond op. "Lisa kom", zei ik. Lisa keek me aan. Haar gezicht was nat, net als mijn shirt. "Kom.", zei ik. Lisa stond op en we gingen door, de grot in, op de vlucht.