Oorlogsfamillie

Dood

Ik kroop uit de struiken en zag Chris staan, hij staarde de leegte in. "Chris?", zei ik. Chris viel op zijn knieën en legde zijn handen in de modder. Toen zag ik de auto in de sloot. "Chris!", riep ik. "Chri-", ik kon mijn zin niet afmaken want ik zag iets bewegen in de struiken bij de sloot. Chris keek op en ik liep naar hem toe. We wachtte eventjes en toen zagen we iemand uit de struiken kruipen. Het was Esteban... Er sprongen tranen in mijn ogen. "Mama..", fluisterde ik. Ik viel naast Chris op mijn knieën. "MAMA!" Toen voelde ik twee armen om mij heen. Het was geen Chris, ook geen mama. Het was Esteban! "Blijf met je poten van m'n zusje af!!", Chris rukte ons uit elkaar en omhelsde mij, als bescherming. Esteban viel plat op de grond. "Lisa..", het was Esteban's zwakke stem die klonk. "Hier.", Esteban had een raar accent toen hij dat uitsprak. Hij stak zijn hand uit en in zijn hand zat een envelop, wel een beetje nat. Ik wrong me los uit Chris' greep en liep naar Esteban toe om de envelop aan te pakken. Op de envelop stond "ren langs de sloot naar links" geschreven. Het was mama's handschrift. "Ze wist dat ze het niet zou overleven..", zei Chris tegen mij. Ik pakte Chris' hand en trok hem mee, naar links, langs de sloot. Het felle licht verscheen weer. "Rennen!", riep ik.