Oorlogsfamillie

Soldaten

Ze namen mij mee de berg over totdat we weer daalde. Ik dacht aan het fluitje. Ik probeerde het te pakken maar dat ging niet zo makkelijk. Ik reikte naar mijn broekzak. Ik hoorde de stem van een van de soldaten. Ik begreep hun taal voor geen meter. Ik keek naar de grond en vanuit mijn ooghoeken naar de soldaten. De soldaat met het lange haar keek naar me en we kregen oogcontact. Hij gaf mij een duw en ik viel op de grond. Hij gaf me nog schop erbij. Hij schreeuwde iets in de vreemde taal die ik niet kende. Ik keek hem aan en mijn ogen zaten vol met tranen. Hij gebaarde mij om op te staan. Ik stond snel op en we liepen verder. Mijn handen zaten nog steeds vast en het was moeilijk het fluitje onopvallend te pakken. Yes! Het touwtje was uit mijn broekzak. Ik trok eraan en stopte het fluitje snel in mijn mond. Er kwam een oorverdovend geluid uit. Het was een professioneel fluitje dat veel geluid maakt. Nadat ik had gefloten met alle kracht die ik in me had werd het uit mijn mond getrokken. Ik kreeg een klap in mijn gezicht en een schop tegen mijn enkel waardoor ik weer viel. "Waarom vermoorden ze me niet?", dacht ik. "Waarom houden ze mij in leven?", dacht ik. "Waar is Chris?", dacht ik. Er vielen tranen op de grond, en een soldaat kwam op me af lopen. Hij wou mij een klap geven maar een pistoolschot onderbrak hem. "LISA!" "Chris?", fluisterde ik. De soldaten keken om zich heen en pakte hun geweren. Er klonk weer een pistoolschot en er viel een van de soldaten op de grond. Ik kroop bij elkaar. "Help me..", dacht ik.