Oorlogsfamillie

Op zee.

Lisa sliep twee dagen lang. We zouden bijna vertrekken en ik moest haar wakker maken. Ik sloop de tent in en zag Lisa liggen. Ik ging naast haar zitten en praatte tegen haar. Het leek wel alsof ze dood was en ik een speech deed. "Lisa sorry dat ik niks heb gezegd over Sarah, sorry dat ik je achterliet op de berg..", ik wou meer zeggen maar Lisa draaide zich om en zette een hand op mijn knie. Ze glimlachte. Ze stond op en liep de tent uit. "Dat was nogal ongemakkelijk.", dacht ik. Ik liep de tent uit en hielp met inpakken. Daarna moesten we heel ver lopen om de zee te bereiken. Ongeveer anderhalf uur later zagen we de boot in zicht. Ik zuchtte. "Kut-leven.", had ik in mijn hoofd. We stapte op de boot en we vaarde weg. Het zag er zielig uit. Er waren zieke kinderen met verdrietige moeders. Kinderen van onze leeftijd en zelfs kleiner, helemaal alleen... We vaarde eindeloos op de kale zee. Er was niks te doen en het was altijd stil. Er was geen reden om feest te vieren. Sarah hadden we niet veel meer gesproken, ze had ons verraden en ik zou haar niet zomaar vergeven. Met oom Jack was niks aan de hand maar ik wist dat hij zich vanbinnen kut voelde. Hij miste zijn vrouw. Een paar saaie minuten later hoorde we het geluid van een helikopter. De helikopter had een camouflage patroon en er kwamen trappen van touw uit. Daarna brak er paniek uit, er werd geschoten en geschreeuwd. Ze hadden ons weer gevonden. Komt het door ons of willen ze iedereen doden op hun pad?