Oorlogsfamillie

Kunnen we nog iets doen?

"Iedereen naar binnen!" De Nederlandse soldaten riepen iedereen naar binnen. Ik keek om mij heen zoekend naar Chris. Links van mij zag ik oom Jack tussen wat mensen die naar binnen wilden. In de lucht IS soldaten die overal schoten. Een harde schreeuw klonk. Oom Jack! Hij is neergeschoten. Er klonk een gil. Sarah! Ze werd neergeschoten. Er klonk nog een gil. Dat was ik. Ik ben geschoten in mijn been. Ik viel op de grond maar iemand ving mij op en nam mij mee. Het was Chris. Hij bracht me naar de "gewonden-afdeling" "fuck!", riep ik hard. De pijn schoot door mijn been en het voelde alsof mijn been uit elkaar werd getrokken. De boot begon kort daarna te trillen. Alle spullen schoven naar links en we wisten dat er iets mis was. "Hier, eet op.", zei Chris en hij propte twee pillen in mijn mond. Het smaakte niet echt lekker maar na vijf minuten voelde ik de pijn in mijn been niet meer. Een vrouw van de gewonden afdeling had verband om mijn been gedaan en daarna gingen we weg. We liepen terug naar boven en zagen lijken liggen. We zagen ook oom Jack en Sarah. De IS helikopter was weg maar bij de overgebleven mensen op de boot was er nog steeds paniek. Het schip zonk! Ik probeerde zoveel mogelijk bruikbare spullen bij elkaar te halen terwijl Chris een opblaasbaar reddingsbootje klaarmaakte voor vertrek. Er gingen twee Nederlandse soldaten met ons mee. We vertrokken snel van het zinkende schip en lieten de lichamen van Sarah en oom Jack achter. "Geen begrafenis dus...", had ik in gedachten. Het gaat altijd mis bij ons. Chris wou mij omhelzen (als bescherming) maar ik had daar even geen zin in. Ik was kwaad,verdrietig, teleurgesteld en vooral bang. Ik was kwaad omdat ze ons altijd vinden. Verdrietig om alle doden die er zijn gevallen. Teleurgesteld in mezelf, kon ik niks doen aan de dood van mam, Sarah en oom Jack? Ik was bang... Ik was bang voor mijn eigen dood.