Suddenly... (Luke Hemmings)

Κεφαλαιο 5: Απλα σε ευχαριστώ

Όταν έπεσε είδα τον λουκ να με κοιτάει και να μου λέει

"Τρεχα! Είναι δικός μου τωρα!". Μου είπε ενω ανεσαινε όλο και γρηγορότερα

Η ψυχή μου έβρισκε ξανά σιγά σιγά το σωμα μου αλλά δεν ήμουν ακόμα πρόθυμη να σηκωθω απο αυτό το ηλίθιο τραπέζι στο οποίο αν ο luke δεν ερχόταν στην ωρα του θα βιωνα τον σίγουρο θανατο, γιατί δεν ήμουν έτοιμη να υποστω αυτό που θα συνέβαινε.

"Δεν μπορω να σε αφήσω μονο σου με αυτον τον μαλάκα εδώ περα" είπα βρισκοντας την δυναμη να σταθω στα ποδια μου. Τα ποδια που πριν λιγο πιστευα πως δεν θα ξαναπερπατουσαν.

"κοιτα τι ηταν ικανος να σου κανει. Φυγε!"

έβλεπα τον τρόμο στα ματια του... Δεν φοβόταν για εκείνον αλλά για εμενα

"Δεν θα φύγω εαν δεν έρθεις." είπα κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα γαλανά ματια του.

"Οποτε πάμε πριν σηκωθεί επάνω" είπε και μου έπιασε το χερι και αρχίσαμε να τρεχουμε στο διάδρομο για να φύγουμε και να κατευθυνθμουμε προς το πάρκινγκ οπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητο μου.

Ηταν παράξενο να Κυκλοφορώ και να τρέχω στον διάδρομο του σχολείου χωρίς μπλούζα κρατώντας το χερι του αγοριού με το οποίο ήμουν ερωτευμένη... Υποτιθεται ηθελα να του κανω και καλη εντύπωση.

"Μπορούμε να πάμε απο 'δω? Πρεπει να πάρω την Ελ απο το ντουλάπι της γιατί είναι με τον Ας. Σε παρακαλω, μην σχολιασεις αυτο που προκειται να δεις" του είπα.

"Okay" μου είπε γελώντας καθώς συνεχίσαμε να τρεχουμε χερι χερι.

Ενιωσα παλι πως τα πόδια μου με εγκαταλείπουν. Έπεσα κάτω. Έβλεπα τον πόνο στα ματια του. Ουτε που με ηξερε, και έβλεπα ποσο πολύ με νοιαζόταν. Με πήρε στην πλάτη του λεγοντας μου πως θα 'ναι καλυτερα έτσι. Πλησιασαμε όλο και πιο κοντά στο ντουλάπι της Ελ και το θέαμα ήταν αναμενόμενο... Η Ελ καθοταν με ανοιχτα τα πόδια έχοντας το ενα χέρι της μεσα απο το παντελόνι του Ashton και με το αλλο επιανε και τραβουσε τα καστανοξανθα μαλλια του ενω εκεινος ειχε το ενα χερι του στο στηθος της και το αλλο στον ποπο της. Μας ακουσαν να τρεχουμε (βασικά τον Luke γιατί εγώ ήμουν πάνω του) και γρηγορα προσπάθησαν να μαζευτουν. Σηκωθηκαν πανω και οι δυο, και με κοιτουσαν περιεργα. Οχι μονο εμενα αλλα και τον Λουκ. Περισσοτερο εντύπωση ομως τους έκανε ο συνδυασμος μας, να το πω έτσι. Ο Luke με αφησε κατω και σταμάτησαμε και οι δυο μπροστά τους λαχανιασμενοι. Ακουμπησα τα χερια μου στα γονατα μου για να ξαποστασω.

"Συγγνωμη που σας διακοπτουμε παιδια αλλά πρεπει να φύγουμε, τώρα! Όλοι μας" είπα λαχανιασμενα.

"Πρωτα απο όλα τι συνέβη στο μπλουζάκι? Δευτερον, το κανατε ή κάτι τέτοιο? Τριτον, γιατί τρεχατε? Oοουυυ... Το ανεφερα? τι συνεβη στο μπλουζακι σου" είπε

"Και στο σουτιεν σου " o ashton συμπληρωσε.

Όλες αυτές οι ερωτήσεις με έκαναν να θυμηθω το γεγονος το οποίο ήθελα να σβήσω τελείως απο το μυαλό μου. Ευχομουν να επασχα απο Αλτσχάιμερ και να ξυπνουσα το άλλο πρωι έχοντας ξεχασει εντελώς τι είχε συμβεί.

"Ελ, διαολε οχι! Λοιπον... μεγάλη ιστορια τι συνέβη στο μπλουζάκι μου, στο σουτιεν μου και σε εμενα! Αλλά τώρα σοβαρά, πρεπει να φύγουμε!" αρχισαμε να κατευθυνομαστε προς το αυτοκινητο μου.

Ο Luke ειχε μείνει πισω. Οταν το καταλαβα πως δεν μας ακολουθουσε γυρισα πισω σταματοντας να τρεχω.

"Hemmings, ερχεσαι;"

"οχι. Έχω μερικά πράγματα να τακτοποίησω εδώ." ειπε κοιταζοντας 'με απο μακρια.

Ετρεξα να τον αγαλιασω. Ξεχαστηκα στην αγκαλια του. Τοσο ζέστη. Η πιο ζέστη φωλιά του κόσμου. Τα χέρια του που ηταν γύρω μου με έκαναν να νιώθω τόσο ασφαλής. Πηδηξα και του εδωσα ενα φιλι στο μαγουλο και του ειπα ευχαριστώ για ολα και συνεχισα να τρεχω προς το αυτοκίνητο. Ήξερα πως δεν θα του άλλαζα γνώμη αν του έλεγα να ερθει μαζί μας. Ηταν αποφασισμένος να παει να βρει τον Michael και να του μιλήσει. Το λιγοτερο θα είναι να του μιλήσει. Θεέ μου κάνε απλα να του μιλήσει και να μην έχουμε αλλά δράματά. Αρκετά πληγώθηκα εγώ. Δεν θέλω να πληγωθουν και οι άνθρωποι που αγαπώ.

Όπως άρχισα να τρέχω με σταματάει η φωνη του που με φωνάζει.

"Μααααρ! Περιμενε!" λέει και σταματάω. Τον βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου ώσπου στέκεται μπροστά μου.

"Τι είναι;" τον ρωταω με περιέργεια. Κάθεται και νε κοιτάει μερικά δεύτερα και με μια κινηση βγάζει την μπλούζα του.

"Φόρα την" λέει δίνοντάς την μου και με κάνει να σχηματισω ενα μεγαλο χαμόγελο στο προσωπο μου.

"Ευχαριστώ Luke. Απλα σε ευχαριστώ." είπα και τον αγκάλιασα ξανα. Τον κοίταξα στα ματια όταν η αγκαλιά μας τελείωσε του χαμογελασα και έφυγα.