Suddenly... (Luke Hemmings)

Κεφαλαιο 19

Ανοίγω και μπαίνουμε μέσα. Κοιταω γύρω μου και έκπληκτη διαπιστωνω πως δεν είναι κανεις στο σπίτι. Μα που να πήγαν;

"Ελ; Καλ; Είναι κανεις εδώ;"
Η απάντηση δεν ηρθε.

"Λογικά δεν είναι εδώ." ακούω την φωνη του Λουκ να είναι ήρεμη ενω εγώ νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει απο την αγωνία της.

"Πως μπορείς να είσαι τόσο χαλαρός;"

"Είναι μεγαλα παιδιά. Ξέρουν τι κάνουν"

Αγνόησα το σχόλιο του. Μεγαλα παιδια χωρίς μυαλό...Άρχισα να ψάχνω τριγύρω για σημειώματα. Εκεί που εψαχνα κάτω απο καναπέδες, στο τραπεζάκι τιυ σαλονιού κλπ ξαφνικα βλέπω ενα χαρτί ακουμπισμένο στο τραπέζι της κουζινας. Το πιάνω στα χέρια μου και αρχίζω να διαβάζω απο μέσα μου.

"Σε έπαιρνα τηλέφωνο αλλά δεν το σηκωνες. Δεν μπορουσα να περιμένω άλλο. Ο Καλ είναι αναίσθητος εδώ και ωρα. Δεν ξυπνάει με τίποτα. Πρεπει να τον πάω στο νοσοκομείο. Ανησυχω.

-Ελ xxx"

Έχασα την ισορροπία μου και σοριαστηκα στην καρέκλα
Ο Λουκ με άκουσε και έτρεξε στην κουζίνα αγωνιωδης για να δει τι συνέβη μόλις.

"Τι έγινε;" ρωτάει ανήσυχος

"Διάβασε" είπα δείχνοντας το χαρτί. Κρύος ιδρώτας έτρεχε απο το κεφαλι μου. Εκανα αέρα με τα χέρια μου και ταυτοχρονα ενιωθα το δέρμα μου να ασπριζει.

"Παμε. Πάμε να τους βρούμε!" λέω στον Λουκ καθως σηκώθηκα απο την θέση μου. Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και αρχίζω να οδηγαω προς το πιο κοντινό νοσοκομειο.

Ο λουκ δίπλα μου, τα είχε χαμενα. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ο φίλος του βρισκόταν σε τόσο χαλιά κατασταση.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο και άρχισα να τρέχω προς την είσοδο. Ο λουκ ετρχε και εκείνος πίσω μου. Κατευθύνθηκα προς μια κοπελα η οποία κρατούσε το αρχείο των ασθενών.

"Γεια σας. Συγγνώμη, αλλά θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση. Μήπως έχετε εδώ ενα ασθενή που ονομαζεται Calum Hood?" είπα καθώς προσπαθούσα να ξελαχανιασω.

"Μάλιστα. Φιλη ή συγγενής;" είπε σε εναν ήρεμο τόνο.

"Φιλη, φιλη." απάντησα βιαστικά

"Μάλιστα. Είναι στο δωμάτιο 368, στον τρίτο όροφο."

"Ευχαριστω" είπα χαρίζοντάς της ένα χαμόγελο και έκανα νόημα στον Λουκ να με ακολουθήσει.