Suddenly... (Luke Hemmings)

Κεφάλαιο 8:

Η Ελ σηκώθηκε και έκανε νόημα στον Luke οτι θα τον παρακολουθεί.

"Το φαΐ είναι έτοιμο, στην καρατσολα. Αν με χρειαστείτε κάτι τηλεφωνηστε μου. Το κινητό σας μην κλείσετε. Φεύγω." είπε και ακουγόταν σαν μια υπερπροστατευτική μητέρα η οποία θα άφηνε τα παιδιά της για να φύγει για ενα ταξίδι.

Φεύγοντας έκανε παλι νόημα στον Luke οτι θα τον παρακολουθεί και επειτα έκλεισε την πόρτα.

"Λοιπον δεν μπορείς να κατσεις έτσι. Σήκω θα σου βάλω να φας." είπε ο Λουκ και την μετακίνησε στον καναπέ.

"Δεν έχω όρεξη" είπε η Μαρ με μια ξερή φωνη και αδιάφορη φωνή

"Κοψε τις βλακείες. Δεν θα αρρωστησεις για εναν μαλακα." είπε και σιγά σιγά η φωνη του απο προστατευτική αρχισε να γίνεται θυμωμένη.

"Δεν είναι αυτό εντάξει; Είναι η ο,τι θα περνούσα κάτι που θέλω να ξεχάσω! Δεν θέλω να νιώσω τίποτα σαν και αυτό ξανά! Δεν το αξιζω ρε γαμωτο! Δεν το αξιζω!" είπε και αρχισε να κλαιει.

Ο Luke γονάτισε μπροστά της, στάθηκε απέναντι της σκουπίζοντας τα δάκρυα της. Αφού σκουπισε τα δάκρυα της πανω απο τα μάγουλα της ΜΡ τους αντίχειρές του, ακούμπησε τα χέρια του στα γόνατα της κοιτοντας τα ματια της.

"Δεν το ενιωσες όμως. Εντάξει; παει πέρασε... Είναι απλα το σοκ. Δεν έγινε τίποτα. Απλα Σκέψου ποσο τυχερή ήσουν που η Λιζ με κράτησε στο πανεπιστημιο και ήμουν εκεί να αποτρεψω αυτό που θα συνέβαινε. Τέλος." είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας.

Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να της βάλει να φαει. Άνοιξε σχεδόν όλα τα ντουλάπια ώσπου βρήκε τα πιάτα. Της έβαλε τα μακαρόνια στο πιάτο και τοποθέτησε το πιάτο στο τραπέζι. Έπειτα έβαλε και σε εκείνον και της φωναξε:

"Αυτά τα μακαρόνια δεν τρώγονται μόνα τους"

"Έρχομαι" είπε η Μαρ με φωνη άτονη.

Κάθισαν στο τραπέζι. Τα μαλλια της ηταν ακόμα βρεγμένα με αποτέλεσμα να στάζουν πανω στο άσπρο τραπέζι. Δεν κατέβαινε μπουκιά. Το πιρούνι επαιζε με τα μακαρόνια. Ο Luke την κοιτούσε σαν πεντάχρονο αγορι. Ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει αλλά ήξερε πως δεν είναι η κατάλληλη ωρα.

Luke's P.O.V.

Ειναι τόσο όμορφη. Ακόμα και με τα βρεγμένα της μαλλια να στάζουν πάνω στο άσπρο τραπέζι και να φαίνονται οι σταγόνες. Γίνεται μάχη στο πιάτο της. Τα μακαρόνια ανακατεύονται όλο και περισσότερο αφού το πιρούνι αποφασίζει να τα κανει κόμπους. Δεν βάζει μπουκιά στο στόμα της. Δεν με έχει κοιτάξει ουτε μια φορά. Το κεφάλι της είναι στραμμένο στο πιάτο της. Τα μάτια της το ίδιο. Κάθεται και παίζει απλα με το πιρούνι της. Θέλω τόσο πολυ να με κοιτάξει. Θέλω να την φιλησω τόσο πολύ. Ο τρόπος που κρατάει το μάγουλο της και παιζει με το πιρούνι της την κανει αυτόματα τόσο γλυκιά. Αχ και να μπορουσα. Θα το εκανα υπο άλλες συνθηκες. Θα πέταγα οτι υπήρχε πάνω στο τραπέζι, θα την εβαζα πάνω, θα αρχιζα να την φιλαω...

Ωπα Luke. Stop.

Αν συνεχίσω να τα σκέφτομαι αυτά δεν ξέρω ποιος με κρατάει... Αλλά στο μυαλό μου κανουν βόλτες συνέχεια τα λογια της Ελ. Τι στο διάολο εννοούσε όταν τα είπε αυτά; Τι έχει περάσει που μπορεί να συγκριθεί με αυτο; εννοώ μοιάζει με φυτο. Ουτε μιλάει ουτε λαλάει. Παράξενο παρελθον. Μυστηριώδες. Και είναι ακόμα 20. Πφφφ. Τι να πεις.

"Θέλεις κάτι άλλο;" αποφασιζω να σπασω τι σιωπή.

"Όχι ευχαριστω. Πολλά έκανες για κάποια που μόλις γνωρισες." μου απάντησε με αυτή την γλυκιά φωνη αλλά ηταν τόσο αδιάφορη, υποτιμώντας τον εαυτό της.

"Γι' αυτό ρωταω. Επειδή θέλω να γνωρίσω περισσότερα." είπα.

Ήθελα να την ρωτησω τόσο πολύ τι εννοούσε η Ελ αλλά αν ηταν τόσο σοβαρό ήξερα πως το μονο που θα κατεφερνα θα ηταν να την κάνω να με αντιπαθησει περισσότερο.

"Όπως νομίζεις." είπε ψυχρά.

"Λοιπόν θες να σε ταΐσω; Γιατί απο αυτό το τραπέζι, δεν σηκωνεσαι αν δεν φας!" είπα με ενα στραβό χαμόγελο.

"Δεν είμαι μωρό. Δεν χρειαζεται να με ταΐσεις" είπε και έβαλε μια μπουκιά στο στόμα της.

Επιτελους. Αρχισε να τρώει όσπου τελειωσε το πιάτο της.