Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν υπέροχα μαζί τους στην καφετέρια...
Αν και ήταν λίγο κάπως γιατί όλα τα βλέμματα ήταν πεσμένα πάνω μου και δε μου αρέσει καθόλου να τραβάω την προσοχή.
"Μας κοιτάει ο κόσμος " του είχα πει νευρικα.
" Άστον να κοιτάει. Αφού είσαι όμορφη, οτιδήποτε και να φορουσες θα σε κοιτούσε. " και με κοιτάζει στα μάτια και δε ξέρω τι υποτίθεται πως πρέπει να πω οπότε γελάω.
Μόλις τελειώσαμε και αφού επεμεινε να με γυρίσει σπίτι... Εντάξει όχι ότι δεν ήθελα.. Αλλά λέμε τώρα!
Τέλος πάντων, παρκάρει τη μηχανή και εγώ δε θέλω αλλά κατεβαινω.
Λέω "γειά" και φτάνω την πόρτα. Αλλά τον βλέπω να περιμένει ακόμα.
"Ει! Άκη! Τι περιμένεις; " τον ρωτάω." Σήκωσε το " μου λέει.
Μερικές φορές πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω.
" Ορίστε; " τον ρωτάω.
" Σήκωσε το, σε παίρνω τηλέφωνο " λέει και σχηματίζει με τα δάχτυλα του ένα φανταστικό τηλέφωνο.
Γελάω. Κάνει τοσοο σαν παιδί. Αλλά τον υπακούω.
" Εμπρός; " λέω σα να μην έχω ιδέα ποιος μπορεί να είναι.
" Εγώ είμαι, Αμάντα, ο Ακης. Πως είσαι; " λέει σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
" Με τις πυτζαμες " του λέω ειρωνικά και γελάμε.
" Ναι, αυτό είναι το προφανές. Λοιπόν αναρωτιόμουν, αν έχεις κανονίσει τίποτα για αύριο " λέει διστακτικά.
" Για αύριο... Για να σκεφτώ... - " μα δε προλαβαίνω να ολοκληρώσω.
" Τέλος χρόνου. Οπότε, τι θα έλεγες να έρθω να σε πάρω...κατά τις εννιά; "
Και εδώ είναι το σημείο που θέλω να πω : θα μετράω τις ώρες. Αλλά εννοείται ότι δεν το λέω!
" Ναι. Εννιά... Μια χαρά... ΟΚ" λέω τελικά.
"οκ και κάτι τελευταίο : να σιγουρευτεις ότι έχεις ντυθεί... " πνιγει ένα γελακι.
" Να σου πω εσύ είχες την ιδέα να πάω έτσι στην καφετέρια οπότε μην κάνεις τον - " αλλά με διέκοψε...
" Έλα έλα, πρέπει να κλείσω γιατί είναι μια κυρία εδώ, που τα χει πάρει τελείως και αν μείνω άλλο ένα δευτερολεπτο φοβάμαι για τη ζωή μου όποτε σε κλείνω, φιλιά. Τα λέμε στις εννιά! "
Κοιτιώμαστε και οι δύο και γελάμε. Γιατί να είναι πάντα τόσο δύσκολο όταν είναι να φύγουμε.
" Γειά " του λέω καθώς εκείνος βάζει μπρος τη μηχανή.
Μου γνεφει με το χέρι του καθώς τον βλέπω να απομακρυνεται.
ESTÁS LEYENDO
Μια Σταγόνα Έρωτας
RomanceΦοβάμαι να ανοίξω τα μάτια μου. Φοβαμαι ότι όλο αυτό που έχτισα θα έχει την ίδια μοίρα με ένα κάστρο από άμμο δίπλα από εκεί που σκάει το κύμα. Και μόλις η θάλασσα αγριεύει, δεν υπάρχει τίποτα πια που να θυμίζει την ύπαρξη αυτού του καστρου. Φυσι...