Μια Σταγόνα Έρωτας

Κεφάλαιο 17

Τα λόγια μας διέκοψε το ψιθυρο της Κορτ. Πεταχτήκαμε κι οι δύο και τρεξαμε προς την το κρεβάτι της.

"Κορτ; είπες κάτι " ρωτάω δυνατά.

Ανοίγει τα μάτια της με δυσκολία. Αφού επεξεργάζεται πρώτα τον χώρο μου ψιθυριζει αδυναμα

" φοβήκα "

" Κι εγώ φοβήθηκα " λέω και την αγκαλιαζω. Ευχαριστώντας τον Θεό που είναι ζωντανή.

" Συγγνώμη " της ψιθυριζω

" Δε πειράζει " μου λέει.

Ακολουθεί μια αφόρητη σιωπή και έπειτα προσφέρομαι να ειδοποιήσω μια νοσοκόμα.

Προχωράω τρέχοντας στα σκαλιά όπου σκοντάφτω σε έναν νεαρό.

" Καλά στραβός είσαι; " ρωτάω

" Για την ακρίβεια ναι. Εδώ και 21 χρόνια. Αλλά πρώτη φορά ενοχλειται κάποιος τόσο έντονα για την απώλεια όρασης μου. " απαντάει και παρατηρώ ότι φοράει μαύρα γυαλιά και το βλέμμα του είναι κάπως απλανες. Έχοντας μείνει άφωνη, τον κοιτάζω που παίρνει το μπαστούνι του από το πάτωμα και φεύγει όσο πιο γρήγορα του επιτρέπεται.

Θέλω να πω συγγνώμη για την συμπεριφορά μου, αλλά ένας κόμπος έχει σταθεί στον λαιμό μου. Εκείνος γυρνάει και με κοιτάζει.

" Σε παρακαλώ τώρα, μην κάνεις πως λυπασαι. Είναι αξιολύπητο να με λυπάται κάποια που έχει γεννηθεί με όλα της τα μέλη υγιή και είναι δυστυχισμένη παρόλα αυτά " λέει απότομα.

" Έχω άλλους λόγους να μην είμαι χαρούμενη. " μιλάω σαν παιδί που το έχουν μαλωσει για κάποια αταξία.

" Οπως όλοι μας εδώ μέσα. "λέει και απομακρυνεται.

Γιατί να μιλήσω σε κάποιον τόσο σκληρά?

Σε νοσοκομείο βρίσκομαι εξάλλου.

Ποιος ξέρει από τι πάσχει αυτός ο άνθρωπος.

Ίσως να έχει καρκίνο.

Κούνησα απότομα το κεφάλι μου για να σταματήσω να σκέφτομαι και απλά να κάνω αυτό που είχα ξεκινήσει.

Καθώς περνάω στους διαδρόμους δε μπορώ να σταματήσω δεξιά αριστερά.
Μωρά, παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένοι, όλοι με έναν τόνο δυστυχιας στα μάτια τους.

Αλλά και οι υγιείς σωματικά, φαίνονται κι αυτοί ταλαιπωρημενοι με μαύρους κύκλους στα μάτια. Ποιος ξέρει πόσα βράδυα έχουν ξενυχτησει από άγχος και ανησυχία για τους δικούς τους.