Μια Σταγόνα Έρωτας

Καλή Τύχη ...

Πρώτη μέρα στο σχολείο! Για κάποιο λόγο ξαφνικά ανυπομονώ. Ναι το ξέρω δεν είναι φυσιολογικό αλλά και πάλι! Εννοείται πως είχα βρει από χθες τι θα φορέσω οπότε ετοιμάστηκα γρήγορα. Βασικά έτσι και αλλιώς δε βαφομουν στο σχολείο οπότε δεν είχα και πολλα πράγματα να κάνω.
Σε αντίθεση πάντα με την αδερφή μου που την έβλεπα να βάζει προσεκτικά μάσκαρα ολοκληρωνοντας το μακιγιάζ της. Απλά για να το διευκρινίσω, δεν είναι πραγματική αδελφή μου. Ούτε καν ετεροθαλή. Ήταν απλά κόρη του Alex αλλά δε μπορώ να πω είχαμε ταιριαξει καλά.
Πρέπει να με είδε που την κοιτούσα γιατί με ρωτάει " Άμι, μήπως θέλεις κι εσύ?"
Σήκωσα το φρύδι μου. "ΟΚ απλά έλεγα μήπως" απαντάει.
"Έτοιμη να πάμε? " ρωτάω.
Γυρνάει πίσω να δει το ρολόι." Από τώρα? Κάνεις δε θα είναι εκεί! Καθισε να σου φτιάξω το μαλλί"
"Καλά" η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε να μου φτιάχνει τα μαλλιά. Είχε ταλέντο ρε φίλε, γεννήθηκε κι αυτό.
Όταν τελείωσε κοίταξα στον καθρέφτη παραπάνω απο ικανοποιημενη.
"Είσαι θεάκι το ξέρεις έτσι? " της λεω κοιτάζοντας ακόμα στον καθρέφτη.
" Υπερβολές " λέει και γελάμε κι οι δύο.
Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί συνήθως δεν τα πηγαίναμε καλά. Τσακωνομασταν σαν τον σκυλί με τη γάτα για την ακρίβεια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η ήξερα ότι με λατρευε. Και δεν υπερβάλλω. Μια μέρα είχα αργήσει να έρθω και είχε βάλει τα κλάματα γιατί νόμιζε ότι είχα πάθει κάτι. Φυσικά όταν γύρισα δεν το παραδέχτηκε. Είπε χαρακτηριστικά
"Μα είσαι τόσο ηλίθιο που είσαι ικανή να είχες χαθεί "
Γέλασα." Θα ειδοποιουσα από το κινητό "
Και τότε απάντησε" Είσαι τόσο βλαμμενο που μπορεί και να σε είχε πατήσει αμάξι! Και δεν έκλαψα! "

Τέλος πάντων πίσω στο θέμα μας. Στο δρόμο για το σχόλιο δε μίλησε καμιά μας. Σε κάποια φάση βλέπουμε τα κάγκελα του λυκείου και μέσα το προαύλιο να είναι γεμάτο από παιδιά.!

Για κάποιο λόγο με πιάνει άγχος.
Η αδερφή μου τρέχει προς τις φίλες της αφήνοντας με μόνη. Υπέροχα.
Νιώθω λίγο άκυρη εκεί μέσα. Δεν ξέρω κανέναν, κανέναν...! Ω έλα τώρα Αμάντα μη μου πεις πως θα πανικοβληθείς, όχι τώρα. Αν οι γονείς μου δεν είχαν πεθάνει, αν δεν είχε εμφανιστεί αυτός ο Αλεξ από το πουθενά, αν δεν είχα μετακομισει στο Λονδίνο, αν η "αδερφή" μου με γνώριζε στις φίλες της... Αλλά πάλι ίσως σ αυτή τη ζωή ο καθένας παλεύει για τον εαυτό του. Ίσως σ αυτή η ζωή επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί. Ε, λοιπόν τότε έπρεπε να είμαι δυνατή. Ναι τώρα μάλιστα.
Ταχυνα το βήμα μου, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν στο προαύλιο. Ήμουν στο εσωτερικό του σχολείου. Ω Θεέ μου, να βγω έξω. Για να μην είναι κανείς μέσα ίσως απαγορεύεται. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.
Γυρίζω αργά το κεφάλι μου προς τα αριστερά. Δύο καταγάλανα ματιά, ένα στραβό χαμόγελο, το όνειρο κάθε κοπέλας... Καταλαβαίνετε που το πάω...
" Δε σου έχουν πει να μην έρχεσαι μέσα πριν χτυπήσει κουδούνι? "
" Είμαι καινούρια "
" Ενδιαφέρον "
" Είναι? "
" Ω σίγουρα είναι "
" Γιατί τόσο ενδιαφέρον? " ρωτάω και σηκώνω το φρύδι.
" Γιατί είναι "
" Δε νομίζω"
"Ω επιμένω! "
" Α! Εδώ είσαι τόση ώρα? " με ρωτάει η Κόρτνεϊ.
" Δυστυχώς " απαντώ επιδεικτικα και πάω προς το μέρος της. Αλλά δεν τα καταφέρνω... Αυτός με τραβάει απ το χέρι.
" Τόσο γρήγορα? "
" Εμένα μου φάνηκε αιώνας "
" Δε θα μου πεις τ όνομα σου? " λέει και στρέφει τα καταγάλανα ματιά του πάνω στα δικά μου.
" Για να δουμε. Όχι. " δε θα πάει να με ξεγελασει εμένα. Ξέρω πως συμπεριφερονται τέτοιου είδους αγόρια και δε θα το επιτρεψω.
" Πώς σε λένε στο φβ? "
Α αρχίσαμε τώρα...
" Δεν έχω " λέω αθώα. Αλλά ναι βασικά δεν είμαι καλή στο να λέω ψέματα...
" Δε πειράζει ψεύτρα. Θα σε ψάξω "
" Καλό ψάξιμο "
" Και θα σου στείλω " τονίζει
" Και τι μου το λες? Τι νομίζεις θα κάθομαι όλη την ώρα σπίτι με το κοντό στο χέρι να περιμένω ποτέ θα μου στείλεις? "
" Βασικά ναι "
" Πολύ αμφιβάλλω "
" Εγώ καθόλου "
" Ίσως θα έπρεπε "
" Ίσως "
" Ίσως "
" Ρε σεις επιτέλους κόψτε το! Αμαντα, έλα δω! "με φωνάζει η Κορτνει.
" Ναι πήγαινε. Αμάντα. Ή σου αρεσω τοσο πολύ που δεν μπορείς να με αποχωρηστεις!? "
Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι αλλά πηγαίνω χωρίς να μιλήσω στην Κόρτνεϊ. Και χτυπάει κουδούνι...
" Τι έκανες τόση ώρα Αμι? "
" Γνωριμίες " απαντάω ειρωνικά
" Κακιές γνωριμίες. Δε θα θελες να μπλέξεις μαζί του. Εγώ στη θέση σου..."
"Ελα Κορτ φτάνει με το κήρυγμα ξέρω τι κανω " της λεω καθώς προχωραμε να κάνουμε προσευχή.
" Άσε που δεν πρόλαβα να σου γνωρίσω την Εμι, την Στέλλα, την Ειπριλ.."
"Κορτ! " της φωνάζω και γελάμε.
Ταυτόχρονα περνάμε στις τάξεις.

Άλλος αγώνας τώρα. Να βρω την τάξη. Υπέροχα. Η Κορτ κάπου έχει χαθεί πάλι δεν τη βρίσκω. Ουφ.

Καλή μου τύχη λοιπόν. Κάτι μου λέει πως θα μου χρειαστεί...