Μια Σταγόνα Έρωτας

Κεφαλαιο 19

Δεν πηγα στο ραντεβού. Προφανως.

Και μονο που περνουσε απο το μυαλο μου η σκεψη πως ισως και να το ειχε πει αυτος...

Απλα επεσα και κοιμηθηκα.

Και στο ονειρο μου.. Ειδα πως χορευαμε οπως τοτε..

Εκεινος ο υπαρξιακά φορτισμενος χορος...

Η στιγμη που οι αναπνοές μας συγχρονιστηκαν...

Εκεινο το στιγμιαιο δευτερολεπτο που γιναμε λιγο περισσοτερο ανθρωποι, Που χαρηκαμε περισσοτερο απο οσο επρεπε...

Αλλα δεν ειχαμε χρονο... Δεν προλαβαμε να καταλαβουμε ο ενας τον αλλον.

Το μελλον του ερωτα μας, διαγραφοταν απο τις πρωτες κι ολας μερες αβεβαιο.

...

Ξυπνησα με την απαισια σκεψη πως σημερα θα εφευγε...

Και εγω δε μπορουσα να κανω τιποτε για αυτο.

Σε λιγο καιρο θα ειμαι μια αναμνηση. Ενα ακομα καστρο που κατεστρεψε το κυμα.

Με διακοπτει ο ηχος της πορτας. Ανοιγει διστακτικά, αποκαλυπτωντας ενα ζευγαρι σκουρα μπλε ματια, και υστερα ολη την φιγουρα του Αλεξ.

" Αμαντα, εχεις σχολειο σημερα..."

Τα λογια του περιφερονται για λιγο στον αερα, σαν να μην απευθυνονταν σε εμενα, επειτα αναμειγνυονται με τη σκονη και διαλυονται...

" Σωστα Αλεξ. Πολυ ευστοχη διατυπωση. Εχω σχολειο σημερα, και αυριο, και μεθαυριο, και τρεις μερες μετα..."

Απανταω ειρωνικα, χωρις να ξερω γιατι. Εχω μια πικρα μεσα μου...
Φερνω στα χειλη μου ενα ποτηρι νερο... Καθώς το σηκωνω, τα χερια μου τρεμουν δεξια και αριστερα υπενθυμιζοντας μου την ψυχικη μου αδυναμία...

" Υπαρχει κατι που θελεις να μου πεις?" με ρωταει

Η ερωτηση του με ξαφνιάζει... Λες να του τα ειπε ολα η Κορτ? Το ποτηρι που με δυσκολια κρατουσα, χανει τον ελεγχο του χεριου μου, και με εναν βιαιο κροτο προσγειωνεται στο μαρμαρινο πλακακι. Στο επομενο δευτερολεπτο, σκορπιζεται σε χιλιαδες κομματακια καθε λογής μεγέθους, που κοίτωνται τωρα σε ολο το πατωμα...

Χωρίς να ξερω ποια επρεπε να ειναι η αντιδραση μου, σηκωνομαι αποτομα απο το κρεβατι μου για να μαζεψω ο,τι μπορω. Αλλα τα παντα γυρω μου γινονται μαυρες κουκιδες, και σε λιγο το μαυρο ειναι το μονο πραγμα που μπορω να δω...