Μια Σταγόνα Έρωτας

Σκιές Του Παρελθόντος

Έμεινα ξυπνια σχεδον όλη νύχτα. Δε μπορούσα με τίποτε να κλείσω τα μάτια μου.

Το μυαλό μου έτρεχε σε εκείνη τη σκηνή. Ζούσα εκείνη τη στιγμή ξανα  και ξανά μέσα στο μυαλό μου. Πάντα με την ίδια ένταση, πάντα με τα ίδια αναμεικτα συναισθήματα και την ίδια απογοήτευση όταν εκείνος αποφασίζει τελικά να αφήσει το χέρι μου.

Όμως σα να μου είχε κάνει μάγια. Σαν να ρουφηξε ένα κομμάτι από μέσα μου πριν αφήσει το χέρι μου. Σαν να έκλεψε ένα κομμάτι απ την ψυχή μου.

Τώρα το έχει εκείνος αυτό το κομμάτι της ψυχής μου. Τώρα μόνο εκείνος μπορεί να με ολοκληρώσει.

Και δε θέλω. Θελω να προχωρήσω στη ζωή μου. Μετά το θάνατο των γονιών μου δεν θελω να συνδεθώ ξανά με ανθρώπους. Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν...

Και τώρα έρχεται αυτός. Που με κάνει να νιώθω ξεχωριστή χωρίς να το ξέρει. Που με κάνει να
γελάω χωρίς καν να προσπαθεί. Που με σώζει από το βάθος του γκρεμού που έχω πέσει χωρίς να το καταλαβαίνει.

Σε μια μέρα, λίγες ώρες. Ποσο καιρό είχα να γελάσω; είχα ξεχάσει τον ήχο του γέλιου μου.

Ήμουν καλά χθες και προχθές και ένα μήνα πριν. Σπασμένη μεν, αλλά καλά. Είχα ξεκινήσει μια φυσιολογική ζωή. Και τώρα έρχεται αυτός και τίποτα δεν είναι φυσιολογικό.

Δεν είναι φυσιολογικό λίγο πριν αποχωρηστουμε οι παλμοί μου να εκτοξεύονται. Δεν είναι φυσιολογικό να στεκομαι μες τη βροχή μόνο και μόνο για κερδίσω λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα μαζί του.

Ναι είναι ωραίο το μη φυσιολογικό αλλά έχει ρίσκα.

Όταν έχασα την οικογένεια μου η ψυχή μου έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Εκεί που είχα ανθρώπους δίπλα μου τους έχασα. Έφυγα από το σπίτι μου το μόνο μέρος που ένιωθα ασφάλεια. Κλειστηκα στον εαυτό μου. Μετακόμισα. Έχασα επαφή με τους φίλους μου.

Μου πήρε καιρό αλλά μάζεψα τα κομμάτια και τα ένωσα.

Νέο σχολείο νέοι φίλοι. Βοήθησε πολύ και ο Αλεξ και η Κόρτνεϊ σ αυτό.

Αλλά, τώρα είμαι ακόμα πιο εύθραυστη και ευαλωτη από πριν. Τώρα, δε χρειάζεται να γίνει κάποια έκρηξη. Μια μικρή αναταραξη και η βλάβη μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη.

Όταν πια έκλεισα τα μάτια μου κα κοιμήθηκα, τον είδα στο όνειρο μου. Μόνο που στο όνειρο μου, η σκηνή δεν τελείωνε ποτέ. Απλά στεκομαστε εκεί βυθισμενοι ο ενας στα μάτια του άλλου.