Μια Σταγόνα Έρωτας

Ο Τελευταίος Χορός

" Μου παίρνουν το στεμμα πριγκίπισσα μου. Και τι είναι ένας πρίγκιπας χωρίς το στεμμα του; Μάτια μου δωροδοκησα όλα τα αστέρια τ ουρανού, αλλά όσο και αν σε αγαπώ δε μπορούμε να είμαστε μαζί. "

Τα λόγια του με χτυπάνε σαν χαστούκι.
Γιατί ;

Πριν καν προλάβω να ζήσω το όνειρο...

Κλείνω τα μάτια μου. Ζαλιζομαι.

Πάντα. Είχα συνηθίσει να βρίσκω εμπόδια, να πέφτω, να καταστρεφομαι και να τα ξεπερνω.

Νιώθω μια απίστευτη κούραση.

Αυτή τη φορά δεν έχω καν θέληση.

Που είσαι μητέρα ; Να δεις την κορούλα σου, να τη θαυμασεις...

Νιώθω ότι ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτει εναντίον μου...

Νιώθω σαν καταρραμενη...

Αφαιρεσα μια ζωή κάπου κάποτε. Τώρα λοιπόν πληρώνω. Με την ευτυχία μου, τον έρωτα μου. Το πιο ακριβό νόμισμα...

Ίσως να μου αξίζει. Ίσως και όχι. Η ζωή ποτέ δε σου δίνει ό,τι αξίζεις. Γενικά η ζωή δεν δίνει πολλά. Μόνο παίρνει.

"Αμάντα, έλα κάτω. Σε παρακαλώ... " μου στέλνει.

Να έρθω κάτω.

Υποθέτω ότι το έλα κάτω θα μπορούσε να σημαίνει και πήδα από τον τρίτο όροφο και αποχαιρέτησε τη ζωή.

Αλλά μάλλον εννοεί να κατέβω με τις σκάλες.

Αυτή τη στιγμή δε θα με χάλαγε και το πρώτο.

Αφού έτσι κι αλλιώς ευτυχία στη ζωή μου δε θα βρω...

"Μην τολμήσεις να κάνεις καμία βλακια. Θέλω μόνο να σε δω από κοντά "

Κι εγώ αγάπη μου, θέλω να του απαντήσω...

Αλλά δε το βλέπεις πως η ευτυχία με έχει στείλει στην εξορια ; και η εξορία της ευτυχίας είναι - φυσικά - η δυστυχία...

Παρόλα αυτά κατεβαίνω.

Τι να κάνουμε; είμαι ερωτευμένη μαζί σου.

Κατεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας.

Έξω κάνει κρύο.

Τον βλέπω. Τρέχω. Να τος ο πρίγκιπας μου.

Μόλις ενωθουμε αγκαλιαζόμαστε. Σε μια αγκαλιά που τα χωράει όλα. Και έρωτα, και Λύπη, και χαρά, και απελπισία.