Μια Σταγόνα Έρωτας

Καθώς Συννεφιαζει

Καθώς συννεφιάζει, με πιάνει η μελαγχολία μου και όλα μοιάζουν γκρι . Γενικά, μη φανταστείς ότι είμαι άνθρωπος που μελαγχολεί. Αλλά άμα μελαγχολω, τότε τα βλέπω όλα γκρίζα από τη μελαγχολία μου. Τα γκρίζα σύννεφα μεταμορφωνονται σε γκρίζα πέπλα που σκεπαζουν τον επίσης γκρίζο ουρανό. Οι γκριζοι περαστικοι περπατάνε βιαστικά, κάτω από τις γκρίζες ομπρέλες τους. Γκρίζες σταγόνες βροχής προσγειωνονται στο παράθυρο μου.
Μόλις χθες μετακόμισα στο Λονδίνο και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγοράσω μια κόκκινη ομπρέλα.
Έτσι για να κάνει αντίθεση με τη θλίψη μου και να μου δίνει δύναμη. Μετά το θάνατο των γονιών μου, τα πάντα φαντάζαν όχι απλά γκρι αλλά μαύρα. Είναι μεγάλο πλήγμα για μένα. Το θέμα είναι ότι νιώθω κάπως προδομενη. Φυσικά και είναι χαζό αλλά έτσι νιώθω.
Εννοώ, έφυγαν μια μέρα για πάντα από κοντά μου χωρίς να μου πούνε τίποτα. Και ναι, εννοείται πως ξέρω ότι δεν το ήξεραν αλλα και πάλι. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Και είχαν γαμωτο υποσχεθεί. Είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι για πάντα δίπλα μου.
Το θέμα είναι ότι νιώθω εκτεθειμένη.
Πίσω στο New Jersey ήμουν ακόμα χειρότερα. Το σπίτι έμοιαζε τόσο τεράστιο που αισθανόμουν ότι σιγά σιγά με κατάπινε. Οτι μίκραινα. Αν με πιάνεις.
Ασε πια αυτές οι φωτογραφίες. Μιλάμε μου την είχανε δώσει. Με κοιτούσαν μ αυτό το απαξιωτικο βλέμμα σας να μου λένε "κοίτα τι έχασες" η κάτι παρόμοιο. Εννοείται ότι τις αναποδογύρισα. Έτσι, για να μάθουν να μου πάνε κόντρα.
Γενικα όλα ήταν πολύ δύσκολα πριν εμφανιστεί αυτός ο Alexander S. Morrison από το πουθενά.
Που λες, τρεις περίπου μέρες πριν, καθόμουν στον καναπέ και μελαγχολουσα. Ξέρεις, άρχισα να σκέφτομαι το θάνατο. Δε ξέρω γιατί αλλά τον σκεφτόμουν. Τον αποζητούσα σχεδόν, όταν χτύπησε το κουδούνι. Τιναχτηκα. Μιλάμε, χέστηκα πάνω μου! Είχα μέρες να ακούσω το κουδούνι που σχεδόν είχα ξεχάσει ότι υπήρχε.
Ανοίγω την πόρτα με επιφύλαξη.
Αντικρίζω ένα ζευγάρι καταγάλανα ματιά. "Είστε η Αμάντα Χερνάντες?"
Μα πως ξέρει το όνομα μου. Εκτός αν... "Είστε ο ταχυδρόμος?"
Χαμογέλασε και προσπάθησε να μην σκάσει στα γέλια. Το βρήκα μάλλον εκνευριστικό.
"Είμαι ο Αλεξαντερ Στιούαρτ Μόρισον. " είπε και σήκωσε το ένα φρύδι.
Και που θες να ξέρω ποιος είσαι άνθρωπε μου.
" Δεν έχεις ιδέα ποιος είμαι έτσι δεν είναι? " είπε με μια δόση λύπης ή μου φάνηκε?
" Μάλιστα "
"Είμαι ένας πολύ παλιός και καλός φίλος του... Τζέιμς. Λυπάμαι πολύ... -"
"Και είπατε να έρθετε εδώ να λυπηθουμε μαζί?! " δεν μπορούσα να το χειριστώ το θέμα. Δεν το έχω ξεπεράσει προφανώς οπότε δεν είμαι και σε διάθεση να μιλήσω γι αυτό.
Συνέχισε σαν να μην μίλησα ποτέ.
" Αλλά ο λόγος της επίσκεψης μου είναι άλλος. Ο Τζέιμς με είχε βάλει να ορκιστώ ότι αν συνέβαινε το οτιδήποτε, θα σε έπαιρνα εγώ υπό την προστασία μου. Τώρα λοιπόν πρέπει να κάνω το καθήκον μου. "
" Που σημαίνει? "
" Που σημαίνει ότι αύριο πετάς για Λονδίνο, οπότε να ετοιμάσεις τα πράγματα σου. "
Άνοιξα το στόμα μου να πω κάτι, αλλά δε βρήκα τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να σηκώσω το κεφάλι μου και να αντικρισω τα σκούρα μπλε ματιά του. Τα δικά μου τα γκρι έμοιαζαν να μην μπορούσαν να τα συναγωνιστουν.