Μια Σταγόνα Έρωτας

Με Τις Πυτζαμες

Και κάπως έτσι με βρήκε το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Κουλουριασμενη κάτω απ τα σκεπασματα χαμένη στο μεγάλο κενό μεταξύ του εχθές και του αύριο.
Σηκωθηκα με αργές κινήσεις και κατέβηκα τη σκάλα που οδηγούσε στην τραπεζαρία για να πάρω πρωινό. Ο Αλεξ ήταν ήδη εκεί.
"Καλημέρα " λέει χαρωπά." Ω κάποια είναι προβληματισμενη σήμερα. Λοιπόν ακούω " αμέσως το ύφος του σοβαρεύει.
" Τίποτα μωρέ, απλά δε κοιμήθηκα καλά χθες λόγω της βροχής " δε ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμα να του πω...αλλα από την άλλη ίσως αυτός ξέρει.
" Ποιας βροχής; Δεν έβρεχε τη νύχτα η βροχή είχε ήδη σταματήσει από το απόγευμα! Λοιπόν ακούω την πραγματική αιτία " με κόβει απότομα.
Μα τόσο ζωντανός ήταν ο ήχος της βροχής στα αυτιά μου.
Να του πω; Ναι θα το κάνω. Θα του το πω.
" Όχι μωρέ στο όνειρο μου έβρεχε αλλά το όνειρο ήταν πολύ άσχημο " λέω τελικά. Θέλω να χαστουκισω τον εαυτό μου. Δε μου αρέσει να του λέω ψέματα.

" Κοίτα Αμάντα, το θέμα είναι δικό σου και δε μπορώ να σε πιεσω. Δε χρειάζεται να λες χίλιες ακυρες δικαιολογίες, πλέον σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Θες να το πεις; Θα είμαι δίπλα σου, θα σε ακούσω και θα σε βοηθήσω. Δε θέλεις; θα το δεχτώ. "

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
" Θέλω να μου υποσχεθεις ότι δε θα με μισησεις μόλις σου πω... " λέω σχεδόν ψιθυριστα.

" Α, μα αυτό δε γίνεται. Είσαι το αγγελακι μου." Μου απαντάει τρυφερά σα να είναι ο πραγματικός μου πατέρας.

"Λοιπόν. Έχει να κάνει με... Το παρελθόν μου. " κλείνω τα μάτια μου και συνεχίζω" Έκανα κάτι... Πολύ άσχημο χωρίς να το θέλω! " φωνάζω την τελευταία λέξη.

" Ήρεμα κορίτσι μου " μου λέει" σε πιστεύω "

" Τρία χρόνια πριν. Στα γενέθλια μου... - " αρχίζω να λέω και την πιο ακατάλληλη στιγμή μας διακόπτει η αγουροξυπνημενη Κόρτνεϊ.

" Ποιος έχει γενέθλια; " λέει ενώ τραβάει τα μάτια της.

" Τίποτα εδώ η Αμάντα μου λέει μια ιστορία από το παρελθόν της. Συνέχισε. " λέει ήρεμος ο Αλεξαντερ.

Δε μπορώ να το κάνω. Ουφ.

" Ήταν λοιπόν τα γενέθλια μου... Και.. Ετοιμαζόμουν να σβήσω τα κεράκια της τούρτας. " ωχ Θεέ μου τι λέω;
" Και πάνω που πήγαινα να τα σβήσω.. με προλαβαίνει και τα σβήνει ο... ξάδερφος! "

Τους κοιτάω να δω αν πιστεύουν τίποτα από όλα αυτά.
" Και για πες; Να φανταστώ τουρτοπολεμος; " λέει ο Αλεξαντερ με σηκωμενο το φρύδι.
" Ναι..ναι... Να το φανταστείς γιατί αυτό έγινε! Ναι και αυτά λοιπόν ήταν τα καλύτερα γενέθλια μου. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, εγώ τώρα θα πάω μια βόλτα. " λέω και ανοίγω την πόρτα.