Karanlık Sohbetler

Bölüm 13

Kahve ve sigarayla akşam yemeği tarzında benim yaşamım.Hiç haz alamayacağınız anılar aslında.Tartışmalarım eski hatıralarımla bitmedi.Aklımı zehirleyen insanlardan uzaklaşsam bile onların iğrenç sesleri kulaklarımda hala dinmedi.Ne denli intihar etmek ister acaba insan.Ne denli insan uzaklaşmak ister kendinden.Aynaya bakmayalı uzun zaman oldu.Kendimi tanımayabilirim.Korkuyorum işte anlayın kendi suratımdaki çiziklerden.Bağırıyorum anılara kapatmayın pencerelerimi.Söndürmeye çalışırken ışıkları ben bağırıyorum hatıralara.

Bir çoğunuz bunca kasvetli bir havada yaşamayı hayal bile edemeyecek.Nasıl bir yara tahmin bile edemezsiniz.Ama yine de anlamak adına hevesiniz varsa omuzlarınızda tonlarca yük olduğunu hayal edin.Bu yükler size demirden zincirlerle bağlanmış.Koparmayı deniyorsunuz.Ama bir türlü çabalarınız fayda etmiyor.Ne yaparsanız yapın sadece kendinizi hırpalıyor ve yorgunluğun verdiği acıyla ağlıyorsunuz.Ve sadece karanlıkta bekliyorsunuz.Sevdiğiniz bir kız var.Ama onun yanına bu yüklerle gitmek isteseniz onun için büyük bir kötülük yapmış olacaksınız.Elinizdeki tek şey dürüstlüğünüz.En azından türlü yalanlar söylemek yerine, içten pazarlık etmek yerine içinizden ne geçiyorsa karanlığa haykırıyorsunuz.Bundan bile arada pişmanlık duyuyorsunuz.Çünkü tek dostunuz olmuşken karanlık, onu bile bağırmanızla incitiyorsunuz.Ve ondan defalarca görünmeyen özürler diliyorsunuz.Anlasanıza karanlık her yer.Görünmüyor hiç bir şey.

Yeşil Yol filminde geçen bir sözde dediği gibi "Yoruldum.Yağmurdaki serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum.Ve insanların birbirine kötü davranmasından bıktım."Bende bıktım işte.İnsanların bu denli birbirlerine kalleş yaklaşmalarından bıktım.Oysa her birimiz toz pembe hayallerle çıktık bu yola.Bu bir maraton olsa emin olun yarışı ilk bırakanlardan olurdum.Çünkü amaçsız ve sonu hüsran olan bir şey için çaba sarf etmek çok saçma.Tolstoy'un dediği gibi kimse anlatsam kederimi ben.Kim görebilir ki içimdeki yangından kurtulan küçük çocuk cesetlerini.Veya onca enkazdan çıkınca diktanın mahkumu olmuş gurur dolu esirlerimi.Artık hatırlamak istemiyorum morfinle tozlanmış geçmişimi.Korkuyorum insanlar yalanla yaşarken göremeyeceğim yetmişimi.