Karanlık Sohbetler

Bölüm 11:Aydınlığa Mektup

Merhaba,

Seni görmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki.Renklerin ne anlam taşıdığını unutmaya başladım.Senin kattıklarını yanlız bırakalı çok oldu.Yine insanlar kırıyormu birbirini senin altında.Sen ışık saçsanda hala anlamıyorlar seni öyle değilmi.Tahmin edebiliyorum.Senin işin çok zor aslında ne benim gibi karanlıklara saklanabiliyorsun, nede ışığını kapatıp kafana bir mermi sıkabiliyorsun.Ama sen yinede sabret olurmu.Işığının altında iyi insanlar da yaşıyor.En azından ben buna inanmak istiyorum.

Ben hep senin ışığında güzel işler yapmak istedim.Her zaman iyi ile kötü arasında düşünmeden iyi desemde insanlar beni kötüye itti.Ama şimdiki halime baksana.Karanlıktan çıkamayan biri haline geldim.Sen ama özlemişsindir beni.Biliyorum kesin özledin beni.Geleceğim bir gün.Ama şimdilik hiç hazır değilim buna.Sabahları ellerimdeki kan ile uyanmaktan bıktım.İçtiğim ilaçlar bir şeye yaramıyor.Bilmiyorum belki ben bu psikolojiden hiç kurtulamam.Gözlerim hiç kapanmıyor.Ama sana gelsem hiç açamam.Aydınlığın fazla gelir bana inan.

Sana duyduğum özlem içimi çürütüyor.Eskisinden daha hızlı yaşlanmaya başladım.Göremediklerini söylemeye çalışıyorum sana.Ne olur gelemediğim için kızma.Elimde olmayan şeyler tutuyor beni bu karanlıkta.