Karanlık Sohbetler

20:Acının Kamberi

Acı herkes için farklı algılanan bir terim.Acım var dediğimiz konular hemen hemen hep farklı.Ben artık acıya isyan etmemeye karar verdim.Acının kamberi oldum.Kambersiz düğün olmaz dedikleri bir deyim vardır.Acısız Siyah olmaz diye değiştirdim kendi lugatımda.

Acım hep kalbimi yordu.Kimi zaman yalnızlık oldu acım.Kimi zaman kalabalık oldu.İnsanların saçma halleri oldu bazen.Ama acı hep üzer.Bunda sanırım hem fikiriz.

Genellikle yalnızlık yoruyor insanı.Yanınızda birisi olsa böyle olmayacakmış gibi gelir.Yanınızda demem fiziki değil ancak.Mesafelerin anlamını kaybettiği anlar olabiliyor.Ama öylesi de bize denk gelmiyor sanırım.İstemiyor değiliz mutlu olmayı ama onun diyarından bir hayli uzak yaşıyoruz.Hatta o kadar uzaklaşmışız ki hatırlamıyoruz gülümsemenin tatlılığını.Karanlığa kapanıp unuttuk baharların aydınlığını.

Yazılan bir şiir gibi aslında hikayem.Hem kafiyeli hem hüzünlü bir şiir.Ancak neyi anlatıp neyi anlatamayacağını pek bilmeyen bir şiir.Zaten bazı şeyleri anlatsa da anlaşılmayacak bir şiir.Sigara bağımlılığı gibi bir şiir.Sürekli ister insanın canı.Sürekli yazılan bir şiir benim hayatım.

Saçlarımı dahi kesmiyorum uzun zamandır.Çünkü uzatmaya başladığım ilk hali gördü mutluluğumu.O saç telleri şahidim oldu.Tek teli dökülse ağlamamak için kendimi zor tutuyorum.

Acı ve hüzün böyle arkadaşım olmuşken ondan ayrı kalmam nasıl söz konusu olur.Hayatımıza girenler daha berbat hale sokuyor acımızın içinde bizleri.Bu yüzden daha sıkı sarılıyoruz acılarımıza.Ve unutamıyoruz.

Unutmak mümkün değil,

Sadece hatırlamaya alışmak lazım...