Echt

Hoofdstuk 15

'Liv Berger?' zegt één van de surveillanten. Ik steek mijn hand op.

'Present,' antwoord ik vanzelfsprekend. Ik laat mijn hand weer zakken.

'Je hebt bezoek,' zegt de surveillant. 'Volg mij.' Ik sta op en verlaat de klas. Bezoek? Van mijn oma misschien? Ik word naar een vierkant kamertje geleid zonder ramen, het lijkt wel zo'n kamertje waar gevangene worden ondervraagd. Er staat een tafel met drie stoelen. 'Ga zitten,' commandeert de surveillant. 'De bezoeker komt er zo aan.'

'Mag ik vragen wie mijn bezoeker is?' Ik kijk hem hoopvol aan.

'Hoe moet ik dat nou weer weten,' snauwt hij.

'Excuses,' mompel ik. De surveillant loopt de kamer uit en niet veel later komt hij terug met een blond meisje. Tara. 'T, t, Tara?' stamel ik verbaasd.

'Hey Liv.' Tara bloost verlegen. Ze zwaait ongemakkelijk.

'Wat doe jíj hier?' zeg ik verbaasd.

'Ik, ik kreeg het adres via je oma en zij durfde niet langs te komen, en, tja, uhm, oh ja, ze heeft jouw brieven gekregen en ze was er blij mee,' hakkelt Tara. Ik kijk haar met grote ogen aan.

'Hoe kom jij aan dit adres?'

'Ik, toen ik hoorde dat je weg was heb ik je oma gebeld. Ik wist zeker dat zij het wist. Maar ze wist het niet en ik vroeg of ze mij wilde bellen zodra ze het wel wist en dat heeft ze gedaan.' Tara neemt plaats op één van de stoelen.

'Waarom? Waarom ben je hier? We zijn niet eens vrienden!' zeg ik.

'Dat zijn we wel. Als we het niet waren was ik hier toch niet?' kaatst Tara. Ik zwijg. We staren elkaar aan. 'Is Monique al geweest?' Tara kijkt mij strak aan. Ik zwijg.

'Nee,' mompel ik uiteindelijk.

'Wat zeg je?' zegt Tara.

'Nee! Monique heeft er voor gezorgd dat ik hier ben! Ben je nou blij! Nee, niemand is hier nog geweest! Ja, je had gelijk! Maak een vreugdedansje! Ga maar pronken met je gelijk!' schreeuw ik.

'Daarvoor ben ik hier niet, Liv. Ik vind het erg naar voor je dat ze nog niet langs zijn geweest. En ik vind het erg vervelend dat je denkt dat ik zo ben, want zo ben ik absoluut niet.'

'O, ja? Is dat zo? Jij denkt dat je het perfecte lieve meisje bent he! Volgens mij niet hoor! Wie chanteerde mij met mijn bloedeigen moeder om fucking met mij te kunnen praten!' roep ik. 'Ik haat het als je zo schijnheilig doet! Je bent nog erger dan Monique! Je bent een afschuwelijk rot kind!' We zwijgen en staren elkaar aan. Na een hele tijd opent Tara haar mond.

'Het spijt me van die chantage. Dat had ik nooit mogen doen.' Ik reageer niet. Na weer een lange tijd open ik mijn mond.

'Hoe gaat het met mijn oma?' zeg ik met een brok in mijn keel.

'Ze vond het afschuwelijk dat je niet bij je moeders begrafenis was, ze had hem graag met jou georganiseerd. Ze vroeg of ik wilde komen en ik heb ja gezegd. Er, er waren weinig mensen.'

'Waren er mannen of jongens?' zeg ik meteen. Tara schudt haar hoofd.

'Buiten familie, nee. Jouw oma vroeg mij om raad en ik zei dat ze beter geen drank konden schenken.' Ik word woedend.

'Hoe durf je! Vieze vuile bitch!' Ik gooi bijna mijn stoel tegen haar aan maar ze ontwijkt hem behendig.

'Je oma vond het een goed idee,' gaat ze door. Ik scheld haar de huid vol. Tara wordt niet boos. 'Er werd dus geen drank geschonken.'

'Jij weet niks van mijn moeder! Hoe durf je! Je moet niet denken dat je alles bent! Je bent een smiecht! Een vriendeloos kind! Dat ben je! Gore trut! Flikker op!' tier ik.