Echt

Hoofdstuk 18

Er is een nieuwe regel. Ik mag tijdens lessen niet meer bezocht worden. Pas na vijf uur. Toen Florine voor de eerste keer kwam na de regel heeft ze twee uur lang op mij gewacht, wat ik wel heel lief vond. Het is vijf uur. De bel gaat en ik sjees het lokaal uit op weg naar de kamer waar ik Florine zal ontmoeten. Het wordt niet meer vertelt als je bezoek hebt dus ik ga elke dag kijken. Mijn oplader is stuk en mijn 3G is op, ik kan Florine dus op geen manier bereiken of zij mij. Vandaag is ze er weer. Ik geef haar een knuffel en we gaan zitten.

'Ik heb een tas meegenomen met leuke dingen voor je kamer.' Ze geeft me een tas aan en ze propt een briefje in mijn handen. Alles wat we tegen elkaar zeggen wordt sinds kort afgeluisterd. Ik knik.

'Dank je wel.' Ik werp een blik in de tas en zie allemaal fotolijstjes, kaarten en collages. Ik glimlach naar Florine. Er zit ook een leeg lijstje bij. Wat moet ik daar nou mee? Alsof mevrouw Bult een leuke foto zal maken van mij en Nikki!

'Is Jason nog langs geweest?' vraagt Florine.

'Ja.'

'Alleen?' Ik knik. 'Hoe lang duurde het bezoek?'

'Nou ja, zodra hij binnenkwam wilde ik weg maar hij hield me tegen. Dus het duurde een kwartiertje of zo. Hij bleef maar lullen over hoe erg het hem spijt en zo. Allemaal bull shit.'

'Liv ik sta volledig aan jouw kant maar Jason heeft er écht spijt van. Hij vraagt altijd aan mij als we alleen zijn hoe het met je gaat!'

'Wat zeg je dan?'

'Altijd hetzelfde.'

'En dat is?'

'Goed.' Florine glimlacht naar mij en ik glimlach terug.

'Hoe, uhm, gaat het nu met onze groep? Ik bedoel jouw groep,' herstel ik mezelf. Florine zwijgt en trekt een serieus gezicht.

'Niet zo best. Lola hangt alleen maar rond bij d'r nieuwe vriendje en laat ons een beetje stikken dus ja.' Ik kan er niks aan doen maar ik glimlach toch een venijnig lachje. 'Lisa haalt alleen maar onvoldoendes want ze gaat elke avond uit en zuipt veel te veel, en Monique, tja...'

'Gaat Lisa wel over?'

'Nee, dus ze doet haar best ook niet meer en ze gaat minimaal twee keer per week met een vreemde dronken jongen naar bed en 's ochtends peert ze hem en dan komt ze altijd net op tijd het lokaal in. Echt vies.'

'Hoe oud denken die gasten dat ze is!' Ik herken mijn moeder in Lisa en ik voel de boosheid van vroeger opkomen als ik dezelfde vraag stelde aan al die jongens van twintig die mijn moeder dronken voerde.

'Achttien.' We zwijgen weer. 'Liv, ik moet je iets vertellen maar ik mag het eigenlijk niet vertellen, ik weet dat je het niet zal doen maar toch, beloof me dat je het aan niemand, echt helemaal niemand verteld!' Ik kijk naar de ruit. De surveillant heeft oortjes in. Wat een sukkel!

'Snel,' mompel ik. Florine kijkt me fel aan. 'Beloofd!'

'Monique, ze, nee ik kan het niet maken! Sorry.'

'Flo, nu moet je het vertellen ook!' zeg ik boos. 'Wat is er met Monique?' Florine staart naar haar handen maar blijft zwijgen. 'Florine ik heb met haar in één huis gewoond! We zijn praktisch familie!'

'Ze is verslaafd. Niemand weet het behalve ik. Ik heb haar betrapt met een zesdeklasser of zo na school, ze nam een xtc-pil en ik herkende het meteen vanwege mijn broer, Leo je weet wel, en hij slikte die dingen elke dag en ik weet wat die dingen met je doen,' zegt Florine in één adem. Verbaasd kijk ik naar Florine. Ik kan het niet geloven! Lang zwijgen we.

'Welke zesdeklasser?' vraag ik met ingehouden adem. 

'Ene Jorrit of zo. Maar wat maakt dat Monique is verslaafd ja!' zegt Florine fel. 'So, sorry zo bedoelde ik het niet! Ik, ik, mijn broer en...'

'Flo, het maakt niet uit. Hoe lang is ze al?'

'Geen idee, twee maanden of zo? Iets minder?' Hier schiet ik niks mee op. Een ongeveer.

'Wacht! Ik weet het! Ik betrapte haar bij haar eerste keer. Ze was met die jongen in de stad en ze zat er helemaal doorheen leek het. Die Jorrit zei dat ze wat minder gestrest moest doen. Monique zei weer dat ze dat absoluut niet kon na wat voor afschuwelijks er was gebeurd. Toen bood hij haar die pillen aan en na een beetje tegenstribbelen nam zij ze in en toen ben ik keihard weggerend.'

'Wat voor afschuwelijks? Is er iets gebeurd met haar familie?'

'Nee.' Florine denkt diep na. 'Het was, uhm.' Ineens worden haar ogen groot. 'OMG! Liv! Ze is...' De surveillant komt binnen. 'Meekomen.' Sinds mevrouw Bult haar komst zijn de surveillanten ook een stuk humeuriger geworden. Florine staat op en vertrekt. Ze zwaait naar me en ik zwaai terug.

'Doei,' zegt ze.

'Doei.' Zodra Florine weg is mag ik ook weg. Ze willen mijn tas checken. De surveillant werpt er een blik in en ik mag doorlopen. Waar kwam Florine achter? Eenmaal in mijn kamer aangekomen leg ik de tas op mijn bed en pak het briefje meteen.

voel je niet schuldig, ik heb geld gekregen van mijn vader dus gebruik ze en verdeel ze over je vrienden

Moet ik me schuldige voelen over fotolijstjes en uitdelen aan mijn vrienden? Ik leg het briefje op mijn kussen, ik snap haar bericht niet. Misschien het verkeerde briefje? Ik pak de tas uit en zoek voor alle fotolijstjes en collages een leuke plek. Ik blijf naar het lege lijstje kijken. Wat bedoeld ze ermee? Ik begrijp het echt niet! Ik leg het lijstje naast het briefje. Er ligt een doek in maar de tas voelt nog zwaar. Ik trek de doek eruit en ik kan mijn ogen niet geloven. Nu snap ik waar dat briefje op slaat! Op elke zit een plakkertje met een naam erop. De mooiste is voor mij. Dit kan ik niet aannemen! Is Florine helemaal raar! Maar toch ben ik haar dankbaar.