The badboy's little sister

Hoofdstuk 22

Met tegenzin trek ik een sportlegging en een topje met een dun jackje er over heen aan. Ik schuif mijn handen in de dunne handschoentjes. En zet een muts op mijn hoofd.

Ik stop de oordopjes van mijn iPhone in mijn oren en ren de oprijlaan af. Ik sla de hoek om richting de polder. Ik ren tussen een paar bomen door en ontwijk een paar plassen. Ik stop bij een bankje om mijn benen te stretchen. In de verte gaat langzaam de zon onder donkere wolken waaien deze kant uit. Ik stretch voor de laatste keer mijn linkerbeen voordat ik weer begin te joggen.

Na 20 minuten tussen de velden door te rennen sla ik de weg in naar huis. Het begint hard te waaien en de bomen zwiepen op en neer. Voordat ik het week druppelen de eerste druppels uit de lucht. Die al snel veranderen in een vloedgolf van regen. Ik slaak een gilletje en versnel mijn pas.

Na 5 minuten kom ik doorweekt en wel aan bij mijn huis. Ik trap mijn Nikies uit voor de deur en zet ze op het bankje om te drogen. Ik druk op de deurbel en knijp mijn doorweekte haren uit.

"Hey lieverd! Kom gauw binnen!" zegt mijn moeder terwijl ze me een handdoek overhandigd die ik voor het rennen klaar had gelegd. Ik knik dankbaar en probeer mijn haren wat droger te krijgen. Ik hang het jackje over de verwarming en loop de trap op met de handdoek om mijn hoofd gewikkeld.

Ik pluk een grijze joggingbroek en een witte trui uit de kast met dikke huissokken. Ik loop naar de badkamer en draai de deuren op slot.

Na een half uur op de grond liggend, mijn broek uit proberen te trekken is het me eindelijk gelukt en kan ik onder de douche stappen. De hete stralen tintelen op mijn koude huid. Ik pak de fles met kokos en amandel olie zeep. Een sterke geur vult de stomende ruimte.

Nadat ik me afgedroogd heb, trek ik de schone kleren aan en borstel ik mijn haren.

Ik gooi mezelf op mijn bed en werp een blik op de klok, 17:49, nog een kwartier voordat het eten klaar is. Ik merk twee gemiste oproepen van Noah op. Ik bel haar terug en kreeg naar een keer overgaan een gillende Noah aan de andere kant. Hello from the other side.

Rot lied. Ik word uit mijn gedachte gehaald door de nog steeds schreeuwende Noah. "Hah?" vraag ik. "Heb je net geen een woord verstaan van wat ik zei?" zucht ze geïrriteerd. "Nee?" vraag ik voorzichtig. "Oké, zoals ik al vroeg, heb je de brieven gevonden?" vraagt ze verwachtsvol. "Jeetje een beetje nieuwsgierig maar." lach ik. "Julia!" "Oh ja, uhm ja ik heb ze gevonden." zeg ik terwijl ik de briefjes van mijn nachtkastje pak en ze door mijn vingers laat glijden. "En?" dringt Noah aan. "Ze zijn van Dante, echt heel cute." lach ik. "Lees voor!" roept Noah vrolijk. "Nee! Is ons geheimpie." roep ik kinderlijk.

"Julia! Ik wil het weten!" zeurt Noah. Wij zijn zó kinderachtig. "Neehee, doe bae ik ga eten." zeg ik waarna ik snel ophang en mijn telefoon op stil zet. Ze houd nog van me hoor.

Hoop ik.

*

Ik gooi mijn kluisje dicht en loop richting de kantine. Massa's met mensen lopen richting de kantine. Ik laat mijn blik over de menigte in de kantine glijden en vind al snel Noah en Kendall die aan ons vaste tafeltje links in de hoek, naast het koffiezetapparaat. Ik wurm mezelf door de mensen heen wat een paar geïrriteerde blikken en zuchten oplevert.

Ik gooi mijn tas op het bankje en vis een vijf dollar biljet uit een zijvakje. "Ik ga eten halen, ben zo terug." zeg ik terwijl ik naar de rij toe loop. Dinsdag, pizza dag.

Ik glip door mensen heen en heel misschien ben ik een héél klein beetje voorgekropen. Ik mis liever niet de pizza. Ik zie het laatste puntje en steek met iemand naast me tegelijkertijd mijn hand uit.

Onze handen botsen tegen elkaar en uit reflex trekt diegene zijn hand weg. Ik niet, mijn pizza. Ik kijk opzij terwijl ik langzaam mijn hand naar de pizza toe beweeg. Een paar prachtige ogen kijken me aan. Hij lacht geamuseerd terwijl hij naar mijn hand kijkt. "Uhm, wil jij hem?" vraag ik terwijl ik mijn hand terug trek.

Sinds wanneer sta ik pizza af? Hij grinnikt en schud zijn hoofd. "Pak maar." lacht hij. Ik knik dankbaar en schuif de punt op mijn bord.

"Normaal ben ik aardiger hoor, maar als het om pizza draait ben ik een bitch." lach ik. "Het is omdat je het zo lief vroeg." zegt hij schouderophalend. "Ik vroeg het niet eens!" lach ik verontwaardigd. "Nee eigenlijk jatte je mijn lunch, maar ik ga wel voor die heerlijke, eh, zuurkool?" vraagt hij terwijl hij zijn blik op het andere eten werpt. "Oké! Dat doe ik je niet aan, we delen hem wel!" zeg ik snel terwijl ik hem naar de lunchdame toe duw.

"Ik trakteer." zegt hij terwijl hij de lunchdame een 10 dollar briefje geeft. "Dat had ik ook kunnen doen hoor!" zeg ik terwijl ik voor hem uit loop. "Weet ik." zegt hij terwijl hij het wisselgeld aanneemt.

"Ik ben trouwens Dante." zegt hij vriendelijk. "Julia." zeg ik. "Kom, dan stel ik je voor aan mijn vrienden." zeg ik wijzend op onze tafel in de hoek. "Wie zegt dat ik geen vrienden heb?" vraagt hij verontwaardigd. "Je bent nieuw, geen één nieuweling heeft vrienden." zeg ik schouderophalend. "Stalker." merkt hij op.

"Anyways, jij krijgt de de korstjes." zeg ik wijzend op de pizza. "Hele subtiele subjectchanger." lacht hij. "Thanks." zeg ik grijnzend. Inmiddels zijn we bij onze tafel aangekomen en zitten ook Frederiq, Kai en Jeremy, een vriend van Kai en Frederiq, aan de tafel. Ik vermijd oogcontact met Kai.

"Jongens, dit is Dante, Dante, dit zijn Frederiq, Jeremy, Kai, Kendall en Noah." zeg ik wijzend op mijn vrienden. "Hai." zegt Hij ongemakkelijk. Ik duw hem naast me op de bank en ga ook op de bank zitten.

"Heb jij hier toevallig ooit al wel eens gewoond?" vraagt Frederiq terwijl hij een hap van zijn pizza neemt. Dante knikt. "Op de basisschool, lang geleden, in de tussentijd heb ik in Canada gewoond." legt hij uit.

Dus toch Canada.

-Author's note-

Tadaaa meet Dante the little cutiepie❤️❤️

Ik heb dit stukje net even snel geschreven dus er kunnen fouten in zitten. (Eigenlijk moest ik scheikunde leren......)

XO QueenBD