The Mysterious Dota Boy

CHAPTER 24

 --24--

Sa ganitong sitwasyon wala akong masandalan. I have no one to turn to, sarili ko lang lagi pati na din si God. Hindi ko alam kung bat ganito, ang dami dami kong kaibigan pero kahit isa sa kanila wala ko makausap, pakiramdam ko hindi nila ko maiintindihan.

Today is our 3rd monthsary "supposed to be" kaso wala eh. Shit happens. Akala ko magiging ordinaryong araw lang to para sakin, pero i thought it wrong.

"Trixie!"
"Oh insan. Bakit?"

Bumibili ako sa canteen ng tawagin ako ni Joshua/

"Wala lang, may gagawin ka ba mamaya? i mean after class?"
"Hmm, wala naman. Bakit?" Nakakapagtaka lang, hindi naman niya ko tinatanong ng ganito dati.
"wala? Meron na kaya"
"Ha? Anong meron na kaya? hahahha Wala nga insan" 
"Sama ka sakin mamaya, may ipapakita ako sayo. Hintayin kita uwian sa may gate. Ha? Insan?"

"oy Trixie, nakikipagkwentuhan ka pa diyan, tara na!" Si Diane talaga napakamainipin. hahaha.

Pumayag naman ako sa gusto ni Insan. Muka naman kasi importante, and besides hindi din naman ako makakatulog pag hindi ko nalaman kung ano yun.

Paglabas ko sa gate, hinihintay na nga ako ni insan don, Kinakabahan ako, kasi diko naman alam kung bat ako lalapitan nito, i mean, nakakapanibago lang.

"Tagal mo naman, tara na."

"Insan, san ba tayo pupunta? Kinakabahan ako sayo"

"Trix, relax, pansin ko kasi na masyado kang malungkot, i just want to make you happy"

we stopped in front of Insan's house, malawak kasi yung garden nila.

"Insan, what are we doing here?"

"Uhm, Trix, iblindfold kita ha?"

Hindi na ko nakasagot nun, kinakabahan ako, nafefeel ko na it has something to do with Lexter.

Naramdaman ko na lang na naglalakad na kami, ginaguide ako ni insan since nakablindfold ako di ko makita yung daan. I heard the radio plays the song "I won't give up" naluluha ako, naiisip ko si Lexter, sabi ni insan gusto niyako mapasaya, pero bat ganto? pinapaiyak niya lang ako, pinapahirapan.

sam removed my blindfold, then i saw Lexter, standing in fornt of me, few kilometers away, seems like he's waiting for me. He's holding a rose, a peach rose. i frozed. di ako makagalaw, natulala alng ako sa kanya. 

bat ganon?

ANG GWAPO NIYA PA DIN.

Lumapit sakin si Sam and he held my hand para palapitin kay Lexter, nung inches apart na lang kami, umalis na si Sam.

Nagtitigan na lang kaming dalawa, nobody dares to move, we both froze, processing what was happening at that moment.

"Trixie, for you"

Inabot niya yung rose, tinitigan ko lang yung rose, and then bigla ko siyang niyakap, ng mahigpit.

"Lexter, why are you doing this?"

"I miss you, Trixie" i cried a lot after hearing those words.

then before i know it, nasayaw na pala kami, dancing with every beat of our hearts.

"Ang daya mo Lexter! Sabi mo last time 'don't make i hard for us' eh, ano tong ginagawa mo?!"

"i'm sorry, i can't help myself, nadudurog yung puso ko pag nakikita kitang malungkot, narealize ko na sobrang mahal pala kita nung naghiwalay tayo last night"

"Nakikipagbalikan ka ba?"

Tinitigan niya muna ko bago siya sumagot.

(please play the song SAYANG NAMAN BY NINA)

"No Trixie, sorry. masasaktan na naman kita"

i slapped him!

"Ano bang gusto mong mangyari?! Bat ba lagi mo kong pinapahirapan?!"

"Trixie, i'm sorry, di ko to gusto pero kailangan, ginawa ko to kasi gusto kong iparamdam sayo, kung gano kita kamahal, ayokong makalimutan mo lahat ng pinagsamahannatin lalong lalona tong araw na to, kahit nasaktan kita ng sobra ngayon, gusto ko pa din na maalala mo to, kasi yung nangyari ngayon, ito yung magpapatunay kung gano kita kamahal to the point na kailangan kitang iwan"

Hindi ko alam kung anong gagawin ko, umiyak lang ako ng umiyak nung pag uwi ko nung gabi na yon. i couldn't sleep. iniisip ko siya, bakit ang damot ng fate sakin?