Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 8- Lose Control

Θυμάται, τότε που ήταν μικρό παιδί, τεσσάρων με πέντε ετών, που πήγαινε κάθε μέρα στην παιδική χαρά, με τη γιαγιά της. Της άρεσαν όλα τα παιχνίδια , η κούνια, το μονόζυγο, η τσουλήθρα. Στην κούνια της άρεσε να ανεβαίνει όρθια και να προσπαθεί να τη γυρίσει δεξιά κι αριστερά. 

Στο μονόζυγο που στην αρχή τόσο φοβόταν -κι ακόμα το φοβάται-, φοβάται να κοιτάξει κάτω, έχει υψοφοβία, ίσως, της άρεσε να κρατιέται με μερικές φίλες που γνώριζε εκεί κι ύστερα χάνονταν για παντα.

Στην τσουλήθρα, στη μεγάλη τσουλήθρα , της άρεσε να την ανεβαίνει ανάποδα και κάθε φορά που έπεφτε ξανά προσπαθούσε να την ανεβεί. Και κάθε φορά που την ανέβαινε ένιωθε νικήτρια.

Όλα τα παιχνίδια της παιδικής χαράς , της φαίνονταν σαν κάποιου είδους δοκιμασίες , τις οποίες επρεπε να περάσει , έχοντας πίστη, επιμονή, υπομονή και δυναμικότητα.

Και η Δάφνη τα είχε όλα αυτά , μα δεν γνώριζε...

Θυμάται , ναι, θυμάται, ξεκάθαρα εκείνη τη φορά, που έπεσε από την κούνια και χτύπησε άσχημα το πόδι της. Ένιωσε πως όλος ο κόσμος τελείωνε εκεί για εκείνη. Έβλεπε το γόνατό της, από το οποίο ανάβλυζε αργά και με ρυθμό, κόκκινο, πηχτό αίμα και τότε φοβήθηκε.

Ο αδερφός της, ο Αχιλλέας. Ένα παιδί μοναχικό , που δεν βγήκε ποτέ σαν έφηβος να διασκεδάσει, που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση του, που δεν είχε φίλους, που δεν του άρεσε καμία κοπέλα.

Η γιαγιά της, δυναμική και σκληρή γυναίκα. Ο θάνατος του άντρα της την έκανε ακόμα πιο σκληρή. Προσπάθησε να σταθεί, δίπλα στην Δάφνη, μια κοπέλα επίσης μοναχική και εσωστρεφής. Έπεισε τον εαυτό της πως έπρεπε να μείνει όχι μόνο για τον εαυτό της , αλλά και για τα δύο παιδιά.
Ο θάνατος των παιδιών της όμως την πόνεσε περισσοτερο από όλα.

Ή μήπως δεν ήταν θάνατος;

Μήπως δεν είχαν πεθάνει;

Κι αν δεν είχαν που βρίσκονται τώρα;

••••••

Ακούω την καρδιά μου να ηχεί γρήγορα. Τρέμω, νεύρα, άγχος , οργή και ενός είδος χαρά.

Έχω ελπίδα!

Εχω κάτι να με παρακινεί.

Μα κυρίως έχω στόχο.

Θα βγω απο εδώ μέσα ζωντανή. Πλέον το ξέρω.

Σηκώνομαι από το βρώμικο κρεβάτι απότομα.