Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 12- Whisper

Catch me, as I fall

Μισούσε τη ζέστη. Αλήθεια, την απεχθανόταν, όσο απεχθάνεται και τον Ιάσονα. Την έκανε να ιδρώνει και να νιώθει ατονία. Η Δάφνη σχεδόν μισεί την ατονία, όπως όταν θέλει να κάνει τα πάντα, να διαβάσει , να τρέξει, να γυμναστεί, να βγει βόλτα, αλλά δε μπορεί να κάνει τίποτα. Σα να μην περνάει καν από το χερι της για το τι τελικά θα κάνει. Αυτό την εξοργίζει, θέλει να παιρνει την κατάσταση πάντοτε στα χέρια της.

Δε θέλει να αφήνει την τύχη της σε άλλων χέρια. Θέλει να είναι ανεξάρτητη, όπως πάντα. Ο χαμός των γονιών της την έκανε ανεξάρτητη, άμα δεν εξαρτούνταν από τους γονείς της, από ποιον θα κρεμόταν.

Δεν ήταν μαριονέτα, άλλωστε.

Ήταν μονάχα ένα παιδί, ένα ώριμο παιδί.

Μέσα της όμως ήξερε πως μόνο ώριμη δεν ήταν. Είχε στερηθεί οτιδήποτε προσφέρουν πλουσιοπάροχα οι υπόλοιποι γονείς στα παιδιά της. Της έλειπε η παιδικότητα, της είχαν αρπάξει και την άφηναν να κατασπαραχθεί με τους διαμονές της, μόνη της και συνέχεια έχανε και ξανά από το μηδέν. Όλο ένα λαθος.
Της έλειπε λοιπόν η απώλεια των γονιών της, ναι, αυτό, μα περισσότερο την πόνουσε, γιατί ήξερε πως είναι τρομερά διαφορετική από ολους. Γιατί κανένας δεν της έμοιαζε.
Γιατί αποτελούσε συζήτηση για όλους, τους συμμαθητές της, τους συγγενείς της, τους καθηγητές της.
Γιατί ήταν κλειστή.
Γιατί τελικά ήταν ξεχωριστή.
Χωρίς τη θέληση της και την προσπάθεια της.

Θυμόταν πως κάποτε την ώρα που έκαναν μάθημα, ήταν Γυμνάσιο τότε, τα παιδια άρχισαν να μιλούν για τους γονείς τους και το πόσο καλές σχέσεις είχαν. Μιλούσαν για αυτούς με τόσο θαυμασμό κι εκτίμηση, ένιωθε τον κόμπο στο λαιμό της να μεγαλώνει. Έμεινε αμίλητη σε εάν τέτοιο γεγονός, κανείς δε τη ρώτησε ποτέ κάτι για τους γονείς της. Ένιωθε ομως τη λύπηση στο βλέμμα της κι αυτο τη σκότωνε. Δεν ήθελε να τη λυπούνται, δεν ήθελε άλλωστε ποτέ να είναι θέμα συζήτησης και το επίκεντρο.

Ένιωθε υπεύθυνη που δεν τους έσωσε.

Κι αυτό τη βασάνιζε, όσο τίποτε.

***

Οι μερες περνούσαν ήρεμα, ο Ιάσωνας δεν είχε κάνει την εμφάνιση του μια ολόκληρη εβδομάδα. Κατα κάποιο τρόπο, μας φόβιζε η ξαφνική αυτή απώλεια του

Έφτασε η μέρα για την οποία όλοι μιλούσαν. Είναι Παρασκευή. Κάτι θα γίνει σημερα και το μόνο που γνωρίζουμε, είναι αυτό. Οι περισσότεροι μιλούν για κάποιο θάνατο, άλλοι μιλούν για κάποια έξοδο. Παραμένει όμως μυστήριο η εξέλιξη της σημερινής μέρας.