Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 10- Made of Stone

"Ε Αχιλλέα , Κοίτα την ζωγραφιά μου" είπε χαρούμενα η δεκάχρονη τότε Δάφνη

"Δάφνη δεν μπορώ τώρα , διαβάζω " είπε μονότονα ο αδερφός της

Απογοητευμένη έφυγε από το δωμάτιο του αδερφού της , κρατώντας την παιχνιδιάρα ζωγραφιά της με τα έντονα χρώματα.

Κατευθύνθηκε στην κουζίνα, η γιαγιά της βρισκόταν εκεί. Ετοίμαζε μεσημεριανό.

"Γιαγιά, γιαγιά Κοίτα τη ζωγραφιά μου" είπε ξανά χαρούμενη η Δάφνη

"Δεν μπορώ τώρα Δάφνη. Ετοιμάζω μεσημεριανό. Πήγαινε διάβασε τα μαθήματα σου και μετά ζωγράφισε." Είπε με επιτακτικό τόνο στη φωνή η γιαγιά της

Η Δάφνη έφυγε από την κουζίνα δυσαρεστημένη.

Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της. Φτάνοντας έκλεισε δυνατά την πόρτα. Επίτηδες έτσι απλά για να ακουστεί. Για να νιώσει κι εκείνη λίγο μεγάλη.

Περίμενε. Περίμενε πως και πως εκείνην τη στιγμή. Που θα γινόταν ενήλικη και θα έφευγε. Θα έφευγε όσο πιο μακριά γινόταν.

Και η ζωγραφιά τη απεικόνιζε; Μονάχα εκείνην , τον αδερφό της , τη γιαγιά της  σε ένα πράσινο λειβάδι με πολλά χρωματιστά λουλούδια, σπίτια μικρά και μεγάλα γύρω , και δυο ακόμα ανθρώπους. Δύο ανθρώπους που βρίσκονταν στον ουρανό και φορούσαν άσπρα φτερά αγγέλων. Τους πρόσεχαν , ήθελε να πιστεύει.

Γιατί, ετσι είχε μάθει. Όποιος κλείνει για πάντα τα μάτια του, πάει κάπου πολύ μακριά και έπειτα ανεβαίνει στον ουρανό. Γίνεται ένα με τα άστρα ή με το φεγγάρι και μας βλέπει από εκεί ψηλά, προσέχοντας μας.

Η Δάφνη , αφού σκούπισε τα δάκρυα της, ένιωσε πιο δυνατή. Σηκώθηκε από το κρύο ξύλινο πάτωμα και περπάτησε ως το γραφείο της. Κάθισε στην πορτοκαλί με ροδάκια καρέκλα και ξεκίνησε να διαβάζει, όπως της είχε πει.

5 χρόνια αργότερα , η σκηνή επαναλαμβάνεται.

Η Δάφνη έχει ζωγραφίσει σε έναν καμβά. Για πρώτη φορά. Όπως ακριβως ήθελε. Πάντα ήθελε έναν καμβά , έτσι να ζωγραφίσει κάτι.

Άρπαξε τον καμβά και κατέβηκε τις σκάλες. Σταμάτησε στα μέσα, σκέφτηκε πως θα ήταν καλυτερα να το έδειχνε πρώτα στον αδερφό της. Ανέβηκε γρήγορα και με φόρα άνοιξε την πόρτα του δωματίου του αδερφού της.