Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 19-Bring Me To Life

Δεξιά κι αριστερά, δεξιά κι αριστερά, δεξιά κι αριστερά. Δύο δρόμοι, δυο επιλογές, δύο ζωές.
Θυμήθηκε την τότε αγαπημένη της ιστορία, στην μόλις τρίτη δημοτικού, τότε που ο ευπρεπής Ηρακλής είχε το ίδιο δίλημμα.

Δύο δρόμοι, δύο επιλογές, δύο ζωές.

Επαναλάμβανε τις σκέψεις της, τα λόγια της, τα λάθη της. Κυνηγούσε το απρόσιτο, το άπιαστο, τον εαυτό της.

Κατέληγε στον πάτο, εκεί όπου βρισκόντουσαν όλα τα μυθικά τέρατα. Όλα εκείνα που είχαν σκοτώσει ο Ηρακλής κι ο Θησέας, για χάρη της υστεροφημίας, της πνευματικής λατρείας από όλους τους θεούς.

Και πλέον, μπορούσε να ξεχωρίσει τη διαφορά, γιατί όλα ήταν στο μυαλό της τελικά.

Οι θεοί θα μπορούσαν να είναι η κοινωνία, οι φίλοι της, τα υπολείμματα της οικογενείας της. Όλοι εκείνοι που την έκριναν για τις τελικές της αποφάσεις, για την χειροπιαστή προσωπικότητα που παρέδιδε στο τέλος της ημέρας και, για τα πιστεύω της.

Τα μυθικά τέρατα, όπως η Λερναία Ύδρα, η Μέδουσα, το λιοντάρι της Νεμέας, ήταν όλοι οι μαυροντυμένοι άνθρωποι- δαίμονες που της δάμαζαν το κεφάλι ώρες ατέλειωτες. Ήταν ο εαυτός της ντυμένος διαφορετικά, ήταν το κομμάτι της ψυχής της που δεν τολμούσε να αγγίξει από μόνη της, γιατί γνώριζε πολύ καλά πως θα την έκαιγε ζωντανή.

Παρόλα αυτά, οι μυθικοί ήρωες ήταν το σώμα που έπαιρνε τη μορφή της καθημερινά. Ήταν εκείνη. Με μία μονάχα σημαντική διαφορά. Εκείνη, δεν κέρδιζε ποτέ, είχε μάθει να χάνει, ήταν συνειδητοποιημένη πως κάθε προσπάθεια της να κόψει και να κάψει όλα τα κεφάλια του μυθικού τέρατος ήταν αποτυχημένη. Ήξερε πως θα κατέληγε ξανά στον Άδη ερχόμενη αντιμέτωπη με ο,τι την φόβιζε, με εκείνη.

Γιατί, στο στρατόπεδο και στο πεδίο μάχης, δεν είχε καμία Αθήνα, κανέναν Ερμή, καμία Ήρα να της μάθει να χειρίζεται την ασπίδα της, να της δώσει άλλο ξίφος. Δεν έβγαινε με ειδική στολή φτιαγμένη από τον Ήφαιστο. Το μόνο όπλο της ήταν η αγνότητα, η αθωότητα κι απλότητα του ποιον της. Έβγαινε στη μάχη και ριχνόταν άμαχη στα πρώτα λεπτά.

Μα γνώριζε, πως αργά ή γρήγορα, όλοι εκείνοι οι θεοί, θα συντονιζόταν στο κεφάλι της και θα της επέτρεπαν να νικήσει, έστω για μια φορά. Απλά για να γευτεί, τον θάνατο και τη ζωή, σε ένα ποτήρι με λίγο νέκταρ.

----------------

Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου και τα λεπτά, οι ώρες κι οι μέρες περνούσαν απελπιστικά γρήγορα. Ξάφνου, είχα την επιθυμία να μείνω για λίγο ακόμη, για την ακρίβεια για όσο καιρό χρειαζόταν προκειμένου να καταστρώσουμε ένα σχέδιο με σίγουρα αποτελέσματα, με σίγουρη επιτυχία. Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και σίγουρα δεν περίμενα να αντικρίσω την Δάφνη που γνώριζα μέχρι πριν λίγο καιρό, μήνες καλύτερα.