Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 16-Dissapear

Ήξερε πως ήταν το αίσθημα, ίδιο κι απαράλλακτο.

Εξαρτούνταν από άτομα, αντικείμενα και συνήθειες.

Ήξερε πως ήθελε να το ξεπεράσει, μα, για τότε, απλά ήθελε να νιώθει καλά. Καλά με τον εαυτό της κι όλο της το είναι. Καλά με τη συμπεριφορα της.

Ήθελε να αποδεχτεί τον εαυτό της για αυτό που ήταν, έτσι όπως όλοι οι άλλοι έλεγαν πως έπρεπε να κάνει. Και πίστευε πως κάποια μέρα θα ξυπνούσε ένα ηλιόλουστο πρωινό, κι όλα θα είχαν αλλάξει.

Όλα θα βρίσκονταν τοποθετημένα σωστά στο δωμάτιο της, τοποθετημένα σωστά στη ζωή της, στο μυαλό της και στις σκέψεις της, ακολουθώντας μια λογική σειρά. Πίστευε πως κάποιος θα κατεύναζε τις αμφιβολίες, τις τύψεις και τις άσχημες σκέψεις για το αύριο.

Μα, έκανε λάθος, γιατί στο τέλος το μόνο που μένει είναι ο εαυτός σου και τίποτε άλλο.

Σε όποια αγάπη κι αν πιστέψει κανείς κι αν λησμονήσει, στο τέλος, πάντα ο εαυτός του θα βρίσκεται στο προσκήνιο.

Να σημαδεύει ο,τι θεωρεί λάθος, να γεννά και να πεθαίνει. Να κάνει τον κύκλο της ζωής του κι ύστερα, να εμφανίζεται, νέος, ανανεωμένος, με καινούρια αισθήματα, αντοχή και διαβόλους.

Ο έρωτας είναι ο διάβολος ντυμένος πολύχρωμα.

Το πίστευε η Δάφνη, για αυτό δεν αφηνόταν. Όμορφα αγόρια κυκλοφορούσαν, απλά δεν ήταν για εκείνη. Μετά από κάποιο σημείο, της φαίνονταν τα πάντα κοινότυπα. Ίδιο μαλλι, ίδιο ντύσιμο, ίδιος σκοπός, ίδια λογική, ίδια νοοτροπία. Τίποτα το ξεχωριστό.

Όταν ήρθε εκείνος στη ζωή της, ήρθε για να μείνει, πίστευε.

Της είπε πως την αγαπά κι ύστερα, την άφησε. Ζούσε στην ψευδαίσθηση του πραγματικού έρωτα και της αγάπης.

Μα, η Δάφνη ήταν έξυπνη κοπέλα. Δεν άφησε να την καταβάλλει. Είχε μια δύναμη που είχε ριζώσει μέσα της, χωρίς να το καταλάβει, είχε τον πιο αγνό εγωισμό και την πιο δυνατή μορφή, την προσωπικότητα.

Η αδυναμία της θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί στην πιο τέλεια ατελειότητα.

Αρκεί να πίστευε...

*************

Κοίταξα γύρω μου και στο νου μου μόνο μια λέξη μπορούσε να έρθει, γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο. Αυτό είναι κύκλος, είναι ατελείωτο, δε θα δούμε ποτέ το τέλος, δε θα φτάσουμε ποτέ στο τέλος. Μπορείς να τρέχεις, μα δε μπορείς ποτέ να ξεφύγεις, δεν πάμε πουθενά.