Πιάσε με [✔]

Επίλογος- Imaginary

Μία ώρα κι έξι δευτερόλεπτα, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μηδέν

Το μόνο που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, να κατανοήσω και να ζήσω, είναι να μπω κι ίσως, με τη βοήθεια των γονιών μου και του Θεού να βγω από εδώ μέσα.

Έλεγα και λέω ψέμματα καθημερινά στον εαυτό μου, λέω πως έρχονται μέρες που θα ζήσω καλύτερα και ευτυχισμένα, φαντάζομαι, ήρθε η ώρα λοιπόν. Ήρθε η ώρα της δικαίωσης κι η στιγμή της αλήθειας. Εγώ, η Κωνσταντίνα και μερικά ακόμη αθώα κορίτσια, εξαπατημένα. Κάποια από εδώ ωστόσο, είναι μία από εμάς που θα προκαλέσει τον πανικό,το λάθος. Είμαι συνειδητοποιημένη πως, ίσως και να πεθάνω σήμερα, μα βρέθηκα τόσες φορές δίπλα στο θάνατο, κοιμήθηκα μαζί του και τυλίχθηκα στο πέπλο του, που πλέον δε με φοβίζει. Η μία και μοναδική απώλεια, η απώλεια της Χλόης, σχεδόν με ενοχλεί, μια κι αυξάνει τις πιθανότητες να είμαι εγώ, εσύ, ένας από εμάς.

Η Χλόη, όνομα που συζητάται, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, μήνα μάλλον, έχω χάσει το μέτρημα, αφού σηκώθηκε κι έφυγε σαν να ήταν συνεννοημένη με κάποιον άλλον κι ήξερε πως θα τα κατάφερνε, εξαφανίστηκε, απλά, χωρίς να ξεσηκώσει τις υπόλοιπες. Πάντα ήξερε κάτι περισσότερο από εμένα, ήθελε να με κάνει να δείχνω επιφανειακή, το μυστήριο βλέμμα της, ειδικά απέναντι μου, με έκανε να αναρωτιέμαι αν εγώ κάνω κάτι λάθος ή εάν εκείνη είναι απλά περίεργη.

Όλες οι σκέψεις με έφτασαν στο σημείο να πνίγομαι, να έχω άγχος και σχεδόν να μην κοιμάμαι τα βράδια. Έχω κάνει πολλά πράγματα εδώ μέσα που θέλω να ξεχάσω, να αρνηθώ. Το μόνο που πραγματικά χρειάζομαι είναι μια ζεστή αγκαλιά, έναν ώμο για να κλάψω, να ηρεμήσω. Κοπέλες έρχονται μονίμως και μπορώ να με θυμηθώ στις θέσεις τους, αντιδραστική, φοβισμένη και επαναστατική. Η Εμμανουέλα, θυμάμαι, έλεγε να μην μιλάω πολύ, να κρατώ ένα χαμηλό προφίλ, να μην προκαλώ. Το αντίθετο ακριβώς, πεισματάρα όπως πάντα, καμιά φορά ακόμη και ξεροκέφαλη. Η Ελπίδα, άκρως διαφορετική, όμορφη, ελκυστική και δυναμική, ήταν εκείνη που αποτέλεσε κίνητρο και δικό μου πρότυπο. Η Κωνσταντίνα, το πιο κοντινό μου άτομο και πρόσωπο, άνθρωπος αληθινός, κατάφερε μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα να με αγγίξει. Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα έκανα χωρίς εκείνη, ίσως να είχα προσπαθήσει να δραπετεύσω ή να είχα δώσει τέλος στη ζωή μου προ πολλού. Μετανιώνω κάθε μέρα, όλο και περισσότερο που μου πέρασε, έστω και στιγμιαία η ιδέα να μας έχει προδώσει εκείνη.