Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 1- Sweet Sacrifice

Φόρεσε το μαύρο της μπουφάν, πήρε το κινητό της μαζί με τα ακουστικά και κατευθύνθηκε προς τα έξω.

Στο δρόμο περπατούσε αργά και σταθερά, με απαλά κι αέρινα βήματα. Είχε ψιλοβραδιάσει, μα της άρεσε το σκοτάδι. Εξέφραζε πολλά πράγματα για εκείνη. Της άρεσε το μαύρο, τα μαύρα ρούχα, τα μαύρα αντικείμενα , οι σκούρες αποχρώσεις.

Ανέπνευσε , ενώ ο παγωμένος αέρας γέμισε τα πνευμόνια της. Στα αυτιά της ηχούσε το τραγούδι των Evanescence, το Sweet Sacrifice.

Σιγοτραγουδούσε κι εκείνη , δεν την ένοιαζε εάν τραγουδούσε παράφωνα. Περπατούσε , έβλεπε τον κόσμο γύρω της. Κοπέλες με τις φίλες τους, κοπέλες με τα αγόρια τους, αγόρια με τους φίλους τους. Γιαγιάδες , νέα ζευγάρια , οικογένειες. Κι εκείνη μόνη.

Περπατούσε. Ηταν παρούσα σε καταστάσεις, απούσα όμως στην πλοκή.

Ειχε φίλες ,όμως είχε χάσει την καλύτερη της . Εκείνη που της έδινε ένα λόγο για να ζει, ένα λόγο να αγαπά, να εμπιστεύεται και να απογοητεύεται.

Ήταν μικρή, αλλά πολυ ώριμη για την ηλικία της. Ήταν μόλις δεκαεπτά. Η απώλεια των δύο γονιών της σε τροχαίο ατύχημα, στην ηλικία των δεκατριών ετών, την έκανε σκληρή. Ποτέ δεν ένιωσε την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών της. Δεν πρόλαβε να τη νιώσει. Ποτέ δεν πρόλαβε να πει στη μαμά της το αγόρι που της άρεσε, ή ποια κοπέλα την στεναχώρησε. Ποτέ δεν πρόλαβε να μιλήσει στον πατέρα της, έτσι όπως θα ήθελε.

Είχε μονάχα έναν αδερφό, που σπούδαζε στο εξωτερικό. Μιλούσαν ελάχιστα. Ζούσε με τη γιαγιά της.

Πως μια γιαγιά όμως μπορεί να καλύψει το κενό και το χάσμα της απώλειας δυο γονιών;

Η Δάφνη κοίταξε γύρω της. Ακούμπησε στον τοίχο κι έβγαλε από την τσέπη της ενα χαρτομάντηλο. Φάνηκαν όμως οι πληγές και μερικά κόκκινα σημάδια στους καρπούς της, θυμίζοντάς της τι συνήθιζε να κάνει. Τα κάλυψε αμέσως , ενώ συνέχισε να ακούει μουσική. Πλέον έπαιζε το Everybody's Fool.

Σηκώθηκε απο τον τοίχο κι έκλεισε τα μάτια , συνέχισε να περπατά , χωρίς όμως να έχει κάποιο σκοπό , κάποιο προορισμό . Απλά περπατούσε. Έστριψε σε ένα στενό. Δεν υπήρχαν φώτα, ούτε μια σπιθαμή, μαύρο, απόλυτο κενό σκοτάδι.

Η ώρα είχε περάσει. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον εννιά. Δεν την ενδιέφερε. Κοίταξε τον ουρανό κι εκείνος μαύρος, μόνο που αυτός είχε τα αστέρια να το φωτίζουν. Δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν από τα μάτια της , κοιτάζοντάς τον. Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε, μπορεί απλά να είχαν μαζευτεί πολλά. Ήθελε να κλάψει.

Έστριψε και βγήκε από το στενό κι άρχισε να κατευθύνεται πίσω στο σπίτι της. Κοίταξε γύρω της , κανείς δεν την κοιτούσε κι όμως γνώριζε εκείνο το συναίσθημα.

Το συναίσθημα που νιώθεις πως κάποιος σε ακολουθεί. Άρχισε να περπατά πιο γρήγορα , μα οι σκιές την ακολουθούσαν, όπου κι αν πήγαινε. Σταμάτησε τη μουσική κι έβαλε το κινητό της στη τσέπη αστραπιαία. Άρχισε να τρέχει. Έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, μα οι σκιές έτρεχαν κι εκείνες. Δεν την άφηναν. Έτρεχε μέχρι που δε μπορούσε να αναπνεύσει. Ήθελε να σταματήσει μα δεν επιτρεπόταν. Όχι τώρα τουλάχιστον.

Φοβάται. Για πρώτη φορά στη ζωή της φοβάται τόσο πολύ. Έστριβε σε στενά, μα είχε χάσει τον προορισμό της. Δεν γνώριζε που βρισκόταν.

Είχε χαθεί.

Έστριβε ξανά δεξιά, αριστερά, έτρεχε και κατευθυνόταν ευθεία, μα χωρίς φως δεν ήξερε που βρίσκεται. Οι αντρικές σκιές εκεί, συνέχιζαν να την ακολουθούν .

Μακάρι να ήταν εφιάλτης, αλλά όχι. Ήταν κι είναι η πραγματικότητα , που η Δάφνη έπρεπε να αντιμετωπίσει . Μόνη της, για ακόμη μία φορά.

Χώρις κανέναν στο πλάι της, γιατί, κάθε φορά που χρειάζεται κάποιον, εκείνος ο κάποιος είναι αλλού κι ας νοιάζεται για εκείνη, είναι πάντοτε αλλού.

Έστριψε για τελευταία φορά, ενώ στο βάθος αχνοφαίνονταν φώτα. Προσπαθούσε να ηρεμήσει , ενώ δε σταμάτησε να τρέχει.

Ξάφνου, δυο εύσωμοι άντρες ξεπήδηξαν μπροστά της, ενώ τρεις ακόμη την έπιασαν από πίσω, οι σκιές.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου την ακινητοποίησαν κι οι πέντε. Της έκλεισαν το στόμα χωρίς τη θέληση της , ενώ ο ένας απο τους πέντε της χτύπησε μια ένεση. Η Δάφνη δεν καταλάβαινε πολλά πλέον.

"Καλώς ήρθες στο κόσμο μας" είπε ένας απο εκείνους γελώντας και ψιθυρίζοντάς της στο αυτί

Κι ύστερα όλα μαύρισαν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και ναι! Το πρώτο κεφάλαιο του καινουριου μου βιβλίου. Είναι περίπλοκο. Σιγα σιγα όμως θα ξεδιπλωθεί.

Η πρωταγωνίστρια ειναι η Δάφνη!

Ελπίζω να σας άρεσε.

Vote&Comment

Μαριτίνα ❤