Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 11-My last breath

Holding my last breath

Safe inside myself

"Χρόνια Πολλα Δάφνη , να τα εκατοστήσεις κι ό,τι επιθυμείς" άλλο ένα μήνυμα που της εύχονταν  χρόνια πολλά

Εκείνη χαιρόταν. Χαιρόταν που κάποιος την θυμήθηκε να της πει χρόνια πολλά. Που δε το θυμόταν μόνο η γιαγιά της και η τότε κολλητή της . Μετά όμως αναρωτιόταν. Αναρωτιόταν εάν όντως τη θυμήθηκαν ή απλά , για όλα ευθυνόταν η ειδοποίηση του Facebook.

Ήξερε πως αυτή η ειδοποίηση ευθυνόταν , απλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Εκείνη γιατί κανείς να μη τη θυμάται; Έβλεπε όλες κι όλους , που τους έγραφαν χρόνια πολλα και τους ανέβαζαν φωτογραφίες και βίντεο και αναρωτιόταν. Τόσο αδιάφορη τους είναι τελικά; Μήπως εκείνη είναι αχάριστη; Μήπως εκείνη δεν εκτιμά όσο πρέπει τους ανθρώπους; Μήπως εκείνη τους πληγώνει ανεπανόρθωτα και για αυτο απομακρύνονται από εκείνη; Τι κάνει λάθος; Θέλει να ξέρει. Πρέπει να ξέρει. Οφείλει να ξέρει. Αλλιώς δεν μπορεί παρά να δεκτή κι αυτή τη κατάσταση. 

"Χρόνια Πολλα Δαφνούλα, να τα εκατοστήσεις κι ό,τι κι όποιον επιθυμείς δικό σου" άλλο ένα

Τελικά ίσως και κάποιος να τη θύμοταν. Να μην ήταν μόνο η ειδοποίηση του της κοινότητας, πως είχε γενέθλια. Εκείνη τη μερα, οι μισοί που της είχαν γράψει χρόνια πολλά, δεν της είχαν μιλήσει καν από κοντά. Τους έπιασε ο πόνος και η αγάπη ξαφνικά;

Ήξερε όμως την απάντηση , για ακόμη μια φορά. Σχεδόν πάντα ήξερε την απάντηση σε κάθε πρόβλημα της. Ήξερε πως όλοι το έκαναν , απλά για να πάρουν μερικά Like και Comments. Ήταν τόσο παθιασμένοι με αυτά. Λες και θα τους άλλαζαν τη ζωή. Όμως δεν γνώριζαν πως έτσι την κατέστρεφαν κι έχαναν την ουσία και τη μαγεία της κάθε στιγμής.

Μόνο ένας ή δυο θα τη θυμόντουσαν από κοντά κι αυτο το ήξερε.

Ήταν όμως ικανοί αυτοί οι δυό, να της αλλάξουν τη ζωή;

************

"Την σκότωσε" γυρνάω απότομα και μονάχα λέω

Άφησα τα μαλλιά μου να ηλεκτρίζονται καθώς έρχονταν σε επαφή με το ξύλινο κρύο πάτωμα, δίπλα από το νεκρό πλέον σώμα της Εμμανουέλας. Κοίταζα προσεχτικά τα μακριά ξανθά μαλλιά της που κουμπούσαν μαλακά, άταχτα και μπερδεμένα τα δικά μου, δημιουργώντας έτσι μία σύνθεση , από μαύρο και ξανθό. Ένα κρυστάλλινο δάκρυ έτρεξε από τα μαύρα μάτια μου, το ένιωθα να κυλάει στα μάγουλα μου , να τα καίει και να κατευθύνεται προς τους λοβούς των αυτιών μου. Σηκώθηκα απότομα. Μπορούσα να δω τον εαυτό μου και την έκφραση του μίσους που είχε τονισθεί στο άχρωμο σχεδον άσπρο πρόσωπό μου. Μπορώ να αντιπαθήσω. Μπορώ να απεχθάνομαι. Μα, δεν μπορώ να μισήσω εύκολα. Κι όμως, φαίνεται πως ο άνθρωπος αλλάζει. Αλλάζει πολύ εύκολα.