Πιάσε με [✔]

Κεφάλαιο 6- Lithium

〰〰〰〰〰〰〰

Και υπήρξε μια φορά, μία και μοναδική φορά που αγάπησε πραγματικά. Που αγάπησε κάποιον, με όλο της τον εαυτό , με όλο της το είναι. Κι εκείνος; Κι εκείνος έπαιξε μαζί της. Έχει σημασία το όνομα; Δε νομίζω. Κι εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το πρόσωπό του. Ήταν άσπρο , ήταν ιδιαίτερο. Είχε γωνίες. Τα μαύρα του μεγάλα , τεράστια μάτια ξεχώριζαν στο άσπρο του πρόσωπο. Είχε δύο μεγάλα σαρκώδεις χείλη, τα οποία ήταν αρμονικά με το υπόλοιπο πρόσωπό του.

Και όταν ήταν δεκαπέντε άρχισε να αυτοτραυματίζεται. Όχι για εκείνον. Ποτέ για εκείνον. Δεν του άξιζε. Δεν άξιζε καν να κάνει κάτι τέτοιο για εκείνον. Όχι. Ήξερε πως έκανε κακό στον εαυτό της , ναι το ήξερε, αλλα δεν μπορούσε να το σταματήσει, δεν ήθελε να το σταματήσει, ήταν εθισμένη σε αυτό. Ναι, εθισμένη. Σαν τα ναρκωτικά, σαν το τσιγάρο.

Δεν ήξερε γιατί το έκανε, ίσως και να ήξερε. Ίσως να υπήρχε λόγος , τότε, παλιά, τότε που ξεκίνησε. Τώρα; Τώρα απλά είναι ο εθισμός. Είναι εύθραυστη , πολυ εύθραυστη. Δεν ήταν η μόνη. Οχι. Σίγουρα θα υπήρχε στον κόσμο και κάποιος άλλος. Κάποιος ή κάποια που να της μοιάζει.

Και θυμάται εκείνο το χαμόγελο της. Το χαμόγελο της. Το ψευτικό της χαμόγελο. Εκείνο που αντίκριζε κάθε μέρα στον καθρέπτη, καθώς ντυνόταν για να φύγει για το σχολείο της.

Θυμάται τον εαυτό της , να κοιτάει το σώμα της. Την κυτταρίτιδα στα μπούτια της, στα οπίσθια , στα χέρια, στην κοιλιά. Ένιωθε χοντρή. Τα εφαρμοστά φορέματα και μπλουζάκια δεν της πήγαιναν. Της τόνιζαν την επίπεδη της κοιλιά. Τα σωλήνες παντελόνια, της τόνιζαν την κυτταρίτιδα στα μπούτια.

Πόση ανασφάλεια κρυβόταν πίσω από εκείνο το χαμόγελο; Πόσος πόνος; Πόσο κλάμα;

Φοβόταν , φοβόταν τους πάντες και τα πάντα. Φοβόταν πολλές φορές ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό. Φοβόταν κι ας μην το έδειχνε σε κανέναν, κι ας μην το παραδεχόταν ούτε καν η ίδια...

******

Έτρεχα στους διαδρόμους. Τα πόδια μου δε με βαστούσαν. Σύντομα, θα έπεφτα κάτω. Το ένιωθα. Κυκλοφορούσα γυμνή στους διαδρόμους ενός πορνείου. Ναι, πολύ φυσιολογικό. Αυτό ονειρευόμουν να κάνω όταν μεγαλώσω. Να γίνω μια πόρνη.

Τρέχω προσπαθώντας να ξεφύγω από έναν λαβύρινθο, είναι τρομακτικό. Θέλω να τα παρατήσω , μα πρέπει να φύγω, αλήθεια πρέπει. Γύρω μου οι άνθρωποι , δε με κοιτούν. Προφανώς είναι φυσιολογικό αυτό. Άραγε πόσες κοπέλες έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση με τη δική μου; Φωνάζω βοήθεια, μα κανείς δεν με ακούει. Κανείς δεν αγχώνεται για το τι μου συμβαίνει. Κανείς δεν νοιάζεται.