No Matter What (Liam Payne)

Chapter nine

De jongens waren net thuisgekomen en ik was onderweg naar hun huis. Wat was ik blij om Liam en de boys weer te zien.  Ik heb ze echt gemist de afgelopen maand. Maar dat komt misschien ook wel omdat ik bijna geen afleiding had.. Maarja, ze zijn gelukkig weer terug, dus dat betekend dat ik eindelijk kan verhuizen! Ik ben zoo blij met mijn nieuwe kamer, niet normaal. 

Toen ik aangekomen was, belde ik aan. Al snel deed Liam open en gaf me een dikke knuffel. Hij liet me voorzichtig los en zoende me. Ik glimlachte en liep naar binnen. Ik gaf alle jongens en El en Perrie een knuffel en ging op de bank zitten. Ik had ze nog niet verteld over mijn kamer dus ik had me voorgenomen dat maar meteen te doen. Iedereen zat in de huiskamer en dit was het perfecte moment. Ik keek naar Eleanor en Perrie en ze knipoogden naar me. Ik knikte naar ze en keek al de jongens nog een voor een aan. "Ik ga verhuizen" begon ik, maar ik kon het niet afmaken. Ik keek naar vijf verbaasde jongens, en een daarvan was Liam. Hij keek me aan met een 'wat? Dat meen je niet!' blik. 

Liams POV 
Ik was geschokt. Het eerste wat door mijn hoofd schoot is dat het door de afstand uit zou gaan. Maar dat was al snel weer weg aangezien ik niet weet waar ze naar toe gaat. "Ik ga op mezelf wonen, z'n half uurtje hier vandaan. Dus zouden jullie, vijf sterke mannen, me willen helpen met verhuizen?" vroeg ze toen met een glimlach. Ik zuchtte van opluchting en knikte toen 'ja'. Het is eigenlijk wel erg verstandig van Clio om te verhuizen, dan heeft ze geen last meer van Jacco, Fabrice en haar moeder Nora. Maar ik vind het ook jammer, normaal hoefden we maar vijf minuten te fietsen, nu een half uur. Maarja dat is wel een reden om vaker bij elkaar te blijven slapen. Dus het heeft plus- en min punten. Ook al hebben we waarschijnlijk beide liever pluspunten, maar zo is het leven. Ze liet een tekening van de indeling zien zodat we een beetje een idee kregen. Zo ver ik nu kon zien was het wel een schattig kamertje.

Clio’s POV
Vandaag was de dag van het verhuizen. Ik zat, wachtend op de jongens, bij mijn huisgenoot in haar kamer. Mijn huisgenoten, Layla, Rachel en Jessie gingen ook mee helpen vandaag. Nouja, dat hebben we ons voorgenomen, maar of we het ook echt gaan doen weet ik niet. We moeten trouwens na alle meubels wel iets doen, we moeten de stickers op de goede plekken opplakken. Na tien minuten wachten ging de bel. Dat waren vast de jongens. Snel liep ik naar de deur en deed open. Meteen toen ik open deed werd ik flink omhelsd door Niall. Ik grinnikte en knipoogde naar Liam. "Sorry, we waren verdwaald door Harry." Zei Niall zielig met zijn armen nog steeds strak om mijn lichaam gebonden. "Het geeft niet, ik moest mijn huisgenoten toch nog mentaal voorbereiden op jullie, vooral jouw, aanwezigheid." Iedereen behalve Niall begon lachen. Hij liet me los en keek me beledigd aan. Ik gebaarde dat het een grapje was en liet ze toen binnen. Ik gaf Liam nog snel een kus en liep toen achter ze aan. We dronken nog wat en toen gingen de jongens aan de slag. Ik en mijn huisgenoten zaten op de bank, omdat dat het eerste was wat binnen stond en in elkaar gezet was. Het was midden in de zomer en dus erg warm in mijn kamer. Na een tijdje kregen de jongens het té warm en deden allemaal hun shirt uit. Ja, hier konden mijn huisgenoten en ik wel een tijdje naar kijken. Gezamenlijk plakten we de stickers op mijn muur en bekeken mijn kamer nog een keertje goed. Na een kwartiertje bankhangen op mijn bank, best logisch, liepen we naar de keuken en dronken wat. Nu nog maar een paar spulletjes verhuizen en dan kan ik eindelijk op mezelf wonen. Liam had me aangeboden om me de eerste paar weken te helpen met van alles en nog wat en dat aanbod heb ik natuurlijk aangenomen.

***

A/N. Hey, zie je het al voor je? One Direction zonder shirt, omdat ze helemaal bezweet zijn van het sjouwen? Nou ik wel, me likey! Ook dit hoofdstuk heb ik in Egypte geschreven, aan het zwembad, misschien kwam ik zo wel aan het idee haha. See yaa xx