No Matter What (Liam Payne)

Chapter twenty

Aarzelend stond ik voor de deur van de jongens. Na zo'n vijf minuten belde ik toch maar aan. Liam deed best snel open, gaf me een kus en liet me binnen. Ik liep meteen door naar de keuken om te kijken wat hij had gekookt, niet dat dat het belangrijkste was deze avond, want door de spanning kon ik waarschijnlijk geen hap door mijn keel krijgen, maar ik zou het wel proberen. "Je ziet er goed uit." Ik glimlachte breed toen ik dag dat hij me van top tot teen bestudeerde. Ik deed hetzelfde bij hem, en ik moest toegeven dat hij er echt leuk uitzag. Hij had een blouse aan, een spijkerbroek en zijn donkere schoenen, zoiets stond hen gewoon leuk, vond ik dan. "Dankje, jij ook." Ik knipoogde even en gaf hem een kusje op zijn neus. "Ik heb je gemist Liam Payne." "Ik jou ook Clio Williams, ik jou ook." Ik glimlachte even en gaf hem een dikke knuffel. Even later zaten we zwijgend aan tafel, ik wist dat hij wachtte tot ik er zelf over begon, maar dat wilde ik nog niet. "Li, ik moet je iets belangrijks vertellen" begon ik en hij keek me vragend aan. "Mijn moeder is een maand geleden naar de dokter gegaan. En ze is." "Wat is ze?" "Depressief." zuchtte ik. Hij keek me geschrokken aan en pakte mijn hand vast. "Het komt wel goed schatje." Ik knikte langzaam mijn hoofd en prikte met mijn vork in het eten. Ik vond het zielig om veel te laten staan, maar hij wist ook wel dat ik niet veel at. "Clio?" Ik keek hem aan en wachtte tot hij verder ging. "Eet je eigenlijk nog wel genoeg?" Ik dacht even na. "Nou ehm, jullie vinden waarschijnlijk van niet, maar ik wel." Hij schudde licht zijn hoofd. "Eerst in je pols snijden en dan dit?!" Ik schrok van zijn reactie en stond op. "Sorry hoor dat ik me niet vol eet met snoep en dat ik wel eens ga sporten. Sorry dat ik gewoon gezond probeer te leven." "Clio ga zitten, nu!" "Nee, Liam ik ga niet zitten!" Ik werd boos, en hij ook. "Het snijden in mijn pols is ook jouw schuld Liam. " Meteen had ik spijt van wat ik had gezegd. Hij zat me met tranen in zijn ogen aan te staren. "Waarom sneed je jezelf in je pols Clio?!" "Dat zou je toch niet begrijpen, want je begrijpt nooit iets." "Dus nu is het opeens mijn schuld?!" "Zo zou je het kunnen zeggen ja!" "Als het toch allemaal mijn schuld is kan je net zo goed weg gaan!" "Prima, doei!" Ik gooide de kaart richting zijn hoofd en liep huilend weg. Ik trok de ketting van mijn nek en gooide het richting de deur. Ik begon te rennen en was niet van plan om te stoppen. Na een tijdje zag ik een bankje en ging daar op zitten, ik keek goed om me heen, maar had geen idee waar ik was.

Liams POV.

Ik had nu al spijt van wat ik had gezegd. Ik ontweek de kaart en keek haar na. Er rolden tranen langs mijn wangen, was het nou uit of niet? Ik had geen zin meer om naar het café te gaan, dus bleef ik maar thuis, best logisch toch? What have I done? Heb ik het net nou serieus uitgemaakt met Clio? Ik stond op om de kaart op te pakken. Ik was best benieuwd naar wat er in stond. Voorzichtig maakte ik de envelop open en haalde de kaart eruit. Ik begon te lezen en ik weet niet hoe maar en rolden nóg meer tranen langs mijn wangen. Lieve Liam. Het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen, of om je te laten schrikken. Maar je had mij pijn gedaan met weg gaan en dat is een van de redenen waarom ik nu littekens heb op mijn pols. Het was geen zelfmoord poging, maar een opluchting. Ik durfde je het niet te vertellen, omdat ik bang was dat je boos zou worden, of teleurgesteld zou zijn. En had ik het recht om bang te zijn? Blijkbaar dus wel, en dat deed nog meer pijn. Ik stopte even en bedacht me dat dit echt moeilijk was voor haar. Ze hoort niet bang te zijn om iets aan haar vriendje te vertellen. Ik zou juist de eerste moeten zijn die ze iets zou vertellen. Ik zou degene moeten zijn die ze het meest vertrouwd, maar dat was ik niet en dat was mijn eigen schuld. Ik voelde me stom en schuldig tegelijk, dit was allemaal mijn schuld. Ik keek weer naar de kaart en begon verder te lezen. Ik voelde me natuurlijk ook wel schuldig dat je het moest horen van onze beste vriend, maar ik kon het niet, echt niet. Ik schrijf dit nu met tranen in mijn ogen en diep vanuit mijn hart, want ik weet niet hoe het nu verder gaat met ons, maar ik vrees het ergste. Het spijt me echt heel erg en ik hou nog steeds van je, zolang je dat maar weet. Xxx Clio Ik smeet de kaart op de tafel en legde mijn hoofd in mijn handen. Toen ik een auto de oprit op zag rijden, rende ik naar boven en ging in bed liggen. Ik had even geen zin in drukte en al helemaal niet in een gesprek.

Nialls POV.

Uiteindelijk besloten we om niet meer naar de club te gaan en dus thuis te chillen. Ik stapte de auto uit en liep naar de voordeur, ik zag een zilveren kettinkje liggen en pakte het op. Het was het kettinkje wat Liam aan Clio had gegeven toen we op tour gingen. Snel liep ik naar binnen, maar geen Liam of Clio te bekennen. Ik liep naar boven en zag Liam in bed liggen, ik besloot om hem gewoon te laten liggen, dus liep ik weer naar beneden. Harry stond met tranen in zijn ogen naar een kaart te kijken. "Hier, lees maar." Hij duwde de kaart in mijn handen en ik begon te lezen. Ook ik kreeg tranen in mijn ogen, dit was allemaal mijn schuld. Snel rende ik weer naar boven en knielde neer naast het bed van Liam. "Gaat het mate?" "Hij schudde zijn hoofd en trok de dekens over zich heen. "I'm sorry." Hij sloeg de dekens weer van zich af. "Het is jouw schuld niet, maar die van mij. En ik heb geen idee waar Clio nu is." "Wat is er gebeurd dan?" "We kregen ruzie over dat ze te weinig eet en over haar littekens. En toen zei ze dat het ook mijn schuld is. Dus toen zei ik dat als het allemaal mijn schuld is dat ze dan beter weg kan gaan, toen smeet ze de kaart naar mijn hoofd en rende de deur uit. Maar, ik weet dus niet of het nou uit is of niet." Hij barste weer in tranen uit en ik vond het echt zielig voor hem, maar ook voor Clio. "We bellen morgen haar huisgenootjes, El, Perrie, haar moeder, enzovoort wel, oké?" Hij knikte voorzichtig en veegde zijn tranen weg. Ik liep langzaam de kamer uit en liep weer naar beneden. Ik moest echt weten waar Clio was. Clio, ik weet wat er is gebeurd, and I'm sorry. Maar please, zeg me waar je bent. Ik wil alleen weten of je wel veilig bent. X Niall. Ik drukte op verzenden en ging op de bank zitten. Ik maakte me echt zorgen, ze was waarschijnlijk erg overstuur, het werd al bijna donker en haar fiets stond nog hier.