No Matter What (Liam Payne)

Chapter sixteen

We lagen te zonnen op onze handdoeken in het gras terwijl de jongens aan het zwemmen waren. We hadden allemaal heel trouw onze lintjes om onze linker pols gedaan en de bandana’s van de jongens, die ze waarschijnlijk niet als bandana gaan gebruiken, lagen inmiddels op hun handdoeken. Er kwamen, ondanks dat de jongens er niet waren, veel fans op ons af. Bij de derde fan werden we al gek, dus dat ging nog wat worden vandaag. Ook werden we geïrriteerd door een paar tutjes die verderop de hele tijd foto’s aan het maken en dachten dat de laag make-up op hun gezicht er niet af zou gaan op een zwembad. Het ergste nog was dat ze, volgens mij, iets van dertien of veertien waren. Maar ik had er geen zin in om mijn dag te laten verpesten door een paar barbiepopjes dus sloot ik mijn ogen weer. Even later waren de jongens er weer, dus daar ging onze rust. Liam ging tegenover me liggen en sloot zijn ogen. Ik grinnikte even en woelde met mijn hand door zijn haar. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij opende zijn ogen weer even. Ik gaf hem nog kusje op zijn voorhoofd en legde mijn hoofd weer op mijn armen. Een paar mensjes, fans, verder besloten we, de meiden, om eventjes te gaan zwemmen. In het zwembad hadden we de grootste lol door alleen al naar andere mensen te kijken. Eigenlijk best wel hard, maar sommige mensen zagen er echt niet uit. Waaronder een meisje die gewoon een te kleine bikini aan had, een forse vrouw met een bikini aan waarvan je aan de achterkant het bandje niet kon zien, een meisje wat erg vol was van haarzelf en aan de rand van het zwembad poseerde voor de perfecte foto’s, en ze was niet eens mooi, maar zo kan ik wel door gaan. Ik geef toe dat wij ook niet de normaalste zijn, met onze wedstrijdjes handstanden maken, maar we hadden in ieder geval lol met elkaar, die andere mensen keken nogal ehm, boos. Weer kwamen er een paar mensen op ons af, maar gelukkig gingen ze dit keer weer snel weg, en voor de verandering zaten er twee hele schattige kleine meisjes bij. Ik kon ze wel dood knuffelen, zo schattig waren ze. Ik besloot ze voor te stellen aan de jongens. Beiden pakten ze mijn hand vast en toen liepen we rustig naar de handdoeken. We lagen op een erg afgelegen plek, maar blijkbaar hielp dat niet erg veel. Eenmaal aangekomen hadden de twee meisjes een brede glimlach op hun lieve gezichtje. Liam keek me raar aan en daarna naar de vrouw die achter me stond, hun moeder. “Ik kwam ze tegen in het zwembad, ze vertelden me over hun tientallen posters in hun kamer en over hoe ze fan zijn geworden. Ik vond ze zo schattig dat ik ze wel mee moest nemen.” Ze knikten en zwaaiden naar de meisjes. Ik gebaarde ze dat ze op een handdoek mochten gaan zitten en liep naar hun moeder toe. “Waar zitten jullie? Ik breng ze wel terug zodra ze ons beu zijn.” Ze glimlachte en dacht eventjes na. Natuurlijk, ze kent ons niet eens, maar gelukkig mocht het wel. Langzaam liep ze weg en ging ik op mijn handdoek zitten. De jongens waren al druk in gesprek met de meiden en hun oogjes glinsterden helemaal. Ook de jongens konden hun glimlach niet bedrukken en daardoor ik ook niet. Het was zo leuk om te zien hoe ze zo goed omgingen met de jongere fans. Tieners kan je nog wel eens weigeren, maar bij kleinere is dat lastig. De twee meisjes hadden nog een lange tijd bij ons gezeten, ze heten trouwens Kate en Rosie en ze zijn elf, ja tweeling. Bij de waterspellen deden ze ook mee, ze waren team; doorzichtig. Natuurlijk lieten we ze winnen, en dat was ook het leuke, want elke keer weer keek je naar twee tevreden, vol zelfvertrouwen, gezichtjes. Iets voor vijven brachten ik en Liam de twee meisjes terug naar hun moeder, die er zo te zien niet veel moeite mee had dat ze zo lang weg waren. Ze bedankte ons voor het ‘oppassen’ en gaf ons een hand

We hingen, toen we weer thuis waren, de natte spullen aan de waslijn en ploften we neer op mijn bed. Een voor een gingen we douchen en daarna zouden we met zijn drieën uit eten gaan. Abigail had een zwarte jurk aan met een waterval aan de onderkant en knal roze slippers, Paige had een donkerblauw basic jurkje aan met witte slippers en een wit riempje om haar middel, ik had hetzelfde jurkje aangedaan als op het zwembad, dus een rood met wit jurkje met rode slippers eronder. Met natte haren liepen we de deur uit op zoek naar een restaurantje. Na zo’n tien minuutjes liepen we een schattig, sfeervol, Italiaans restaurantje binnen. Onze ogen vielen meteen op onze ober, hij was echt typisch Italiaans en ongelofelijk knap. Maar dat kwam misschien ook wel doordat hij een blouse aan had, een strikje, erg mooie spijkerbroek en nette schoenen. Tja, dan vraag je er gewoon om. Paige en Abigail zetten al hun charmes in de strijd, waardoor ik vaak de slappe lach kreeg. Maar ze kregen het wel voor elkaar dat hij tijdens zijn pauze bij ons aan tafel kwam zitten. Deze avond kon niet meer stuk.