No Matter What (Liam Payne)

Chapter eleven

Ik zat bij de jongens op de bank met Coco op mijn schoot. Ik, Niall en Liam waren alleen thuis en we keken tv. Opeens voelde ik mijn armbanden die over mijn pols ‘rolden’. Toen het stopte keek ik op naar Liam, hij bleef staren en zei geen woord. Ik volgde zijn blik en schrok toen ik mijn littekens zag. Ja na twee maanden schrik ik er nog steeds van. Niall keek ook en ik keek hem aan. “Wat is dit?” Meteen keek ik Liam aan en beet op mijn lip. Ik wendde snel mijn blik af naar Niall zijn gezicht en hij stond snel op. “Ik ga, eh, moet maar eens naar boven gaan. Succes Clio.” Snel liep hij weg, ik wilde hem nog tegen houden maar het was al te laat. “Nou vertel op, wat is dit?!” Zijn stem klonk verdrietig en boos tegelijk. Weer zweeg ik en aaide Coco rustig over zijn rug. Ik wist gewoon echt niet wat ik moest zeggen, nouja dat wist ik maar al te goed, maar ik wist niet hoe ik het moest brengen. Zelfmoord of om de pijn van Jacco de vergeten of beide? Ik wist het op dat moment niet en zelfs nu nog niet. Hij pakte mijn pols hard vast en keek me doordringend aan. “Zeg het dan!” Hij begon steeds harder te praten en ik schrok gewoon van hem. Deze Liam heb ik echt nog nooit gezien. “I-ik weet het niet Li.” zei ik met tranen in mijn ogen en liet Coco los die van Liam zijn geschreeuw ook een beetje onrustig werd. Ik keek om me heen en zag Niall zijn blonde haar, hij stond daar dus nog mee te luisteren, gelukkig. “Je liegt!” Er liepen meer tranen over mijn wangen. Ik wilde opstaan en naar Niall lopen alleen hij hield me tegen. “Blijf!” “Ik ben je hondje niet!” riep ik hard en schrok van mezelf. Ik wilde niet boos zijn, maar toch was ik het. Ik zag dat Liam ook schrok en daardoor juist nog bozer werd. “Nee, maar je bent wel mijn vriendin!” “O ja? Hoe vaak heb ik je de afgelopen maanden gezien? Hé?” Hij zweeg en keek naar de grond. “Juist ja, te weinig Liam en het doet pijn om je vriendje niet te kunnen zien.” “Klopt, dus je bent liever dood dan dat je mijn vriendin bent, ook al zie je me bijna nooit?” Nu stroomden de tranen echt langs zijn wang. Hij was in een klap veranderd van de enge boze Liam naar de gevoelige lieve Liam. “Nee Li, zo zit het niet.” Niall kwam weer aanlopen en ging naast me zitten met een arm om me heen. “Ze deed het om de pijn te vergeten, die avond werd alles haar eventjes te veel. Wij die op tour waren, vriendinnen die op vakantie waren, Nora die weg was en Jacco die door ging tot hij de grens bereikte.” Ik voelde tranen over mijn wang en zag dat Liam weer boos werd. “Dus hij wist het wel en ik niet?! Wauw Clio, kan het nog erger?!” Ik had even schijt aan alles en had een heel lullig antwoord klaar staan. “Ja hoor, Eleanor weet het ook al.” Er kwam bijna rook uit zijn oren zo boos was hij nu. Ik had eigenlijk een heel andere reactie verwacht op mijn littekens. Ik dacht dat als ik de reden zou vertellen dat hij het wel zou begrijpen dat het door de pijn kwam en dat het geen zelfmoordpoging was. Maar ik had het mis. Liam was doorgeslagen en ik snapte gewoon niet waarom. “Het is alsof hij me niet genoeg vertrouwd, alsof ik maar gewoon één vriendin van hem ben. Soms is Niall nog een betere vriend dan Liam.” Ik sloeg een hand voor mijn mond, heb ik dat echt gezegt? Liam keek me verdrietig aan en keek toen boos naar Niall alsof hij er iets aan kon doen. “M-meen je dat?” Ik zweeg, eigenlijk meende ik het wel, maar ik wil Liam ook niet kwijt, ik hou nog steeds van hem. Ik keek hem aan met een schuldige blik, waar gaat dit naar toe mensen? “Ja dus!” Gevoelige Liam was weer weg en nu keek hij ook mij boos aan. “Dan neem je toch lekker met Niall.” Ik keek hem vragend en smekend aan. “Meen je dit Li? Serieus?” Niall hield zich stil en het leek of hij meer moeite had met deze keuze dan Liam. Eigenlijk had Niall helemaal niks moeten zeggen, maar dan zou Liam nog steeds wachten op het antwoord waarom ik het heb gedaan, dus ik ben hem ook wel een beetje dankbaar. “Ja ik meen het, het is uit Clio.”

Ik schrok wakker en keek even om me heen. Geen Liam te bekennen ik schopte de dekens van me af omdat ik het ongelofelijk warm had en nogal zweette. Niet wetende dat ik daarmee een dienblad op de grond gooide en dus allemaal dingen brak. Opeens stonden Niall en Liam naast mijn bed de troep op te ruimen. Geen gesprek, geen goede morgen kus of knuffel, niet eens een simpele blik. Zou dat van daarnet echt gebeurd zijn of was het een verschrikkelijke nachtmerrie?