SENİ SEVİYORUM.

GERÇEKLER

BUSE'DEN

Kaan ile Emre demek önceden beri tanışıyorlardı. İşte bu beklemediğim bir şeydi. Kaan depodan gittiğinden beri burda tek başıma bağlı duruyordum. Beni çözmemişlerdi. Çok canım sıkılmıştı.Kaan gittiğinden beri iyice düşünmüştüm asla babamın numarasını vermeyecektim.
Kapı açıldığında Kaan kolunu Emre'nin üzerine atmış gülüşerek geliyorlardı. Cidden iyi arkadaşlarmış demek ki.

Kaan yanıma geldi ve çözmeye başladı beni.

"Gidiyor muyuz burdan" dedim umutla yüzüne bakarak.

"Gidicez ama sana anlatacaklarım var. Bunca zamandır babanın bana ne yaptığını merak ediyordun ya onu anlatıcam"

Heyecanlanmış ve birazda duyacaklarımdan korkmuştum.

"Gel seninle sakin bir yere geçelim"

Peşinden gittim. Depodan çıkmıştık. Oturma odası gibi bir yere geldik. Koltuğa oturdu. Bende karşısına oturdum.

"Bak nereden başlayacağımı bilmiyorum. Ve bu anlattıklarım senin hayatını değiştirecek şeyler. Ne duyarsan duy sakin kalmaya çalış. Ben yanındayım"

Böyle deyince daha çok korkmuştum.

Kaan" Evet en baştan anlatmaya başlıyorum. " Derin bir nefes alıp anlatmaya başladı.

"Benim bir ailem hiç olmadı. Yetimhanede büyüdüm. Ama orasınıda hiç sevmiyordum. Bir gün ordan kaçmaya karar verdim. Ve kaçtımda. Kaçtığımda daha 7 yaşındaydım. Gidicek hiçbir yerim yoktu. Sokaklarda yaşamaya başladım. Geceleri parklarda yatardım. Karnımı her zaman doyuramazdım. Bazen bana acıyan simitçiler simit falan verirdi o kadar. Bir gün çok acıkmıştım ve kimden istediysem kimse bana birşey vermemişti. Dahada bağırıp dövmüşlerdi. Bende tenha bir yere gidip ağladım. O gün ağlarken ilk defa birinin parasını çalmayı düşündüm karnımı doyurabilmek için. Tam o sırada önümden geçen  bir çift vardı. Kadının kolunda çantası bir kolunda da bebek yanında kocası vardı. Kocası bir markete girdi. O sırada bir anda kalktım ve kadının çantasını aldım. Kadın bağırınca hemen kocası gelip beni yakaldı. Çok yalvardım beni polise vermemeleri için. Kaç gündür aç olduğumu söyledim. Bana acıdılar ve evlerine götürmeye karar verdiler. Çok sevinmiştim. Belki ailem olurlardı. Artık hep birlikte yaşardık. Sıcacık evim olurdu.
Eve gittiğimizde ev biraz küçüktü ama çok sevmiştim. Bana artık burda kalabileceğimi ama bir daha asla hırsızlık yapmamamı söylediler. Tamam demiştim. Birde küçük bir kızı vardı. 3 yaşındaydı oda. Aynı annesine benziyordu. Aradan aylar geçti. Beni öz kızlarından ayırmıyolardı. Çok iyi davranıyor çok seviyorlardı. Bende onları çok sevmiştim. Anne ve baba diyordum onlara. Gerçek bir aile olmuştuk."

"Çok şanslısın güzel bir aileye denk gelmişsin" dedim dayanamayarak.

"Evet çok iyilerdi. Ama lütfen lafımı kesme"

"Tamam" dedim Tekrar anlatmaya başladı.

" Bir gün babamla oyun oynuyorduk. Annem mutfakta şarkı söyleyerek yemek yapıyordu. Küçük ufaklığımız uyuyordu. Hepimiz çok mutlu ve huzurluyduk. Taki o kapı çalana kadar. Annem kapıyı açmaya gitti. Bir adam vardı ve annem onu görünce korktu. Hemen babam benle oyun oynamyı kesip annemin yanına gitti. Bağırarak kavga etmeye başladı o adamla babam. Sonra babam adamı dövmeye başladı. Adam da silahını çıkardı ve babamı kafasına tek kurşun sıkarak öldürdü."

Kaan duraksadı. Ağlıyordu. Evet Kaan ağlıyordu. Hemen yanına gidip sarıldım.

"Lütfen ağlama. İstersen devamını sonra anlat." dedim. Farkında değildim ama bende ağlıyordum. Bir süre sarılarak ağladık.