A different Pan story...

Hoofdstuk 15: Aurora

"Stil!", beveelt Peter. "Niemand mag weten dat ik hier ben." Ze kijkt hem verschrikt en met grote ogen aan. Peter kan haar gezicht nu wel zien. Ze heeft blauwe ogen en blonde haren. Haar lippen zijn rond en roze van kleur. Ze is... Never mind. Rustig haalt Peter zijn hand weg en gelukkig blijft ze stil. Ze is alleen nog wel in shock. "Als je voor mijn waardevolle spullen bent, gekomen. Daar ligt mijn telefoon, maar doe mij niks", zegt ze en wijst met een trillende hand naar de tafel waar dat lichtgevende ding op ligt. Dus dat heet een telefoon. "Ik ben hier niet gekomen voor dat rare ding daar", zegt Peter. Het meisje kijkt hem raar aan. "Wat doe je hier dan wel?", vraagt ze terwijl ze rechtop in haar bed zit met de dekens om haar heen. "Eigenlijk is daar niet echt een reden voor. Ik dacht: "Het raam staat open. Laat ik maar een kijkje nemen", antwoordt Peter en springt van het bed af. "Je bent via het raam naar binnen geklommen?", vraagt ze verbaasd. Het meisje doet het licht aan. "Hoe heet je?", vraagt ze. "Pan, Peter pan. Jij?", vraagt hij terwijl hij haar boekenkast bekijkt. "Aurora. Peter, ik zou het fijn vinden als je mijn kamer verlaat", zegt ze met een opgeheven hoofd. "Ten eerste, niemand noemt mij Peter, maar Pan en ten tweede, ik kan niet weg, want het raam is op slot", vertelt hij. "Dan ga je toch gewoon via de voordeu... Oh, wacht. Die doet mijn moeder ook altijd op slot als ze gaat slapen." "Lijkt erop dat ik hier een nachtje vastzit." Aurora zucht. "Maar we moeten iets doen. Je kunt hier niet zomaar blijven slapen." "Niet?", vraagt Peter. "Nee, natuurlijk niet. Ik ken je niet eens en ik vind het al raar genoeg dat er iemand voor de lol om elf uur in de avond een random kamer binnenklimt", zegt ze. "Dan moet je niet je raam open zetten", zegt Peter plagerig. Ze kijkt hem met een dodelijke blik aan. Ze stapt uit haar bed en loopt naar de kamerdeur. Ze heeft een T-shirt aan en een lange broek. Haar T-shirt is een beetje opgekropen waardoor je haar platte buik ziet. Ze is slank en haar pyjama staat schattig. Ze opent hem een klein stukje. "Mijn moeder zit nog beneden tv te kijken en meestal gaat ze pas rond twaalf uur naar bed," zegt Aurora. Peter zucht diep en wrijft met zijn handen in zijn ogen. Hij gaat op de stoel zitten die bij de tafel staat. Het is even stil. Beiden weten ze niet wat ze moeten zeggen. "Als je moeder gaat slapen, zoek ik de sleutel wel op en open ik die deur", zegt hij waarop Aurora antwoordt: "Wees voorzichtig dan, want ze is een lichte slaper en verstopt de sleutel goed." "Waarom doet ze dat? De sleutel verstoppen." "Ik weet het niet. Misschien omdat dat haar een veilig gevoel geeft." Peter loopt naar de kamerdeur en beweegt met zijn handen van boven naar beneden. Er verschijnen paarse vonken en wolkjes. Deze blijven eventjes bij de deur hangen en daarna gaan ze weer weg. "Wat.. Wat deed je net?", vraagt ze met grote ogen alsof ze een spook heeft gezien. "Ik zet een spreuk op de deur, zodat ze hem niet kan openen." "Maar wat nou als ze dat wel probeert te doen? Dan denkt ze dat er iets mis is." Peter geeft geen antwoord en rolt met zijn ogen. "Het is maar je moeder. Jij bepaalt wat je doet." "Nou, zo werkt het niet helemaal. Ik moet respect voor haar hebben en haar gehoorzamen." "Dat klinkt als een gevangenis." "Dat is het helemaal niet, hoor. Ze geeft me vrijheid om van alles te doen. Heb jij geen moeder of zo?" "Nee, ik heb geen moeder en ook geen vader", zegt Peter alsof het niks is. "Oh, sorry. Dat wist ik niet", zegt ze en bijt op haar lip.