A different Pan story...

Hoofdstuk 56: Het einde

Peter springt van het bed en laat daarbij twee kussens op de grond vallen. Zijn kamer ziet er niet uit. De takken op de grond en het verschoven bed maken het hoofd van Aurora verward. Haar kleding druipt nog op de grond. "Wat is er gebeurd?", vraagt ze voorzichtig. Ze blijven elkaar ongemakkelijk aanstaren. Peter draait zich weg en schuift het bed terug. "Het is allemaal geregeld," zegt Peter met zijn rug naar haar toe. Aurora komt dichterbij. Ze is nog steeds boos op hem, maar ze voelt ook een verplichting om voor hem te zorgen. "Je wond?" "Geheeld." "Er zit nog bloed op je kleding." Er gebeurt niks. Peter vindt het fijn dat ze zich zorgen maakt om hem en voor hem wil zorgen, maar hij laat zichzelf niet kennen. Hun relatie lijkt weer perfect te zijn, zoals die vroeger misschien ooit is geweest. Met een bloot bovenlichaam blijft Peter tegen de muur staren. "Peter. Wat is er met Wendy gebeurd?" "Ik heb haar behandeld op dezelfde manier als ik een verloren jongen zou behandelen nadat hij mij teleurgesteld heeft." "Maar zij hoort hier niet." Aurora legt haar koude hand op zijn schouder. Peter schrikt. "Jij hoort hier ook niet." Aurora neemt een paar seconden om te denken waarom hij zoiets pijnlijks zou zeggen. Peter weet dat dat bot overkwam en hij corrigeert zichzelf: "Wat ik bedoel is dat alles anders is gegaan zodra jullie hier zijn gekomen. Het was niet wat ik me had voorgesteld. Zodra je op Neverland bent, zul je via mijn regels moeten leven." "En hoe zit het dan met die van mijn vader? Nog maar een half uur geleden was je stervende. Je kunt niet alles onder controle hebben." Dat maakt hem boos, woedend, kwaadaardig. Zijn oogkleur verandert en Wendy krimpt van angst. Ze loopt achteruit richting de deur om te ontsnappen die keihard wordt dichtgeslaan door Peters magie. De klap laat Wendy's ogen tranen en haar tranen worden gemixt met het zoute zeewater op haar wang. Zijn stem is extreem laag en laat Aurora zakken op de grond. "Laat me gaan!", schreeuwt ze. Peter wordt wakkergeschud en zijn ogen veranderen terug in het prachtige groen. Hij stormt op haar af en houdt haar gezicht vast met twee handen. Aurora knijpt haar ogen dicht. "Waarom werkt dit niet? Ik doe alles voor je, maar je accepteert het niet. Niemand, vooral geen Wendy, kan ons nu tegenhouden!", roept Peter wanhopig tegen haar, met zijn lippen bijna tegen die van haar. "Als het je zoveel tijd en ellende kost, waarom doe je het dan nog?", zegt Aurora verdrietig zonder hem aan te kijken, "Je kunt niet zomaar iemand wegduwen, of slaan. Dat is hoe het in mijn wereld werkt." "Je kunt niet weg!", zei hij met verkeerde gevoelens, "Zij heeft haar verdiende loon gekregen." Aurora sluit haar ogen zo hard als ze kan waardoor ze zowel de situatie als Peter kan negeren. Alles is veranderd. Keer op keer vond Aurora zichzelf in een donkere plek tussen haar vader en Peter waar ze niet wilde zijn. Het is alsof Peter die donkerte kan voelen en het kan gebruiken om zijn persoonlijkheid te verduisteren, of zijn verleden en oude identiteit terug te halen. Plotseling laat Peter haar los. Zijn zwarte gedachten tast zijn liefde voor haar aan, maar versterkte het ook: "Als jij mij niet kunt begrijpen... en hier niet wilt blijven..." Zonder aarzeling houdt hij zijn hand voor zijn borst en strekt hij zijn arm naar Aurora's borst. Hij raakt haar aan met een harde bonk, alsof een ongeduldig iemand op de deur van Peters kamer klopt. In microseconden heeft Peter haar hart in zijn hand: "Ik doe dit voor jou, Aurora." Ze valt op de grond van de pijnlijke shock. Elke beweging die zijn vingers maken kan ze voelen. Zijn aanraking verschilt werelden van de aanraking toen zij samen in bed lagen en elkaar ontdekten. Het onprettige gevoel overstemt alles. Hij spreekt iets uit, maar ze kan alleen zijn lippen volgen en die spreken vreemde woorden uit, niet haar taal. Ze wil dit niet voelen of horen en van de verwarring valt ze in een oceaandiepe slaap op de koude grond.

***

"Pak je boeken alvast!" Aurora kijkt op haar mobiel terwijl haar lerares de aandacht van de klas probeert te krijgen. Het regent buiten en dat maakt de sfeer in de klas nog depressiever. Ze verstuurt een appje: 

Hey, echt zin in vanavond. Heb al een idee voor een film. Don't worry. Het is geen romcom. Ik weet dat je daar niet van houdt als de echte man die je bent, hihi.

Net voordat de klas stil is, wordt de deur van het lokaal geopend. Zou het Wendy zijn die wéér te laat is? Een onbekende jongen komt binnenlopen. Zijn simpele, beige kleding tussen de felle kleuren van het lokaal valt op, maar voor de rest heeft hij geen aparte look. Geen piercings, geen lange haren, geen super gespierde armen. Ondanks zijn vrij normale uiterlijk is iedereen's aandacht op hem gefocust. Hij is nieuw. "Voordat we beginnen... We hebben een nieuwe leerling. Wil je wat vertellen over jezelf?", vraagt de lerares aan hem. "Mijn naam is Peter en ik ben hier komen wonen. Dus ja..." Meer zegt hij niet, maar zijn zachte, maar zelfverzekerde stem zegt alles voor Aurora. Ze kan haar ogen niet van hem afhouden. Ze voelt een nieuw, spannend begin.