A different Pan story...

Hoofdstuk 45: misselijk van leugens

"Waarover?", vraagt Peter, maar zegt daarna snel nog: "Als je het niet wil vertellen, hoeft dat niet, hoor." Stiekem wil Peter dat ze het hem natuurlijk wel verteld, maar hij moest een beetje met begrip overkomen. "Nee, het is oké. Het was alleen best veel," zegt ze en ze zucht. "Mijn moeder is niet een mens, maar een Elf. En omdat mijn 'vader' wel een mens is, betekent dat dat ik half Elfs en half mens ben." Aurora wacht op een reactie van Peter en hij is hard aan het nadenken over wat hij moet gaan zeggen. Als hij een reactie klaar heeft liggen opent hij zijn mond: "Dat zou dus betekenen dat je moeder van een andere plek, misschien wel andere dimensie, komt." "Ze zei dat ze niet in de mensenwereld is geboren, maar in een andere wereld. Alleen na 10 keer vragen naar welke andere wereld, gaf ze nog steeds geen antwoord." Er zoeven verschillende dimensies door Peter gedachten. Ten slotte is hij bijna overal al geweest in al de jaren die hij leeft. De twee dimensies die hij zich het best kan herinneren zijn Middle-Earth en The Wizarding World. The Wizarding World had hij al vrij snel verlaten, omdat hij in de problemen kwam met iemand die meer macht bleek te hebben dan hem. Zijn naam kan Peter zich niet herinneren. Middle-Earth vond hij een prachtige plek, net zoals the Wizarding World. In Middel-Earth heeft hij de elven uit Mirkwood en uit Rivendell ontmoet. Peter merkte dat er een groot verschil was tussen de elven uit Mirkwood en uit Rivendell. De elven uit Mirkwood zijn mysterieuzer en hun kleding is donkerder dan die van Rivendell-elven. Als haar moeder een Elf is dan zal ze waarschijnlijk uit Middle-Earth komen. "Heeft je moeder het ooit gehad over Middle-Earth?", vraagt Peter aan haar. Aurora schudt haar hoofd en staart naar de grond. "Als jij half Elfs bent, dan kun je dus ouder worden dan een normaal mens. Wist je dat?", vraagt Peter. "Nee! Dat wist ik niet. Volgens mij weet ik helemaal niets, omdat niemand mij ooit iets vertelt!", zegt ze boos en ze staat op van het bed. "Mijn hele fucking leven is een leugen en nooit is het iemand opgekomen om mij misschien even te vertellen dat ik een Elf ben!!" Aurora schreeuwt al haar frustraties en woede eruit. Peter staat op en loopt naar haar toe om haar te kunnen troosten of in ieder geval haar hand te kunnen vasthouden. Maar hij is te laat. Aurora loopt boos Peters kamer uit. Shit! Waar gaat ze naartoe? Ze kent Neverland niet goed en straks raakt ze verdwaald. Peter loopt bezorgd Hangmans Tree uit en kijkt goed om zich heen of hij enig spoor ziet van zijn geliefde. Hij gaat met zijn handen door zijn haren en probeert helder na te denken. Wat is de eerste plek waar ze naartoe zou gaan? De zee, misschien?  Dat is bijna zowat de enige plek waar ze is geweest op Neverland. Peter begint richting de zee te lopen in de hoop dat hij daar Aurora kan aantreffen. Zijn looppas verandert in rennen en zo snel mogelijk rent hij door het bos. Het enige waar Peter nu aan denkt, is Aurora. Hij hoopt dat ze veilig is. Wat nou als ze gevallen is en iets heeft gebroken? Wat als ze weer ontvoerd is door god weet wie? Doordat Peter zich zo bezighoudt met alle enge scenario's let hij niet goed op waar hij loopt. Hij knalt bijna tegen een boom aan en schudt daardoor wakker. Hij blijft even stil staan om op adem te komen. Omdat het voor hem allemaal te langzaam gaat, verplaatst hij zichzelf door middel van zijn magie. Hij belandt op het strand en kijkt om zich heen. Het enige wat hij ziet zijn wat dode takken, zeewier en een houten bootj... Nee, wacht! Waar is het bootje gebleven? Er lag hier al jaren een oud houten bootje. Zal ze weggevaren zijn? Toch niet naar Hook? Peter houdt zijn hand boven zijn ogen alsof hij daardoor beter kan zien. Hij kijkt in de verte op zee en zie daar inderdaad een bootje liggen bij het schip van Hook. Langzaam dobbert hij verder van het schip af, de zee op. Hij vliegt naar het schip om Aurora daar te kunnen vinden.

Op de Jolly Roger...

Aurora klimt via netten en houten uitsteeksels van de boot naar boven. Bovenaan gooit ze haar lichaam over de rand waardoor ze op het dek belandt. Om haar heen staan piraten haar verbaasd en raar aan te kijken. Ze durft niks te zeggen en is stiekem wel een beetje bang. De piraten die rechts van haar staan, komen op haar af en grijpen haar armen vast. "Laat me los!", roept ze, maar de piraten houden haar daardoor alleen nog maar steviger vast. "Ik ben Hooks dochter. Laat me los!" De piraten beginnen in elkaars oor te fluisteren en sommige wijzen naar haar. De twee piraten die haar vasthebben, blijken niet onder de indruk te zijn van haar uitspraak. Ze tillen haar van de grond met hun enorme gespierde piraten armen en brengen haar naar de gang met allemaal deuren. Er komen nare herinneringen omhoog bij haar en ze hoopt dat ze niet weer opgesloten wordt in zo'n vies hok, net zoals de vorige keer. Gelukkig is dat niet het geval, want de piraten lopen langs die kamer naar een andere kamer achterin de gang. Op de deur is een bordje getimmerd met de naam 'Hook' erop. Met z'n drieën lopen ze naar binnen en Aurora ziet Hook achter zijn bureau zitten. Hij kijkt op en zijn ogen vergroten. "Dit meisje zegt dat ze jouw dochter is", zegt één van de mannen naast haar. "Zet haar onmiddellijk neer en vertrek uit mijn kamer", zegt Hook met lichte woede en gehoorzaam zetten de twee piraten haar terug op de grond. Zodra de piraten weg zijn, zegt Hook blij en met enige opluchting: "Wat doe je hier in godsnaam?" Verlegen zegt Aurora: "Mijn moeder heeft alles verteld over jou en over dat ze een Elf is." "Ik heb jullie niet verlaten. Dat heeft je moeder gedaan", zegt hij en staat op van zijn bureaustoel. "Ja, dat had ze ook gezegd." Het gesprek valt stil en Aurora weet niet zo goed wat ze hem moet vertellen. "Waarom ben je hier, Aurora? Hoor je nu niet op school te zitten?" Oh ja, school! Dat was ze helemaal vergeten. Ze kan hier natuurlijk niet voor altijd gaan wonen. Als ze hier heeft geslapen en het is de volgende ochtend, dan gaat ze wel terug naar school... En haar moeder. "Ik ben bedrogen door bijna iedereen die ik ken en u bent m'n vader", zegt ze netjes. "Zeg alsjeblieft geen 'u' tegen me", zegt Hook en loopt naar haar toe. "Aurora. Ik mis je al sinds de dag dat je samen met je moeder bent weggegaan. Je was nog zo jong en ik hield zoveel van je", zegt Hook. Dat had Aurora nooit verwacht. Maar waarom praat hij in verleden tijd? "Hou je niet meer van me?", vraagt ze sip en zonder hem aan te kijken. "Jawel, nu nog meer dan eerst", zegt hij en omhelst haar alsof zijn leven er vanaf hangt. Na een beetje twijfelen, omhelst ook Aurora hem en vallen er een paar tranen over haar wangen. Ze snift en veegt heel snel haar tranen weg, zodat Hook ze niet kan zien. "Ik heb het nog niet gezegd, maar ik ben blij dat je hier naar me toe bent gekomen", vertelt Hook en glimlacht naar haar. Hun intieme moment wordt onderbroken door iemand die deur opengooit en naar binnen komt stormen. Het is Peter. "Pan!", roept Hook geïrriteerd en laat Aurora los. "Blijf met je tengels van haar af!", zegt hij en Aurora probeert hem te sussen. "Peter! Het is oké!" "Nee, dat is het niet. Ik had niet moeten aarzelen om je te troosten toen je zo overstuur was. Ik hou van je." De 'ik hou van je' kwam er zachter uit dan de zinnen daarvoor. Aurora smelt en ze valt in zijn armen. Peter had gehoopt op een 'ik hou ook van jou', maar haar knuffel laat al genoeg liefde zien. Hook staat er met een open mond bij. Heeft hij zonet echt Peter Pan horen zeggen dat hij van zijn dochter houdt? Is het Pan überhaupt? Als ze elkaars ogen in kijken, vraagt Peter aan haar: "Ga je mee?" Aurora bijt op haar onderlip en durft nog geen antwoord te geven. "Aurora?", vraagt Hook en ze draait zich om naar haar vader. Ze neemt een kleine afstand van Peter en gaat precies tussenin de twee aartsvijanden staan. "Ik ben heel blij dat ik nu zeker weet dat mijn biologische vader leeft en dat hij er voor me is," zegt ze, terwijl ze niemand aankijkt. "En jullie verwachten nu waarschijnlijk van me dat ik ga beslissen bij wie ik blijf. Ongeacht mijn beslissing zou het niet betekenen dat ik één van jullie nooit meer zal gaan zien." Wanhopig kijken ze naar Aurora en wachten ze haar beslissing af. Na een stilte van een paar seconden doet Aurora haar mond open en zegt ze: "Ik blijf bij Peter." Van binnen gaat Peter dood van blijdschap, maar aangezien Hook waarschijnlijk niet zo blij is, houdt hij zich een beetje in.