A different Pan story...

Hoofdstuk 46: Het kamp

Aurora en Peter wachten de reactie van haar vader af. Uiteindelijk zegt Hook: "Dan is het zo." Beiden hadden ze een andere reactie verwacht, een kwade reactie, maar die was niet gekomen. Hook staat er rustig, maar met veel pijn in zijn hart, bij. Hook pakt Aurora's hand stevig vast. "Beloof me dat je me niet zult vergeten en dan zal ik beloven dat ik er altijd voor je zal zijn." Die uitgesproken zin zorgde ervoor dat Aurora het moeilijk kreeg om haar tranen in te houden. Ze omhelzen elkaar voor de laatste keer. Daarna lopen Peter en Aurora Hooks hut uit en vliegen ze terug naar het vasteland.

Bij het kamp aangekomen, begint het al donker te worden. De verloren jongens zitten, zoals bijna elke avond, rondom een groot kampvuur. De ene praat tegen de jongen rechts van hem en de andere staart naar het intimiderende kampvuur, wachtend totdat iemand iets tegen hem gaat zeggen of totdat hij iets weet om te vertellen aan de rest. Vreemd genoeg vindt Aurora dat er een vertrouwde en gezellige sfeer rondhangt. De jongens lijken gelukkig te zijn en zich op hun gemak te voelen. Stilletjes lopen Peter en Aurora naar Peters kamer en hoopt hij dat niemand hun tweeën zal opmerken. Maar helaas is dat mislukt, want Felix had een glimp van hun opgevangen.

Aurora is stil en dat bevalt Peter niet. "Gaat het wel?", vraagt Peter en hij houdt haar linkerhand vast. Ze knikt en na een paar seconden zegt ze: "'T is niet niks om te kiezen tussen twee mensen. Ik zou helemaal niet willen kiezen, maar het is niet anders. Maar zullen we nu iets leuks gaan doen?" De laatste zin van haar kwam er iets vrolijker uit dan de vorige. "Ja, natuurlijk," zegt Peter en hij knipoogt. Na elkaar voor enkele ongemakkelijke seconden aanstaren, vraagt Peter om de stilte te verbreken: "Wat dan?" "Jij kent Neverland beter dan ik, dus verzin jij maar wat!", zegt ze en knipoogt overdreven en uitdagend. Peter stormt op haar af en kust haar op haar mond. Aurora schrikt en valt bijna om. Gelukkig houdt Peter haar stevig vast met zijn rechterhand en met zijn linkerhand houdt hij haar nek vast. Hij trekt haar dicht tegen zich aan waardoor ze elkaar lichaamswarmte kunnen voelen. De wilde zoen verandert langzaam in een rustige en uiteindelijk haalt Aurora haar lippen van de zijne. Ze glimlachen naar elkaar, allebei tot over hun oren verliefd. "Wat doe je toch met me?", zegt Peter en schrikt van wat hij zojuist zei. "Zei ik dat net echt?", zegt Peter en bloost. Aurora giechelt en kust hem op zijn wang. "Zullen we buiten bij de anderen gaan zitten?", vraagt hij. "Ja, dan kan ik een beetje kennismaken met je vrienden," zegt Aurora en Peter beseft weer even dat ze hartstikke sociaal en lief is.

Hook gaat terug zitten aan zijn bureau en denkt hard na. Natuurlijk laat hij Pan er niet zomaar met zijn dochter vandoor gaan. Pan is altijd degene die alles voor hem moet verpesten. Hij moet een manier vinden om Pan te scheiden van 'zijn' Aurora, maar zonder Aurora te kwetsen. Als zij hoort dat hij achter het hele plan zit om ze uit elkaar te drijven, dan komt Aurora al helemaal niet meer terug naar hem. Ongemerkt krast Hook met zijn haak gleuven in het hout van zijn bureau. Dan komt hij op een geweldig idee. Tenminste, dat denkt hij. Wat nou als Peter verliefd wordt of verleid wordt door een ander meisje? Als Aurora hun dan samen ziet, wordt ze zo jaloers dat ze hun relatie niet meer zal vertrouwen en het uiteindelijk uit zal maken. Haar hart zal dan waarschijnlijk gebroken zijn. Hij moet toegeven dat dat het minder leuke deel is. Maar hij zal doen wat nodig is om zijn dochter weer terug te kunnen krijgen. Hij pakt een schrijfveer en wat papier waarop hij het plan zal uitwerken.

Het is al weer bijna 11 uur in de avond. De hele avond heeft Aurora kennisgemaakt met de meesten en heeft ze verteld over de mensenwereld, hoe die nu is. De jongens toonden een enorme interesse in het leven van haar, want het was niet elke dag dat er een meisje was in hun kamp. Sterker nog, vroeger verbood Pan dat. Hij zei altijd dat er geen plek was voor meisjes in hun kamp. Dat veranderde compleet wanneer Aurora in zijn leven kwam. Hoe dan ook, de verloren jongens genoten van haar verhalen. Nadat ze niks meer hadden om over te praten, gingen de meeste jongens naar bed. De enige die nu nog om het kampvuur heen zitten, dat nu al bijna uitgedoofd is, zijn Peter, Aurora, Felix, Curly en Nibs. Met zijn vijven zitten ze naast elkaar. Het enige geluid dat er klinkt, is het geknisper van het brandende hout. Aurora leunt op Peters schouder en door het staren naar het vuur vallen af en toe haar ogen dicht. Er wordt niks gezegd tegen elkaar. Peter zit diep in zijn gedachtes.
Waarschijnlijk moet Aurora de volgende ochtend weer vroeg weg, want ze heeft school. Kan ze dat niet een keertje overslaan? Het is niet dat ze veel stof zou missen... Ze ligt er zo fijn bij op mijn schouder. Ik wil 'r niet storen, maar misschien kunnen we beter maar naar bed gaan.
Peter draait zijn hoofd naar de slaperige Aurora en zij opent haar ogen. Ze beweegt haar hoofd van zijn schouder af en kijkt hem aan. Zachtjes fluistert Peter in haar oor: "Zullen we maar naar bed gaan?" Hij wilt het nog even niet hebben over het vroeg opstaan voor school morgen. Vermoeid knikt ze en wrijft ze in haar ogen. Ze laat een vage glimlach zien en verzamelt daarna al haar kracht om op te gaan staan. Peter helpt haar overeind, terwijl de andere jongens hem aankijken. "Als jullie naar bed gaan, ga ik ook," zegt Nibs en hij staat vlugger op dan Aurora dat deed. "Dan ga ik ook maar," volgt Felix en als laatste zegt Curly: "Ik ga hier niet in mijn eentje zitten." Het kleine kampvuur wordt uitgemaakt en daarna lopen ze allemaal naar hun eigen hut. Peter mag blij zijn met zijn luxe en eigen kamer in de door elfjes gebouwde ondergrondse boomhut, want de verloren jongens slapen met z'n tweeën in een hut. Gelukkig heeft Peter, als leider, zijn privacy. Hij opent zijn slaapkamerdeur en loopt naar binnen. Aurora, die zijn hand vasthoudt, wordt meegetrokken door hem. Hij tilt haar op en Aurora maakt een klein gilletje. Hij legt haar in zijn grote bed en legt voorzichtig de donsendeken over haar heen, alsof ze een porseleinen pop is. "Je bent zo lief," zegt Aurora, terwijl haar ogen dichtvallen. De lieve woorden van haar klinken als muziek in zijn oren. Hij keert zijn rug naar haar toe en trekt zijn shirt uit. Voordat ze echt in slaap valt, heeft ze nog een beetje energie over om haar broek uit te trekken, want slapen met een broek is vreselijk. Dan zou ze morgenochtend van die mooie strepen en vouwen in haar benen hebben. Ze gooit haar broek op de grond. Peter durft zich niet om te draaien, omdat hij bang is om haar in haar onderbroek en bh te zien. Maar aangezien hij toch ooit naar bed moet gaan, draait hij zich maar om. Het enige wat hij ziet, is een meisje in zijn bed die zich volledig heeft verstopt onder de zijdezachte deken. Hij twijfelt of hij ook zijn broek moet uitdoen, maar misschien is het beter als hij dat niet doet. Hij stapt zijn bed in en slaat zijn rechterarm over Aurora heen. Zijn andere legt hij onder haar nek, zodat hij haar dicht tegen zich aan kon drukken. Hij geeft haar nog een laatste kus op haar achterhoofd voor het slapengaan en sluit daarna ook zijn ogen.