A different Pan story...

Hoofdstuk 53: verraad

"Auroraa! Zeemeerminnen zijn prachtig? Heb jij ze al gezien? Dat moet je echt doen!", roept Wendy enthousiast uit wanneer ze uit het bos naar het kamp rent. Aurora en Peter zitten naast elkaar op een omgehakte boomstam. Ze zijn nog net niet klaar met hun zoen en Wendy komt alweer de orde verstoren. Deze keer laat Aurora het gaan en reageert Aurora met een simpele lach.

"Hoe gaat het, kapitein?", vraagt Smee terwijl hij de kamer van Hook binnen komt stormen. Hook kijkt geschrikt op en ontspant daarna weer: "Volgens het plan. Het moet niet te verdacht worden. Wendy is zojuist bij de zuiderzeemeerminnen geweest en ze is nu weer bij het stel." "Perfect, kapitein." Smee verlaat Hook weer. Hook was bezig met het lezen van oude liefdesbrieven van Tamuríl. Hij kan amper geloven dat hij ooit verliefd is geweest en dat hij ooit alles over had voor zijn familie, waaronder Aurora. Het is voorbestemd dat Aurora bij hem hoort te zijn en niet bij die sluwe en slechte Pan. Ze heeft iemand nodig die haar echt kan beschermen, maar wie ze nog harder nodig heeft, is haar vader. Hoe heeft hij het zo ver kunnen laten gaan? Hij schaamt zich als vader. Het had nooit zo moeten lopen, maar toch is zijn dochter verliefd op Peter Pan en heeft ze geen goede relatie met haar vader. Nadat Pan uit de weg is geruimd, kan Hook eindelijk een echte vader zijn voor Aurora. Hook sluit zijn ogen en opent die weer met een ander zicht. Hij ziet Pan en Aurora op een boomstam zitten en een woord uitwisselen met Hook, of eigenlijk met Wendy.

Het is bijna etenstijd. Felix had beloofd vis te vangen en deze met Nibs klaar te maken. "Gaan jullie mee vis vangen?", vraagt Felix aan Nibs, onder wie de twee meisjes en Peter. Aurora kijkt Peter vragend aan. Peter ziet dat Aurora dat eigenlijk wel graag mee wilt, dus: "Wij gaan mee!" "Ik ook?", vraagt Wendy. Aurora knikt vriendelijk. Met z'n vijven verlaten ze hun veilige haven, op weg naar de dichtstbijzijnde snelstromende beek met zalm. Eenmaal aangekomen, staan Aurora en Wendy naast elkaar voorover gebogen terwijl de jongens met weinig moeite een zalm vangen. Beide meisjes staan er een beetje verloren bij. Dan roept Felix Aurora en samen proberen ze een zalm te vangen, zonder succes, maar met veel gelach. Wendy voelt zich nogal buitengesloten en slaakt een diepe zucht. Terwijl Felix, Nibs, Peter en Aurora samen plezier hebben bij het water, hoort Wendy iets in de bosjes achter haar. Ze loopt weg van de rest, het bos dieper in. De enige die het opvalt, is Peter en achtervolgt haar snel.

"Dit is mijn kans," zegt de kapitein in zichzelf met gesloten ogen.

Er volgt een gil. Peter schrikt en zet de vaart in zijn pas. Nergens is Wendy te zien. Peter kijkt rond met zijn handen in zijn haar. Als er iets is gebeurd met Wendy, vergeeft Aurora me nooit meer. "HELP!", hoort Peter opeens van links. Hij rent naar de plek waar hij het geluid vandaan hoorde en ziet Wendy aan het einde van een klein, best ondiep, ravijn liggen. Peter vliegt rustig naar haar toe. Inmiddels heeft Wendy hem al gezien en zegt ze: "Ik denk dat ik mijn enkel heb gebroken tijdens die val." "Laat 'ns zien." Peter pakt rustig de enkel van haar en lift hem iets omhoog om het beter te kunnen onderzoeken. "Au," zegt Wendy, die duidelijk medelijden lijkt te hebben met haarzelf. Vanbinnen rolt Peter met zijn ogen: hij weet dat het niet gebroken is en zegt dat ook: "Het is niet gebroken. Je enkel is alleen gekneusd. Met een beetje koeling komt het wel weer goed." Hij tilt haar op, zonder er goed over nagedacht te hebben, en wilt haar dichtbij een koude beek neerzetten, maar hij wordt afgeleid door Wendy: "Heeft iemand je wel eens verteld hoe mooi je ogen zijn?" Peter voelt zich heel ongemakkelijk en wilt haar onmiddellijk neerzetten, maar krijgt daar niet de gelegenheid voor. Hij zwijgt om een verder intiem gesprek te voorkomen. Plotseling raken Wendy's handen Peters warme nek aan en brengt ze haar hoofd dichterbij die van hem. Het gebeurt allemaal in enkele seconden en voordat hij het weet voelt hij twee ongewenste lippen op zijne. "Peter!" Wendy stopt met haar kus en beiden kijken ze omhoog waar Aurora staat. Verbijsterd staat Aurora daar met tranen in haar ogen. Ze denkt niet langer na en rent weg, huilend. Ze rent steeds dieper het bos in. Achter haar hoort ze nog stemmen, maar die verdwijnen snel wanneer de afstand groter wordt en ze in de buurt van een waterval komt. Het klotsende water overheerst alle geluiden om haar heen. Ze is volledig in haarzelf gekeerd. Ze stopt met rennen, maar nog niet met huilen. Verdriet verandert langzaam in een andere emotie: boosheid. Ze schopt een paar steentjes richting de waterval en schreeuwt. Waarom vertrouwde ze hem? Ze had moeten weten dat Peter nooit volledig kon veranderen en dat hij nog steeds donkere gedachtes zou hebben en ernaar zou handelen. Dan springen haar gedachtes over Peter naar Wendy. Wendy. Haar gedrag was onverklaarbaar geworden toen ze Peter ontmoette. Ze leek te zijn veranderd in een heel ander persoon. Waar Aurora, het meest van baalt, is dat ze nu vastzit op Neverland. Ze gaat op een steen zitten bij de waterval en ze laat zich besproeien met het naar beneden vallende water. Al gauw is ze doorweekt. Ze merkt niet of er nog tranen vallen. Ze merkt wel dat er iemand achter haar staat. Ze draait zich onmiddellijk om en ziet daar een grote man staan. Ze wrijft in haar ogen om vervolgens te kunnen zien met wie ze te maken heeft: haar vader. Ze kijken elkaar enkele stille seconden aan. Dan draait Aurora zich weer om, naar de waterval, alsof ze hem niet gezien heeft. Hook loopt rustig naar haar toe en legt zijn linkerhand op haar rechterschouder. "Waar is Pan?", vraagt hij zonder emotie. "Niet hier," antwoordt zijn dochter kortaf. Ze voelt weer tranen opkomen, maar probeert ze te verstoppen door haar lange haren voor haar gezicht te hangen. Hook bukt naar haar hoogte: "Sta eens op?" Geleidelijk keert de energie in haar benen terug en staat ze, met enkele tegenzin, op. Het is alleen een kwestie van wachten voordat ze in Hooks armen terechtkomt. Aurora kan haar tranen niet verder meer inhouden en ze omhelst haar vader. Hook neemt zijn tijd om zich aan te passen aan deze ongewone situatie, maar diep van binnen klopt het. "Wat is er gebeurd?", vraagt hij voorzichtig en met al het geduld dat hij heeft. "Je had gelijk. Pan is anders dan ik dacht. Ik dacht dat we echt iets hadden," vertelt ze zonder al te veel details weg te geven. Voor de eerste keer gebruikt ze 'Pan', omdat ze het gevoel heeft dat hij, net zoals bij Hook, een gevoelloos monster is. Ze heeft geen zin om het erover te hebben. Haar hart is gebroken. Hook beseft dat zijn plan is gelukt en er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht die Aurora, gelukkig, niet kan zien. "Kom," zegt Hook stilletjes. "Waar gaan we naartoe?" "Naar mijn schip. Ver weg van die slappeling die jou durfde te verraden." Voor Aurora lijkt Hook het juiste te doen en sluit ze zich aan bij Hooks beslissing.

"Waarom deed je dat? Ze is je beste vriendin!" schreeuwt Peter tegen Wendy. Wendy kijkt hem geschrokken aan, maar ze lijkt er geen spijt van te hebben. Peter laat haar zowat vallen en sprint achter Aurora aan. "Aurora!! Alstjeblieft!! Kom terug!" Hij ziet dat Aurora niet terugkijkt en ze verdwijnt steeds meer uit Peters zicht totdat ze niet meer zichtbaar is. Hij was te laat. Vallend op zijn knieën, roept hij nog een keer haar naam. "Wat heb ik gedaan?", vraagt hij zichzelf af terwijl hij met beide handen door zijn haren gaat. Voor het eerst in een lange tijd, krijgt hij waterige ogen. Het duurt niet lang voordat de eerste traan op de dikke laag van bladeren valt.