A different Pan story...

Hoofdstuk 54: gescheiden

Hook moest ervoor zorgen dat de spreuk op Wendy nog zou werken, want anders zou Wendy's plotseling veranderde gedrag opvallen. Wie weet. Misschien verpest Wendy ook nog Pans relatie met zijn 'verloren jongens'. Dat zouden natuurlijk twee vliegen in één klap zijn en dan is Pan volledig vernietigd.

Hij zal en moet Aurora zien te vinden. Het is zijn plicht. "Wat is er gebeurd? We hoorden je schreeuwen!", hijgt Felix die op hem afgestormd komt samen met Nibs. Peter draait zich boos om en zegt: "Ik heb het verpest. Ik had het nooit zo ver moeten laten komen." "Wat is er gebeurd?!", vraagt Nibs nog voor de duidelijkheid. "We hebben gezoend," zegt Wendy die naar de jongens toe komt huppelen. Ze lijkt opeens geen last meer te hebben van haar 'gekneusde' enkel. Nibs en Felix kijken radeloos naar Peter. Ze durven niks te zeggen, maar Peter wel: "JIJ hebt mij gekust! Wist je dat Aurora daar stond?!" Hij komt met een vaart op haar af waardoor Wendy schrikt. Hij gebruikt al zijn kracht om haar tegen een boom te smijten. Met zijn rechterhand houdt hij haar vast bij haar keel. Wendy krijgt het steeds moeilijker met ademhalen. Peters grip versterkt. "Jij hebt alles verpest! En voor wat?! Mij zou je toch nooit krijgen." "Stop dit! Ze krijgt geen adem!", brult Nibs. Felix en Nibs durven niks te doen, behalve toe te kijken. Zij weten dat Peter in staat is tot de allerergste dingen. Uiteindelijk laat Peter los. Wendy snakt naar adem en valt op de grond neer. Peters hand heeft een rode afdruk achtergelaten op Wendy's nek. "Neem haar mee," zegt Peter tegen zijn verloren jongens, "en bindt haar vast aan een boom bij het kamp. Ze mag niet ontsnappen." Wendy kijkt hem met grote ogen aan terwijl ze weggesleept wordt door Felix en Nibs: "Peter, nee! Jij vond het ook fijn. Ik zag 't!" Peter kan niks anders doen dan haar negeren. Hij neemt een korte aanloop en vliegt dan omhoog. Ver boven de bomen vliegt hij met een breed uitzicht over Neverland. Op zoek naar de liefde van zijn leven.

"Laat me los!" Wendy spartelt als een gek om zo vrij te komen, maar de twee jongens lijken  makkelijk weerstand te kunnen bieden. Met een redelijk tempo lopen de drie terug naar het kamp met de gevangen zalm. Zij doen alsof Wendy niet bestaat en alsof ze slechts een zware zak zand meesleuren. Beide jongens zijn verward door wat er net is gebeurd, maar Nibs is de eerste die er over begint: "Ik dacht dat het goed ging tussen Peter en Aurora. Ze waren onafscheidelijk." Wendy luistert aandachtig, maar heeft nog niet de behoefte om haar mond open te trekken. Felix weet ook niet wat hij moet zeggen en knikt alleen maar. Maar hier laat Nibs het niet bij: "Ik had niet verwacht van Pan dat hij vreemd zou gaan. Al vind ik dat ook wel passen bij zijn karakter." Felix lijkt zich aangesproken te voelen en antwoordt licht geïrriteerd: "Hij is niet vreemdgegaan. Pan kon niks doen aan het feit dat hij gezoend werd door deze slet." Dat laatste woord veroorzaakte een boze reactie van Wendy: "Hoe durf je?! Peter wilde het! Hij raakte verveeld van de saaie zoenen met Aur..." De jongens zetten haar neer op de grond en binden een afgescheurd stuk kleding om haar mond vast. Vervolgens liepen ze verder zonder de opmerkingen van Wendy. "Ik geloof er niks van dat Peter Wendy wilde kussen. Vandaag hoorde ik namelijk Peter en Aurora op Peters kamer terwijl..," zegt Felix voordat hij goed had nagedacht over wat hij wilde zeggen. Hij beseft dat dit waarschijnlijk privé is. "Terwijl wat?" Nibs is nieuwsgierig, maar Felix twijfelt of hij het wel moet vertellen. "Terwijl ze het deden..," durft Felix uiteindelijk te vertellen wat hij van plan was om te zeggen. "Het? Oh, je bedoelt 'seks'?", zegt Nibs stotterend en nerveus. Felix knikt. "Wow, geluksvogel," zegt Nibs vervolgens waardoor Felix zachtjes moet lachen. "Wat? Hij is de eerste van ons, hè. En waarschijnlijk ook de laatste. Al hoop ik dat niet. Hoe zou dat zijn? Heb je het aan hem gevraagd? Misschien kun je nog om tips vragen," zegt Nibs enthousiast. "Hij weet niet eens dat ik ze heb gehoord," zegt Felix lachend om Nibs' belangstelling. "Waren ze echt aan het..? Je weet wel: kreunen?" Felix knikt weer overtuigd en kan zijn lach bijna niet inhouden: "Best vies eigenlijk." Op de weg terug lachen de twee om hun idiote gesprekken terwijl Wendy in alle stilte verplicht meegenomen wordt.

Het begint al donker te worden en Peter is nog steeds niet terug. Felix had verteld aan de rest bij het kamp wat er was gebeurd. Iedereen reageerde verbaasd. Alle jongens waren sprakeloos. Terwijl Wendy vastgebonden zat aan de dichtstbijzijnde boom en nog steeds een doek om haar mond had, roddelde de groep over Peter en Aurora. Iedereen was gek op Aurora. Ze werd beschouwd als een goede vriendin en de meesten vonden het ook wel fijn om voor de verandering een meisje om hen heen te hebben. Toen Wendy kwam, veranderde de sfeer. Ze was heel anders dan Aurora. "Wanneer zou Pan terugkomen?", vraagt Curly. "Dat heeft hij niet gezegd. Laten we maar gaan eten. Hij komt wel vaker laat in de avond terug," legt Felix uit. "Maar dan gaat hij niet vreemd," giechelt Tootles waardoor een paar jongens naast hem ook zachtjes moeten lachen. Felix staat vijandig op om te protesteren, maar voordat hij een woord kan uitspreken, worden de gesprekken en het gelach het zwijgen opgelegd door Peter. Hij staat achter Felix en zegt teleurgesteld: "Ik ben er." Wat Tootles zei, had Peter gehoord en hij voelde zich bedrogen door zijn vrienden. Op dat moment kijkt iedereen Tootles boos aan, inclusief de jongens die lachten om zijn opmerking. "Wat moeten we met Wendy doen?!" "Laat haar zo," beslist Peter gevoelloos. De jongens kijken elkaar vragend aan terwijl Peter wegloopt naar zijn boomhut en kort daarna weer terugkomt met iets in zijn hand. Curly begrijpt meteen wat het voorwerp is en zegt voorzichtig: "Pan, je bent jezelf niet. Leg het neer." "Ik ben mezelf niet? Volgens jullie is dit wie ik ben! Een genadeloze bruut die niet geeft om de rest, maar alleen om zichzelf. Ik ga het doen zoals we het vroeger zouden doen wanneer iemand zich heeft misdragen. Ik ben tenslotte de baas hier! Draai haar met haar rug naar me toe." De meesten twijfelen om hem te gehoorzamen, maar Felix stapt naar voren en doet precies wat Peter zegt. Dan loopt hij een paar stappen naar achter. "Tootles! Maak haar rug bloot," beveelt Peter zonder moeite. Ondertussen trilt Wendy van de angst en probeert ze om hulp te roepen, maar de geluidsgolven worden tegengehouden door het stuk stof voor haar mond. Aarzelend loopt Tootles zonder iemand aan te kijken naar de vastgebonden Wendy. Hij raakt haar rug aan en duwt haar shirt omhoog zodat een deel van haar rug te zien is. Hij houdt het shirt standvastig omhoog. "Aan de kant!", roept Peter ongeduldig. Met woede scheurt hij de achterkant van Wendy's shirt kapot waardoor bijna haar gehele rug bloot is. Wendy lijkt steeds harder te schreeuwen en tranen stromen naar beneden, maar Peter let daar totaal niet op. Hij gaat zelfs zo ver dat hij wreed de bh van Wendy losmaakt voor een beter, blank canvas. De jongens schrikken ervan en durven bijna niet te kijken. Hij was erger dan vroeger. Peter zwaait zijn hand met het stuk touw omhoog en beweegt hem met veel snelheid naar beneden waardoor het uiteinde tegen Wendy's rug aankomt en een felrode streep achterlaat. Zo volgen er nog vijf harde slagen waarvan de sporen duidelijk te zien zijn. Bij elke zwaai schrikken de verloren jongens. Wendy gilt het uit, maar niemand doet er iets aan. Na de bestraffing gooit Peter het lichtrode touw op de grond. Hij kijkt naar Wendy en haar rug is bedekt met enkele bloedende wonden.

Hij loopt rechtstreeks naar zijn eenzame kamer. Wanneer hij die binnenloopt, ziet hij de dekens half van het bed af liggen en de kussens verspreid over het matras. Hij kan niet anders dan terugdenken aan zijn intieme momenten met Aurora. Hij zou willen dat ze er nu weer ligt, op zijn bed. Dan zou hij met lust naar haar toe lopen en al zijn en haar kleding uittrekken. Vervolgens zou hij haar overal kusjes geven en vertellen hoe mooi ze is. Maar dat is slechts een fantasie. Hij is teleurgesteld in zijn vrienden. Dat die zo laag over hem denken dat hij vreemd zou gaan, want dat is nou eenmaal wie hij is: roekeloos en duister. Toch voelt Peter diep van binnen dat hij een ander mens is geworden door verliefd te worden op Aurora, maar nog niet iedereen weet dat. Hij zou alles voor haar doen. Echter, hij is bang dat hij haar voor een hele lange tijd niet gaat zien. Hij loopt naar zijn bed toe en pakt een kussen op. Hij staart er even naar voordat hij het met geweld op de grond smijt. Daarna zijn de volgende kussens de slachtoffers. "Ahhh!", schreeuwt Peter terwijl hij met de donzen kussens de grond pijn probeert te doen. Felix staat in de deuropening, geleund tegen de deurpost. Hij heeft Peter nog nooit zo gefrustreerd gezien. "Ik geloof je, Pan," stelt Felix hem gerust. Peter draait zich vlug om. "Ik zweer het, Felix! Ik hou van haar. Ik zou haar nooit bedriegen. Hoe kan iedereen dat denken?" "Ze herinneren je oude zelf. En je kunt het ze niet kwalijk nemen. Sinds Aurora besteedde je nog maar weinig aandacht aan ze." Peter kijkt kwaad naar de vloer. Hij wilt het ontkennen, maar beseft dat dat waarschijnlijk weinig zin heeft. "Waar is Aurora? En wat is er gebeurd terwijl je weg was?" vraagt Felix oprecht. Peter verschuift zijn blik naar Felix.