A different Pan story...

Hoofdstuk 37: herenigd

"Mam?!", zegt Aurora en houdt haar hoofd een beetje schuin. De geheimzinnige vrouw doet haar kap af en haar gezicht wordt zichtbaar. "Aurora..," zegt haar moeder opgelucht en rent naar haar nog steeds verbaasde dochter. Ze omhelzen elkaar en Peter kijkt toe. Hij snapt er helemaal niks van. Dat is dus haar moeder... Hoe is ze hier in godsnaam gekomen? En hoe wist ze dat ze hier moest zijn om Aurora te vinden? Aurora had precies dezelfde gedachtes. "Maar... Maar hoe wist je dat ik hier was?", vraagt ze aan haar moeder. "Dat is een lang verhaal. En het wordt maar eens tijd dat ik je dat ga vertellen. Je bent oud genoeg om de waarheid onder ogen te zien," zegt Aurora's moeder terwijl ze met twee handen Aurora's gezicht vasthoudt. Peter beseft pas na een paar minuten dat haar moeder Aurora weer mee terug naar huis zal nemen, alleen wil hij dat niet. Zo verkeerd was die tijd die ze samen doorbrachten in deze kamer nog niet. Ook had hij er geen probleem mee om er nog wat langer te blijven en samen met haar te gaan slapen en weer op te staan. Maar ho! Dat mag Peter niet denken. Dan zou hij net zo als volwassen mannen samen 'leven' met een vrouw. Net alsof ze... getrouwd zijn. Peter walgde van volwassenen. Als je volwassen zou zijn, zou je aan een heleboel dingen moeten denken en zit je aan veel dingen vast. Zoals je vrouw, waar je net mee getrouwd bent, of je 4-dagen-baan. Kom je een keer niet opdagen? Dan zijn er gelijk consequenties. Nee, het leven van Peter was zo veel beter hier op Neverland. Geen verplichtingen en het aller belangrijkste: vrijheid. Hij haatte de mensenwereld. Maar toch was er iets, of beter gezegd iemand, die de mensenwereld toch wat leuker maakte dan dat Peter hem eerst vond. Aurora. Alleen neemt haar moeder haar straks mee terug naar London en zal ze niet meer bij hem in de buurt zijn. Dat zal Peter niet laten gebeuren. "Laten we gaan! Snel voordat iemand komt," zegt Racquel en wilt de kamer uit lopen. "Mama, moet je niet even je excuses aanbieden aan hem? Ik bedoel, je hebt bijna zijn keel doorgesneden en je weet zijn naam niet eens," zegt Aurora met haar armen over elkaar gekruist. "Natuurlijk. Sorry," zegt ze alsof ze normaal wel haar excuses had aangeboden. Racquel loopt naar Peter toe en zegt: "Het spijt me dat ik je bijna hebt onthoofd." "Mam, dit is Peter. Peter Pan," zegt Aurora voor Peter, omdat het erop lijkt dat hij compleet is stilgevallen.

----------------------
Ik hoop dat jullie nog weten dat Racquel White de naam is van Aurora's moeder ;)
Zo niet? Da's niet erg. Dan zeg ik het bij deze. <3
-----------------------

Aurora kijkt hem aan alsof hij verplicht is om iets terug te zeggen. Peter kijkt haar in de ogen aan en heeft besloten niks te zeggen. "Oké, dan. Laten we gaan!", zegt Racquel, maar er is iets dat Aurora tegenhoudt.
Ze aarzelt. Peter loopt naar haar toe en houdt met zijn duim en wijsvinger haar kin vast. "Je kunt bij mij in het kamp blijven en ik zal je beschermen," fluistert Peter. Zijn woorden strelen Aurora's oren. "Maar, Peter, mijn leven is in Londen. Al zegt mijn hart dat ik bij jou wil blijven. Het kan niet." "Alles kan. Niets is onmogelijk," zegt hij en pakt haar linkerhand stevig vast. Ze staren elkaar aan totdat ze onderbroken worden door Aurora's moeder. "Kom op, Aurora! We kunnen niet langer wachten." Racquel draait zich om, maar botst tegen iets aan, over beter gezegd tegen 'iemand' aan. Het is Hook. "Tamurìl," zegt Hook. Racquel reageert op die naam en zegt: "James."