Nie wszystko złoto, co się świeci

Rozdział 29

Alex
Po ich rozmowie coś się zmieniło. Wera nie odpowiadała mi już tak ochoczo na pytania, każdą informację musiałam wyciągać niemal siłą.
Zanim się zorienowałam, nastał grudzień. Rozmawiałam z rodzicami kilka razy. Nie wracali na święta do domu- Rozalia miała spędzić ten czas z rodziną Mateusza, a ja i tak siedziałam u chłopaka, więc po co mieliby się fatygować? Przyślą kuriera z prezentami. Nie pierwszy raz robili taki numer. Zastanawiałam się tylko, gdzie wyjadą tym razem: do Norwegii, tak jak ostatnio, czy na Wyspy Kanaryjskie.

W domu Klerów zaczęły się przygotowania do świąt.  Ponieważ mogłam już chodzić, chociaż nadal ostrożnie, pomagałam Weronice w generalnych porządkach i rozwieszaniu całego mnóstwa dekoracji. Po kilku dniach wszystko w zasięgu naszych rąk było czerwono-zielone, brokatowe albo świecące. Do zawieszania elementów w wyższych partiach zagoniłyśmy Marcusa. Nie trzeba było go długo prosić. Wkrótce w domu zaroiło się od stroików, pęczków jemioły i miniaturowych choineczek.
Kilka dni przed Wigilią wzięliśmy się za ozdabianie właściwego drzewka, które Marcus z Edwinem przywieźli poprzedniego wieczoru. Miało ponad dwa metry i prawie dotykało czubkiem sufitu. Zostało tylko trochę miejsca dla gwiazdki zakładanej na szczyt.
Potrzeba było trzech facetów, żeby znieść ze strychu wszystkie pudła z ozdobami. Przez lata uzbierała się cała masa papierowych łańcuchów, plecionych gwiazdek i malowanych szyszek. Były kolorowe i krzykliwe, a jednak Weronice udało się wszystko razem skomponować tak, że nie wyglądały kiczowato, ale uroczo i radośnie.
- Zanim zajęłam się domem i tą zgrają - uśmiechnęła się z czułością - byłam dekoratorką wnętrz.
Nie miałam powodów, żeby nie wierzyć.
Sielankę przerwały odwiedziny Sandry.
Przyjaciółka przychodziła czasami, podrzucając wszystkie nowinki ze szkoły. Tym razem jednak miała mi do powiedzenia coś innego.
-Sao! -pisnęłam na jej widok. Stęskniłam się.
-Chica!- odpisnęła. -Jestem z ciebie taka dumna!
Zamachała mi przed twarzą dużą białą kopertą, już wcześniej rozpakowaną.
- O czym ty mówisz? - zapytałam, siadając na mojej kanapie.
- Jak to o czym? No o pozwie sądowym. - podała mi kopertę. - Wreszcie coś z tym zrobiłaś.
Wzięłam do ręki dokumenty. Sądowe.
Wzywa się panią Sandrę Markowską w charakterze świadka na rozprawę przeciwko panu Mateuszowi Nowakowi, oskarżonego o próbę gwałtu, groźby karalne i pobicie z wywołaniem uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej Aleksandry Piotrowskiej.
Termin rozprawy: 23 stycznia 2015 roku, godzina 13.00.

Nic z tego nie rozumiałam.
-Sao, ja nie wnosiłam żadnego pozwu. - wyznałam ze zdziwieniem.
- Skoro nie ty, to kto?
Dobre pytanie.
Miałam już nawet wytypowanego podejrzanego.
-Marcus! - zawołałam, wiedząc że mnie usłyszy.
Zjawił się po kilku sekundach z Karolem na rękach.
- Co się stało? - zapytał z niepokojem. -Oh, cześć Sao.
Przyjaciółka mruknęła coś w odpowidzi. Nadal była trochę zła na Marcusa. Dopiero niedawno dowiedziała się o Karolu i miała do nas żal, że go przed nią ukrywailiśmy.
- Możesz mi wyjaśnić, co to jest? - zażaądałam. Wzięłam malucha, chłopakowi natomiast podałam dokumenty.
- Wezwanie sądowe. - wzruszył ramionami, wczytując się w tekst.
- Wiem! Ale dlaczego ono w ogóle istnienie? I dlaczego tam jest moje nazwisko? Przecież wiem tylko ja, ty, Edwin i Wera. No i Sao. - wyliczałam.
- Ja napewno tego nie zgłaszałam. - wtrąciła dziewczyna.
- Miałaś się dowiedzieć dopiero po świętach. - zaczął Marcus
- Bo wtedy zdejmą mi gips i już ci nim nie przyłożę? - zgadłam.
Zaśmiał się.
- Nie- pokręcił głową. - Nie chciałem cię martwić. Tonasze pierwsze święta...
- Do rzeczy, wielkoludzie. - przerwała mu Sandra.
- Wiesz, że Edwin jest prawnikiem. - przypomniał mi chłopak. - Uświadomił mi, że trzeba złożyć oskarżenie. To, co zrobił Mateusz, to przestępstwo. Jego miejsce jest w więzieniu.

Witajcie! Jak Wam się podoba? Nie za bardzo wiem, jak ruszyć motyw świąt, żeby nie przesłodzić, ale coś wymyślę, obiecuję. To wszystki na teraz. Piszcie, głosujcie, jak chcecie :)
Do zobaczenia wkrótce :)